Στο τοξικό κλίμα που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί για μια σειρά από ζητήματα το τελευταίο διάστημα (όπως η υπόθεση Λιγνάδη) και με τον κορωνοϊό να θέτει σε δοκιμασία τις αντοχές πολιτών αλλά και θεσμικών φορέων, ήρθε να προστεθεί η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Ο τελευταίος μόνο τυχαία δεν πράττει όσα βλέπουμε και τα οποία έχει επιχειρήσει με διάφορες αφορμές στο παρελθόν, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για την τέταρτη απεργία πείνας που πραγματοποιεί τα τελευταία χρόνια.
Η τακτική του είναι προφανής και κινείται σε δύο άξονες: Πρώτος, ο εκβιασμός της Πολιτείας. Πίσω από κάθε αίτημα αιωρείται πάντα το εκφοβιστικό υπονοούμενο από υποστηρικτές του στον δημόσιο λόγο, ότι αν πάθει κάτι «θα καεί η Αθήνα». Οι απειλές - στο πιο ανεξέλεγκτο στην έκφραση παθών- διαδίκτυο δεν τηρούν τα προσχήματα και παραπέμπουν ευθέως σε επανάληψη των «Δεκεμβριανών» του 2008, για ένα εντελώς διαφορετικό όμως λόγο: Ο Γρηγορόπουλος ήταν το θύμα δολοφονικής ενέργειας, όχι ο θύτης, όπως τείνουν να ξεχνούν κάποιοι…
Δεύτερος άξονας, η «προβοκάτσια», κατά την προσφιλή αριστερή ορολογία. Μπορεί ο αντιεξουσιαστικός χώρος να είναι σχετικά μικρός σε αριθμό ομοϊδεατών και σε δυνατότητα να βρει ευήκοα ώτα σε ευρύτερα στρώματα, αλλά κάπου εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες πρόθυμοι «αντιδεξιοί» να τα βάλουν με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αν «τσιμπήσουν» τα αντιπολιτευόμενα κόμματα και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ και υιοθετήσουν το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, το πρόβλημα μετατρέπεται σε πρόβλημα της πολιτικής ζωής συνολικά, όπως εν μέρει έγινε.
Απίστευτη δήλωση Δρίτσα: «Κανείς δεν τρομοκρατήθηκε από τη 17 Νοέμβρη»
Είναι μια τακτική που ο Κουφοντίνας την ξέρει καλά, καθώς το ίδιο επιχείρησε με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, ενός αντιστασιακού κατά της δικτατορίας που δολοφονήθηκε από μία οργάνωση που έφερε το όνομα μιας από τις κορυφαίες ημερομηνίες του αντιδικτατορικού αγώνα. Τότε ο διχασμός αποφεύχθηκε κυρίως χάρη στην ψυχραιμία που επικράτησε στον πολιτικό κόσμο, παρά το τεταμένο πολιτικό κλίμα της εποχής. Τα σχέδια να «σκοτώνονται» (ή και εκτός εισαγωγικών στο ρήμα…) οπαδοί της ΝΔ με οπαδούς του ΠΑΣΟΚ έμειναν στα χαρτιά, αλλά έμειναν και δύο παιδιά ορφανά, η Αλεξία και ο Κώστας. Σήμερα όμως στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να πέφτουν στην παγίδα που στήνει ο Κουφοντίνας και θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε την επόμενη φορά που θα βρεθεί ο Αλέξης Τσίπρας ως παρατηρητής στη σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, αν εκτιμούν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες ότι αυτό είναι «κεντροαριστερή» στάση…
Δρίτσας: Δεν ήταν σαφής λόγω πίεσης χρόνου η δήλωσή μου για τη 17Ν!
Εξυπακούεται βεβαίως ότι αν ο Κουφοντίνας είχε υποστεί π.χ. βασανιστήρια, σωματικά ή ψυχολογικά, σαν αυτά που έχουμε κατά καιρούς μάθει για κρατούμενους για τρομοκρατία σε άλλες χώρες, θα οφείλαμε όλοι μας να αντιδράσουμε και να επισημάνουμε ότι όντως η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Αυτό όμως όχι μόνο δεν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά από τα στοιχεία που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα προκύπτει το αντίθετο: Ότι ο καταδικασμένος για 11 δολοφονίες απαιτεί ουσιαστικά να παραβιασθεί ο Νόμος και να μεταχθεί στη φυλακή που αυτός επιθυμεί, ακόμα και όταν δεν προβλέπεται από τον χαρακτήρα της (βλέπε Φυλακές Κορυδαλλού) η κράτησή του σε αυτές. Αλλά εν πάση περιπτώσει ακόμη κι αν για οποιοδήποτε λόγο ο Κουφοντίνας θεωρεί ότι έχει δίκιο, ουδείς εμποδίζει την προσφυγή του στη Δικαιοσύνη. Η απορία βεβαίως είναι αν την ίδια στάση κρατήσουν όσοι υπερασπίζονται το «δικαίωμα» Κουφοντίνα αν ξεκινήσει απεργία π.χ. και ο καταδικασμένος για δολοφονία Ρουπακιάς ή όποιο άλλο φυλακισμένο μέλος της Χρυσής Αυγής, απαιτώντας να πάει με το «έτσι θέλω» σε όποια φυλακή το επιθυμεί.
Αν κάτι είναι πραγματικά αξιοπερίεργο σχετικά με τον Κουφοντίνα, είναι όχι αυτό που συμβαίνει σήμερα, αλλά ότι κάποιοι ενέκριναν στο παρελθόν τη μεταγωγή του σε αγροτική φυλακή. Το ότι ο αρχιεκτελεστής της 17 ΝΔ δεν διέφυγε, καθώς οι αγροτικές φυλακές περισσότερο κατασκήνωση θυμίζουν παρά σωφρονιστικό κατάστημα, μάλλον «θαύμα» θυμίζει. Και ως γνωστόν τα θαύματα δεν κρατούν πολλές ημέρες...
Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: Ας σταματήσει ο παραλληλισμός από κάποια στελέχη κομμάτων με την περίπτωση του Μπόμπι Σαντς στη Μεγάλη Βρετανία γιατί προκαλεί θυμηδία. Η διαμάχη για τη Βόρεια Ιρλανδία είχε εθνικο –θρησκευτικό υπόβαθρο, που συντάραξε δύο χώρες από τη δεκαετία του ’20 μέχρι τη δεκαετία του ’90. Ουδεμία σχέση είχε φυσικά με μία «δράκα» 20 ατόμων που δολοφονούσε και λήστευε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και ο IRA δεν ήταν μία τρομοκρατική οργάνωση, που κατέφευγε σε δολοφονίες ανυποψίαστων πολιτών. Η όποια ομοιότητα σταματά εκεί και μόνον.
