«Τι θέλατε δηλαδή, να πάει να πάρει τη μάνικα και να σβήνει φωτιές ο πρωθυπουργός;».
Η συγκεκριμένη φράση ειπώθηκε από κυβερνητικά στελέχη για να «δικαιολογήσει» την ηχηρή απουσία του πρωθυπουργού από το μέτωπο στην Ανατολική Αττική, που έκαιγε τέσσερις μέρες.
Δυστυχώς, μάλλον αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό αποτύπωμα μιας σαθρής (και πιθανόν καθεστωτικής) ιδεοληψίας που θέλει τον ηγέτη να μην συνδέει την εικόνα του με την καταστροφή, να μη «λερώνει» τα χέρια του…
Προφανώς, κανείς δεν αναζήτησε τον Αλέξη Τσίπρα για να του δώσει στολή πυροσβέστη και μάνικα, ρίχνοντάς τον φλόγες. Αναζήτησε τον συμβολισμό. Τον ηγέτη που την ώρα της καταστροφής, σπεύδει να δώσει το παρών. Που σπεύδει να συμμεριστεί την αγωνία, να στείλει το μήνυμα της σύμπνοιας και εν συνεχεία της ανασύνταξης. Που σπεύδει να εμπνεύσει, ειδικά όταν απαιτείται να ξεπεραστούν τα ανθρώπινα όρια. Διότι, αλλιώς, τι αξία μπορεί να έχουν τα -κατόπιν εορτής- μηνύματα της απέραντης ευγνωμοσύνης όταν έχει γραφτεί απουσία την δύσκολη ώρα;
Ένας από τους πυροσβέστες στο φυλάκιο που επισκέφτηκε ο κ. Τσίπρας μετά το σβήσιμο της φωτιάς, έδωσε -άθελα του, ενδεχομένως- ένα μεγάλο μάθημα στον πρωθυπουργό. Αναφερόμενος στον τιτάνιο αγώνα που έδωσε ο ίδιος και οι συνάδελφοί του, θέλησε να κάνει ιδιαίτερη αναφορά στον αρχηγό του, που έδωσε τη μάχη μαζί τους από την πρώτη στιγμή και από την πρώτη γραμμή. Δίχως διάθεση κολακείας. Το διάκρινε, άλλωστε, εύκολα κανείς αυτό στην κουρασμένη φωνή του. Ήξερε πολύ καλά την αξία του να γυρνάς την πλάτη σου, όταν η κούραση σε καταβάλλει και ο αγώνας μοιάζει χαμένος, και να βλέπεις τον «ηγέτη» στο πλάι σου.
Ιστορικά, και δεν είναι καθόλου σύμπτωση, οι πιο γενναίοι ηγέτες είχαν και τους πιο γενναίους πολεμιστές. Γι’ αυτό και ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών, ο Μέγας Αλέξανδρος, είχε περικλείσει την ουσία της μεγαλειώδους προσωπικότητάς του σε μία φράση: δεν φοβάμαι έναν στρατό από λιοντάρια που τα διοικεί ένα πρόβατο, αλλά έναν στρατό από πρόβατα που τα διοικεί ένα λιοντάρι.
Οι συγκεκριμένοι «πολεμιστές», βέβαια, ξέρουν να δίνουν γενναίες μάχες σε κάθε περίπτωση. Και μόνοι τους, όταν χρειάζεται. Και με λιγοστά και απαρχαιωμένα μέσα, αν δεν γίνεται διαφορετικά (για το οποίο προφανώς η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο αυτή την κυβέρνηση). Και το έκαναν για μία ακόμη φορά με αυτοθυσία, ξεπερνώντας τα όρια αντοχής τους. Δεν είχαν δίπλα τον «ηγέτη», ας είναι. Είχαν τον αρχηγό τους. Ο πρώτος ίσως είχε άλλη αγωνία τις κρίσιμες ώρες: να βγει καλύτερος στο μέτρημα, όταν θα γίνεται ο απολογισμός της καταστροφής. Εξάλλου, τι να πήγαινε να κάνει στο μέτωπο; Χέρια για τις μάνικες είχαν.
Καματηρόν το άρχειν, πρωθυπουργέ….
