Πόσες φορές έχεις πει «Α ρε μάνα»... σ' ευχαριστώ για όσα κάνεις για μένα, που είσαι εκεί πάντα να στηρίζεις, να υπομένεις, να βάζεις σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου και τα θέλω σου για μένα!
Πόσες φορές έχεις πει «Α ρε μάνα» πού είσαι; Σε χρειάζομαι. Κι εκείνη να αφήνει τα πάντα για να έρθει και να σου πει «όσο είμαι εγώ εδώ, μη φοβάσαι τίποτα!». Η μάνα πάντα περιμένει. Πάντα είναι εκεί για εσένα.
Για όλα αυτά λοιπόν κι ακόμα παραπάνω, δε χρειάζεται να έρθει η γιορτή της Μητέρας για να της πεις πόσο την αγαπάς, να την αγκαλιάσεις, να εκτιμήσεις το μαμαδίστικο φαγητό της και τα φρεσκοπλυμένα της σεντόνια, να την πάρεις να πάτε μία βόλτα, να την ακούσεις στωικά και να χαμογελάσεις όταν θα σου κάνει παρατηρήσεις για όλα αυτά που ΔΕΝ κάνεις σωστά κατά τη γνώμη της.
Η αλήθεια είναι ότι μάνα για τον καθένα μας μπορεί να σημαίνει και κάτι διαφορετικό, αλλά η αναζήτηση της ΑΓΑΠΗΣ της ισχύει για ΟΛΟΥΣ. Είτε την έχουμε, είτε δεν την έχουμε, είτε τη γνωρίσαμε, είτε όχι, είτε μας φέρθηκε άψογα, είτε όχι!
Πόσα έχουν γραφτεί για τη μάνα και ακόμα έχουμε κάτι να πούμε. Φυσικά ούτε η Γιορτή της Μητέρας είναι αρκετή για να τιμήσει το έργο της, αλλά και για να της δείξουμε πόσα αξίζει. Για να της πούμε ένα «ευχαριστώ» για όλα εκείνα τα βράδια που ξενύχτησε από πάνω μας για να μας φροντίσει, για όλες εκείνες τις αγωνίες που πέρασε, για όλα όσα στερήθηκε για να είμαστε εμείς καλά και να μη μας λείψει τίποτα.
Όπως έχει γράψει και ο Οδυσσέας Ελύτης: «Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου».
Η μάνα είναι τόσο σπουδαία που ακόμα και όταν φύγει από τη ζωή, σε ακολουθεί, σε ορίζει. Είναι η ταυτότητά σου. Η φωλιά σου. Και όταν την έχεις, δεν το συνειδητοποιείς. Πολλές φορές την κατηγορείς, της ρίχνεις ευθύνες για τα δικά σου ελαττώματα, για κάτι που δεν έκανε καλά και τότε εκείνη σου απαντάει το κλασσικό: «Όταν θα γίνεις γονιός, θα καταλάβεις!».
Και αυτό συμβαίνει! Μετά καταλαβαίνεις, μετά εκτιμάς, μετά ευχαριστείς, μετά νιώθεις ευγνωμοσύνη και όταν ΕΚΕΙΝΗ δεν είναι πια εδώ, σου λείπει αφόρητα.
Το ίδιο συνέβη και σε μένα.
«Έφυγε» πριν από 6 χρόνια και δυστυχώς ο χρόνος σε αυτή την περίπτωση δεν είναι γιατρός. Ίσα ίσα είναι ανυπόφορος. Και εκεί που είναι ανυπόφορος, νιώθεις ότι τελικά η μαμά δεν έχει φύγει. Είναι στον καθρέφτη όταν κοιτάς τον εαυτό σου, είναι η φωνή της που ηχεί στα αυτιά σου σε κάθε σου στιγμή, είναι σε ΟΛΑ εκεί μαζί σου. Κι όμως είναι. Μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Αλλά είναι.
Δεν έχω να πω κανένα μυστικό για το πώς να παλέψεις την απώλεια της μάνας, γιατί πολύ απλά δεν παλεύεται.. Απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Σε όποια ηλικία και να χάσεις τη μάνα σου, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Και ύστερα επιλέγεις. Τι θα κάνεις με αυτόν τον πόνο. Το να δυναμώνεις είναι μονόδρομος, κατά τη γνώμη μου. Προσωπικά, δυνατή δε με έκανε ο θάνατός της. Δυνατή με έκανε η ίδια η μαμά μου μέσα από τη στάση ζωής της, με όλα όσα μου έμαθε και με τον τρόπο που με μεγάλωσε.
Καμιά φορά νομίζουμε ότι οι δικοί μας άνθρωποι θα είναι δίπλα μας για πάντα. Δεν υπάρχει το για πάντα. Γι’ αυτό πολλές φορές πρέπει να εκφράζουμε τα συναισθήματα που έχουμε μέσα μας, και οι άλλοι τα έχουν ως δεδομένα, πρέπει να προλαβαίνουμε να τα πούμε, γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα πάψει να έχει κάποιον από τους ανθρώπους που αγαπάει κοντά του.
Αλλά σήμερα είναι Γιορτή και της αξίζει να τη γιορτάσουμε με κάθε τρόπο! Όπου κι αν είναι.
