Θυμάμαι πριν από κάποια χρόνια σε μια προεκλογική εκστρατεία υπήρχε ένα σύνθημα «Όλη η Ελλάδα είναι μπλε».
Εκείνη η εκλογική αναμέτρηση πέρασε, το ίδιο και ο καιρός και το μπλε έγινε… ροζ. Γιατί ξεκάθαρα όλη η Ελλάδα είναι ροζ. Φουσκωτή. Και σαν φλαμίνγκο.
Κατάλαβες πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Άλλωστε, ακόμα κι αν δεν είσαι ενεργός στα social media, αν δεν έχεις την τύχη (ειρωνεύομαι φυσικά, ατυχία τη λες) να δεις τα κορίτσια με τα μπικίνι τους να δείχνουν 6 pack και μαγιό πάνω στο φουσκωτό αυτό ροζ πτηνό στο κυνήγι μερικών like και μερικών σχολίων τύπου «αχ πήρες κι εσύ; μπράβο φίλη μου! τι τέλειο! speechless» κι άλλα τέτοια… αηδιαστικά (άλλη λέξη ήθελα να χρησιμοποιήσω, αλλά είναι μεσημέρι και μπορεί να τρως και δεν θα ήθελα…), σίγουρα με τόση ζέστη έχεις πάει για μπάνιο. Τα έχεις δει.
Γιατί και να θες να τα κρύψεις δεν μπορείς τόσα που είναι. Το «τόσα που είναι» είναι διπλής: γιατί δεν μας φτάνει που είναι παντού (αν μου έλεγε κανείς ότι έχουν κάπου φωλιά και ξεπετάγονται ένα – ένα, προσωπικά παίζει και να το πίστευα), είναι και ΤΟΣΑ (με το συμπάθιο). Τεράστια.
Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι έχω αρχίσει να βλέπω και άντρες πάνω σε αυτά – αλλά δεν εστίασα τόσο, μάλλον από άρνηση να δεχτώ ότι έχει διαδοθεί και στο άλλο φύλο. Ξέρεις σαν αυτό που πάθαμε όλοι όταν είδαμε τον πρώτο άντρα να κάνει duckface. Και που ακόμα, χρόνια μετά, να… εδώ μου κάθεται. Αλλά οκ, τώρα δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Για πες λοιπόν… εγώ που δεν έχω ένα, είμαι δαχτυλοδεικτούμενη; Δεν είμαι σαν αυτά τα ενημερωμένα Instagirls, ντόπια και αλλοδαπά, που έχουν κάνει ΤΟ ποστάρισμα του καλοκαιριού; Και αν σου πω ότι δεν θέλω κιόλας; Το κάνω χειρότερο; Ωχ θεέ, τι με βρήκε (μονολογώ).
Με τις διακοπές μου να είναι προ των πυλών, έχω αρχίσει να φοβάμαι τι… φλαμίνγκο θα με βρει σε θάλασσες κι ακτές.
Γιατί εντάξει, όσο ήταν ακόμα μόνο σε τσάντες, ρούχα, παπούτσια, μπορούσα να το χωνέψω. Μη με πεις ψωνάρα που θα αναφέρω ότι το έβαλε μέχρι και ο Gucci, στην φθινοπωρινή καμπάνια του 2016. Εντάξει, μπορεί κάπου μέσα σου να λες ότι για να το προτιμάει κι ένας μεγάλος ιταλικός οίκος, ίσως δεν είναι τόσο κιτς – αν και τώρα που διαβάζω τι γράφω, θυμάμαι ότι στα catwalk έχω δει τις μεγαλύτερες κιτσιές που κάνουν τα μάτια να βγουν, όχι απλά να πονάνε.
Άρα το αποτέλεσμα είναι ένα και ίδιο: το trend αυτό «πρέπει να πεθάνει». Στο μόνο που βασίζομαι είναι ότι - από ότι googlαρα - τα φλαμίνγκο είναι αποδημητικά πουλιά. Όποτε καιρός γαρ εγγύς που θα αποδημήσουν από όλα τα μέρη που συχνάζουν, μέχρι να έρθει το επόμενο. Ελπίζω να μην είναι τόσο ογκώδες, ούτε τόσο ροζ (αν και «κοριτσάκι», πότε δεν το χώνεψα αυτό το χρώμα).
Άραγε ο ιθύνων νους, Paul Anzalone, όταν σχεδίασε το πρώτο το 2006 αυτό είχε κατά νου; Μην είναι μελετημένο σχέδιο εξόντωσης της ανθρωπότητας;
Ουφ! Αγχώθηκα.
Παίρνω το φουσκωτό μου παγωτό - γιατί έχω και μια λιγουρίτσα - και φεύγω.
P.S. Βρήκα κάτι θετικό μόλις! Το γέλιο που ρίχνουν όταν κάποιος προσπαθεί να ανεβεί πάνω του, αλλά δεν... - μη με πεις κακιά, όλοι μας γελάμε όταν βλέπουμε τούμπες.
