Ο νέος κορωνοϊός αναστατώνει με τις επιπτώσεις του την ελληνική κοινωνία, με μία από τις πρώτες μεγάλες «παρενέργειες», πέραν του τομέα της Υγείας, να είναι ο προσφιλής στο έθνος μας διχασμός, αυτή τη φορά για το ζήτημα της θείας κοινωνίας.
Στις εκατέρωθεν ακρότητες, από ανυπόστατες θέσεις για σοβαρά ζητήματα και την επιδεικτική «διαφήμιση» της μετάληψης, μέχρι το αίτημα να κλείσουν οι Εκκλησίες που θέτουν κάποιοι (ενώ υποκριτικά δεν τους πειράζει π.χ. καφετέριες, εστιατόρια κλπ να λειτουργούν χωρίς πρόβλημα), ας απαντήσουμε με μετριοπάθεια και λογική. Βεβαίως, και είναι λογικό να τεθεί ζήτημα τέλεσης της θείας λειτουργίας στην ύπαιθρο αν προσλάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις η επιδημία ή και μόνο με τη συμμετοχή ιερέα και ψάλτη, αλλά σε αυτό δεν υπάρχει αντίρρηση πλέον ούτε από την πλειοψηφία των ιεραρχών.
Το μεγάλο ζήτημα που διχάζει όμως, όπως προαναφέρθηκε, είναι ο τρόπος της θείας μετάληψης, αλλά καλό είναι να μην τα βλέπουμε όλα σαν ένα ατελείωτο ποδοσφαιρικό ντέρμπι, τώρα που γίναμε και… λοιμωξιολόγοι, αφού προηγουμένως ήμασταν σεισμολόγοι, συνταγματολόγοι και ό,τι άλλο σε «… λόγοι» προσφερόταν στην περίσταση.
Είναι γεγονός ότι κάποιοι παριστάνουν τον Ροβεσπιέρο και με την πρώτη αφορμή που τους δόθηκε επιδίδονται σε έναν εμμονικό αντικληρικαλισμό κατά της Εκκλησίας. Η διαπίστωση δεν αφορά όσους δεν πιστεύουν και είναι δικαίωμά τους, αλλά όσους κάνουν bullying κατά όσων πιστεύουν και βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν αυτές τις ημέρες.
Άλλοι ανησυχούν όντως, χωρίς «πονηρά» κίνητρα, ότι ο κορωνοϊός μπορεί να μεταδοθεί και με τη θεία κοινωνία. Αν και όπως παραδέχθηκε ο Πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικής της Υγείας στο LSE Ηλίας Μόσιαλος δεν υπάρχει εξειδικευμένη επιστημονική έρευνα που να το επιβεβαιώνει, το γεγονός ότι μεταδίδεται και με το σάλιο ο ιός, είναι εύλογο να προκαλεί ανησυχία.
Είτε για πραγματικούς είτε για ψυχολογικούς λόγους, το καλύτερο θα ήταν η ίδια η Εκκλησία της Ελλάδος να αναλάβει πρωτοβουλία, χωρίς να της την επιβάλλει κανένας, για προσωρινή αλλαγή στον τρόπο μετάληψης. Η λύση που εφαρμόζει η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας, μετάληψη με κουταλάκια μιας χρήσης, ίσως να είναι μία πρόταση που πρέπει να εξετασθεί. Ίσως επίσης και ένας τρόπος μετάληψης παρόμοιος με αυτόν των Ρωμαιοκαθολικών να μπορεί να συζητηθεί, με ψωμάκι (όστια), εμβαπτισμένο με τον οίνο στα καθ’ ημάς, αν δεν υπάρχει σοβαρό θεολογικό ζήτημα. Αντιθέτως, η γενικευμένη διακοπή της μετάληψης, δεν είναι λύση, αν και ενδεχομένως να αναγκαστεί να εφαρμόσει το απευκταίο αυτό μέτρο η Εκκλησία, αν δε δείξει εγκαίρως ευελιξία.
Όπως άλλωστε και αρκετοί θεολόγοι έχουν επισημάνει, έστω και με διαφορετική αφορμή, η Εκκλησία δεν πρέπει να φοβάται την επιστήμη, αλλά να δείχνει με κάθε τρόπο ότι η επιστημονική πρόοδος είναι κι αυτή μέρος της θείας πρόνοιας. Ας μην ξεχνούμε ότι αρκετοί Έλληνες θεωρούν την Εκκλησία «μητέρα» τους και περιμένουν από αυτή να προστατέψει τους ίδιους και τις οικογένειές τους, αλλά και να αυτοπροστατευθεί από κακεντρεχή σχόλια, όσων επιζητούν να την παρουσιάσουν σαν «σκοταδιστικό» και απομονωμένο από τις εξελίξεις μηχανισμό.,
Σε κάθε περίσταση, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μάθει στην ιστορική της πορεία ανά τους αιώνες, εφαρμόζοντας το «κατ΄οικονομία», να προσαρμόζεται στις αναγκαίες αλλαγές. Ας μη δώσει τη χαρά σε τυχόν κακοπροαίρετους να ξεσπαθώσουν πάλι εναντίον της.
