My mom is better than yours-Ένα ευχαριστώ και ένα συγγνώμη μαμά!

Φωτογραφια αρθρογραφου

Δεν συνηθίζω να μοιράζομαι τις πιο βαθιές μου σκέψεις αλλά αυτή τη μέρα δεν θα μπορούσα να μην γράψω λίγα λόγια για τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου, τη μαμά μου. Της το χρωστάω…

Η μαμά «έφυγε» τον περασμένο «μαύρο» Σεπτέμβρη, όχι πολύ ξαφνικά… το περιμέναμε… αλλά ήταν πολύ νέα και ο πόνος βαρύς και ατελείωτος... Ο καρκίνος χτύπησε και τη δική μας πόρτα… και γιατί όχι άλλωστε…

Είναι πολλά αυτά που πρόλαβα να της πω και πολλά που δεν… Σήμερα όμως, έχουν περάσει 7 μήνες που έχω να τη δω, να την αγγίξω, να την ακούσω, να της μιλήσω, να με κοιτάξει στα μάτια με αυτόν τον θαυμασμό που με κοίταζε πάντα… και ειλικρινά δε με νοιάζει που δε μπορώ να της πω «Χρόνια Πολλά» για τη Γιορτή της Μητέρας.

Με νοιάζει που δεν είναι εδώ να με βλέπει να μεγαλώνω, να ζω, να απογοητεύομαι, να γελάω, να πετυχαίνω τους στόχους μου.

Με νοιάζει που δε μπορώ να της πω αυτά που ζω τώρα, αυτά που ονειρεύομαι, αυτά που με προβληματίζουν, αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη, αυτά που με αγχώνουν…

Με νοιάζει που δεν είναι εδώ για να μου πει την κλασσική της ατάκα: «Όλα θα γίνουν»!

Από τον Σεπτέμβρη εκείνον λοιπόν, έπρεπε να ορίσω τον εαυτό μου σε σχέση με τη ζωή και δυσκολεύτηκα πολύ… Όμως σήμερα που μου λείπει πιο πολύ από ποτέ, νιώθω και πιο δυνατή από ποτέ και με όλα όσα με έμαθε, πορεύομαι και την κουβαλάω μαζί μου…

Εγώ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους όσοι με στήριξαν, με κράτησαν όρθια τις μέρες που κατέρρεα, κατέβηκαν μαζί μου στον πάτο και μετά με έκαναν να χαμογελάω ακόμα και όταν αυτό ήταν αδύνατον! 

Πρέπει ακόμα να σας πω ότι ο χρόνος (στον θάνατο) δεν είναι γιατρός…αυτό είναι μεγάλο ψέμα…. Όσο περνάει ο καιρός η απουσία γίνεται πιο έντονη, έχουν περάσει πολλές, πάρα πολλές μέρες, που έχω να τη δω κι αυτό είναι αφόρητο. Όμως αυτή είναι η πραγματικότητα και η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζούμε δυστυχισμένοι…

Μέχρι και σήμερα περιφέρομαι στους χώρους του σπιτιού μας και έρχονται στο μυαλό μου μνήμες από εκείνη, από την μυρωδιά της, ο ήχος της φωνής της, ο ήχος από τα βήματά της… Όμως εκείνη την ώρα σκέφτομαι τα λόγια της και επανέρχομαι. Δεν της άρεσε το δράμα της μαμάς… δεν της πήγαινε κιόλας…

Ήταν το στήριγμά μου και τώρα στέκομαι, για πρώτη φορά, στα 30 μου, στα δικά μου πόδια. Δεν είναι άσχημα.

Της χρωστάω ένα ''ευχαριστώ'' για όλα όσα με έμαθε και ένα ''συγγνώμη'' για όσα της έκανα, γιατί πρέπει να την ταλαιπώρησα αρκετά (θα σας το έλεγε κι εκείνη χαμογελώντας βέβαια…).

Κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας, της έπαιρνα μια τεράστια ανθοδέσμη, επειδή λάτρευε τα λουλούδια, ένα δωράκι και μια κάρτα, στην όποια πάντα της έγραφα: «Σε λατρεύω μαμά!»

Αυτό θα της έλεγα και πάλι… Αυτό να κάνετε κι εσείς στις μαμάδες σας και να τις πάρετε μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί σαν τη μάνα τίποτα στον κόσμο.

Ένα φιλί από εμάς...

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top