Ο Δημήτρης Μουδατσάκης δεν είναι ένας συνηθισμένος παππούς. Ο 84χρονος άνδρας από το Ηράκλειο Κρήτης κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να περάσει στο Πανεπιστήμιο.
Μπορεί η ζωή του να ήταν γεμάτη από δουλειά, βάσανα, ευθύνες και πολλούς κόπους, ωστόσο η ψυχή του δε «γέρασε» ποτέ και δε σταμάτησε να επιθυμεί τη γνώση.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΖΩΗΣ ΤΟΥ 84ΧΡΟΝΟΥ
Στα 10 του χρόνια ο Δημήτρης Μουδατσάκης ήρθε από το χωριό του, το Σκοτεινό, στο Ηράκλειο Κρήτης και βγήκε στο μεροκάματο. Έμεινε πλάι στον θείο του για δυο σχεδόν δεκαετίες. Έμαθε την τέχνη του βιβλιοδέτη, τελείωσε το Δημοτικό, πήγε φαντάρος και στη συνέχεια άνοιξε την δική του επιχείρηση.
Παντρεύτηκε, απέκτησε παιδιά, και αγωνίστηκε για να τα δει να μεγαλώνουν και να σπουδάζουν. Και τα κατάφεραν καθώς δυο από τα παιδιά του έγιναν φιλόλογοι και το άλλο γιατρός.
Όταν πια σταμάτησαν τα «οικογενειακά βάρη» για τον 84χρονο, αποφάσισε να αφιερωθεί στη μεγάλη του αγάπη. Τη μελέτη.
Μόλις συνταξιοδοτήθηκε, πριν 18 χρόνια, πήρε τη μεγάλη απόφαση: Να επιστρέψει στα θρανία, στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας. Πήρε τα απολυτήρια Γυμνασίου και Λυκείου, έδωσε εξετάσεις και φέτος, σε ηλικία 84 ετών υλοποίησε ένα μεγάλο στόχο-σκοπό ζωής: Πέρασε στο τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο! «Ήμουν πρώτος στη δέσμη!», περηφανεύεται σήμερα!
«Από μικρός ήθελα να σπουδάσω! Έβλεπα τα άλλα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο και ζήλευα. Ήθελα να πάω κι εγώ, αλλά δεν μπορούσα. Δεν είχα τη δυνατότητα!», εξομολογείται στο Cretalive o κ. Δημήτρης Μουδατσάκης.
Ο 84χρονος έχει μια πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη από βιβλία. Όταν εργαζόταν ως βιβλιοδέτης ποτέ δε σταμάτησε να διαβάζει:
«Διάβαζα πάντα. Κάθε Σάββατο, όταν πληρώναμε το προσωπικό, εγώ πήγαινα κι αγόραζα ένα βιβλίο, το οποίο το διάβαζα κατευθείαν!»
Του άρεσε να διαβάζει όπως λέει βιβλία Ιστορίας, γι΄αυτό και σκέφτεται να δηλώσει «Ιστορία & Αρχαιολογία! Πιστεύω ότι θα πιάσω τη βάση.Είμαι 1.000 μονάδες πάνω από τον τελευταίο που μπήκε πέρσι. Θα πάω να γραφτώ κανονικά και θα πηγαίνω όποτε μπορώ. Είναι λίγο δύσκολο να πηγαίνω στο Ρέθυμνο. Έχω και τη σύζυγο εδώ. Πρέπει να δω και με το πρόγραμμα τι θα γίνει».
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω την περίοδο που πήγαινε Γυμνάσιο και Λύκειο έχιε μόνο τα καλύτερα να θυμάται:
«Με καλοδέχτηκαν όλοι. Δεν το περίμενα. Γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους. Και σπουδαίους καθηγητές και καταπληκτικούς συμμαθητές.Ήταν πάρα πολύ ωραία και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Στο Λύκειο μου άρεσε ακόμα περισσότερο! Κάναμε εργασίες, ομιλίες! Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου τόση αναγνώριση από κόσμο, όση στο σχολεία! Οι καθηγητές μου είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη».
Οι συμμαθητές του τον αγαπούσαν πολύ ενώ δεν κρύβει ότι είχε άγχος με τα μαθήματα:
«Έλεγα, αν με αφήσουν καμιά φορά μεταξεταστέο, δεν θα ξαναπάω! Αλλά εντάξει, διάβαζα κι έπαιρνα 20αρια!»
Τέλος, δεν κρύβει πως μετά την επιτυχία του στις εξετάσεις και την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο «αισθάνομαι ότι έχει ενισχυθεί η αυτοπεποίθησή μου. Έχω εμπλουτίσει τις γνώσεις μου!»
Πώς όμως αντέδρασαν οι δικοί του άνθρωποι;
«Στην αρχή, όταν επέστρεψα στο σχολείο, η σύζυγος μου έλεγε «Μα τι πας να κάνεις;». Και γενικά δεν το πίστευαν πως θα είχα τόση δύναμη. Και τώρα όμως είναι διστακτικοί για το πως θα πηγαίνω στο Ρέθυμνο. Μου λένε «είναι μακριά, πώς θα πηγαίνεις εκεί πέρα». Εγώ τους απαντώ, πώς όσο οι δυνάμεις μου το επιτρέπουν θα πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο!»
Μάλιστα έδωσε και μια συμβουλή στους σημερινούς νέους «να δουλέψουν σωστά. Να αγαπούν τον εαυτό τους, την οικογένειά τους. Και φυσικά να έχουν όνειρα. Άμα δεν έχεις όνειρα, ένα σκοπό, τι θα κάνεις; Πώς θα ζήσεις; Και μάλιστα ο σκοπός πρέπει να είναι υψηλός, για να αγωνίζεσαι πάντα!»
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
