Στα πρόθυρα νευρικής κρίσης βρίσκεται πλέον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με όσα έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα να συνθέτουν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό και να κάνουν τους πολίτες να αναρωτιόνται αν συμβαίνουν πραγματικά όσα βλέπουν ή αν είναι προϊόν της φαντασίας τους.
Μέσα σε μερικές μόνο ημέρες, ένας υπουργός κρίσιμου υπουργείου παραιτήθηκε κάνοντας καταγγελίες για άλλον υπουργό για «εκβιασμό», ο οποίος όμως τον κατηγόρησε με τη σειρά του για τη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων. Ο οποίος υπουργός όμως παραιτούμενος έστειλε στον πρωθυπουργό επιστολή την οποία όμως δε δίνει στη δημοσιότητα ο τελευταίος, λες και είναι θέμα… GDPR, παρότι ο πρώτος τον προκαλεί να τη δημοσιοποιήσει! Κατόπιν αυτών ο κ. Κοτζιάς, για τον οποίο πρόκειται, έχει αποφασίσει να καταγγέλλει διαρκώς τον κ. Καμμένο, το δεύτερο «μοιραίο» πρόσωπο της περίστασης, στις… περιοδείες της κίνησής του «Πράττω» ανά την Ελλάδα, μιλώντας για «εκβιαστές» και «πιστόλια», με το Μέγαρο Μαξίμου να παριστάνει ότι «δεν τρέχει και τίποτα» και ότι η ζωή συνεχίζεται!
Το μεγάλο ερώτημα είναι όμως πώς μπορεί να συνεχιστεί ο βίος της κυβέρνησης όταν συμβαίνουν αυτά που περιγράφηκαν πιο πάνω και όταν οι περιστάσεις είναι κρίσιμες όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στα ανοιχτά εθνικά μέτωπα, όπου εκτός των εξελίξεων με τα Σκόπια έχει προστεθεί ο μονίμως απρόβλεπτος παράγοντας που λέγεται Τουρκία και Ερντογάν. Η οικονομία την ίδια ώρα δεν πάει και για… πρωτάθλημα, παρότι σε συγκεκριμένους δείκτες υπάρχει άνοδος, κυρίως όμως λόγω της προηγούμενης μεγάλης πτώσης τους και επειδή απλά δεν πήγαινε πιο κάτω.
Το κυριότερο όμως είναι ότι οι περισσότεροι, εντός και εκτός της χώρας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) έχουν αρχίσει να θεωρούν τη σημερινή κυβέρνηση σαν «προσωρινή», όχι μόνο γιατί σε 11 μήνες εκπνέει ο χρόνος της θητείας της, αλλά και γιατί είναι πλέον όμηρος του απρόβλεπτου. Το γεγονός και μόνο ότι όλοι έχουν βγάλει τα κομπιουτεράκια για να υπολογίσουν αν και με ποιους μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά σαν κυβέρνηση… μειοψηφίας ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά από μία αποχώρηση των ΑΝΕΛ από τη συγκυβέρνηση, το αποδεικνύει.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες όμως μία κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά ούτε να λάβει κρίσιμες αποφάσεις. Η οικονομία συνήθως πρώτη οσμίζεται ότι η χώρα δεν κυβερνάται και το αντίτιμο ενδέχεται να είναι υψηλό αν παγιωθεί αυτό ως αίσθηση, με τους πολίτες να πληρώνουν πρώτοι τη νύφη από τη νευρική «κατάπτωση» της κυβέρνησης. Και το τελευταίο που χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι Έλληνες μετά από εννέα χρόνια θυσιών και κρίσης, είναι να βιώσουν ένα «πισωγύρισμα» στο 2010 ή και στο 2015 αν προτιμάτε…
