Μια φορά κι έναν καιρό, στα αστικά μέσα μαζικής μεταφοράς, τα ΜΜΜ που λέμε σήμερα με την μανία μας με τα αρκτικόλεξα, υπήρχε εισπράκτορας. Η εικόνα του έχει επιβιώσει σήμερα μόνο μέσω των παλιών ελληνικών ταινιών, ενώ όσοι έχουμε περάσει τα - άντα θυμόμαστε αδρά τον υπάλληλο που καθόταν στην πίσω σειρά του λεωφορείου ή του τρόλεϊ, φώναζε το όνομα της επόμενης στάσης και πρόσταζε τους επιβάτες, όχι ιδιαίτερα ευγενικά συνήθως, να κάνουν χώρο για να μπουν οι επόμενοι.
Είναι μία από τις επαγγελματικές απασχολήσεις που επιβεβαίωσαν τους φόβους των Λουδιτών του 19ου αιώνα, που κατέστρεφαν τα μηχανήματα για να μην μείνουν άνεργοι οι εργάτες, καθώς η τεχνολογική εξέλιξη «εξαφάνισε» μία κατηγορία εργαζομένων.
Αν πάντως όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα με το ηλεκτρονικό εισιτήριο είχαν γίνει στη Δυτική Ευρώπη τον ίδιο αιώνα, οι Λουδίτες δεν θα είχαν κανέναν λόγο να ανησυχούν, καθώς η βιομηχανική επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ!
Οι εικόνες με τις ουρές πολιτών που συνωστίζονται για βγάλουν κάρτα διαδρομών, η απίστευτα γραφειοκρατική διαδικασία, οι διαμαρτυρίες των υπαλλήλων, πάνω στους οποίους ξεσπούν οι πολίτες για την ταλαιπωρία τους, τα ελάχιστα αυτόματα μηχανήματα πώλησης και η «πατέντα» να αφήνουν σε φάκελο τα δικαιολογητικά οι πολίτες για να εκδίδονται τη νύχτα οι κάρτες, είναι το τριτοκοσμικό σκηνικό που επικρατεί σε όλους τους σταθμούς μετρό και ηλεκτρικού σιδηροδρόμου. Μέσα σε αυτό η μηδενική ενημέρωση του επιβατικού κοινού που προηγήθηκε και η έλλειψη εξοικείωσης των ηλικιωμένων με την τεχνολογία.
Είναι όμως απορίας άξιον, πώς ενώ η εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου είχε καθυστερήσει και αναβληθεί επί μήνες, λόγω ζητημάτων προσωπικών δεδομένων από την αρμόδια Αρχή, δεν έγινε το παραμικρό στην κατεύθυνση της προετοιμασίας για την εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Όπως γιατί να απουσιάζουν πιο πρακτικές λύσεις, π.χ. η δυνατότητα έκδοσης μηνιαίας κάρτας μέσω εφαρμογής από το κινητό τηλέφωνο. Αν στην τελευταία περίπτωση ο φόβος είναι ότι κάποιος θα «δώσει» το ίδιο ηλεκτρονικό εισιτήριο σε άλλον, όπως μπορούσε να συμβεί με την «παραδοσιακή» κάρτα, ειλικρινά δεν ξέρω πόσοι θα δάνειζαν το… κινητό τους για κάτι τέτοιο. Με την εισιτηριοδιαφυγή μάλιστα που υπάρχει σήμερα, μοιάζει με ανέκδοτο να είναι αυτός ο φόβος.
Τα όσα συμβαίνουν αποδεικνύουν δυστυχώς ότι δεν πάσχει ο δημόσιος βίος γενικώς μόνο. Αλλά το Δημόσιο κάνει αβίωτη και την καθημερινότητά μας παντού, με την τσαπατσουλιά, την προχειρότητα και την έλλειψη προνοητικότητας σε όλους τους τομείς,.
Δυστυχώς, το κράτος-εισπράκτορας, μπορεί να αύξησε τους φόρους μας στα ύψη, αλλά δεν ξέρει να βγάζει… εισιτήρια!
Του Αλέξη Διακόπουλου
