Η είδηση του θανάτου των δύο γιατρών της πρώτης γραμμής, που έχασαν τη ζωή τους από χιονοστιβάδα στον Όλυμπο, συγκλόνισε όλη την Ελλάδα. Η σύζυγος του αναισθησιολόγου, Θεόδωρου Χατζόπουλου, σε συνέντευξή της, παρουσιάζει τη βαθύτερη διάσταση των πραγμάτων πίσω από το τραγικό συμβάν. Την ψυχολογική πίεση που βίωναν οι γιατροί και την ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζονταν.
Όλυμπος: Αυτοί είναι οι δύο γιατροί που σκοτώθηκαν από χιονοστιβάδα
Ο 49χρονος αναισθησιολόγος του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας κι ο 46χρονος παθολόγος – εντατικολόγος του ίδιου νοσοκομείου είχαν πάει για ορειβασία με έναν ακόμα φίλο τους, στρατιωτικό γιατρό, όταν καταπλακώθηκαν από χιονοστιβάδα. Ο τρίτος φίλος τους ήταν αυτός που κάλεσε σε βοήθεια.
Η χήρα του αναισθησιολόγου και γυναικολόγος, Ρόζι Τοντόροβα, μίλησε στο parallaximag.gr για όσα βιώνουν οι οικογένειες των γιατρών της πρώτης γραμμής.
Όλυμπος: Οι δυο γιατροί δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις φίλων τους
«Ναι, κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους στον Όλυμπο κάποιοι άνθρωποι, γιατί είναι ένα βουνό με κινδύνους. Πόσες χιλιάδες, όμως, χάνουν τη ζωή τους στον δρόμο; Ποιο θεωρούμε πιο επικίνδυνο;» διερωτάται.
Οι άνθρωποι πήγαν στο βουνό να περπατήσουν για εκτόνωση. Για να βγάλουν το στρες. Διάλεξαν τον πιο ανώδυνο τρόπο να εκτονώσουν το συσσωρευμένο από μήνες στρες.
Αναφέρεται, μάλιστα, και σε ένα περιστατικό με την κόρη τους. «Ήρθε η κόρη μου σπίτι χθες και με ρώτησε: “Μαμά ο μπαμπάς μου ήταν απρόσεκτος;” Το μόνο που ακούμε τόσες μέρες είναι γιατί πήγαν;».
Όλυμπος: Νεκροί οι δύο ορειβάτες που καταπλάκωθηκαν από χιονοστιβάδα
Στη συνέχεια περιγράφει το πιεσμένο πρόγραμμα των γιατρών, σημειώνοντας ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με το τι περνάνε τόσους μήνες και με την ψυχολογική υποστήριξη των ίδιων και των οικογενειών τους.
«Το στρες δε μένει στο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής έφευγε επτά και τέταρτο, επέστρεφε στις πεντέμιση και η πρώτη κουβέντα που έλεγε σε μένα και το παιδί του ήταν: θα πεθάνει πολύς κόσμος. Ντυμένος σαν αστροναύτης από τις επτά το πρωί μέχρι το απόγευμα και όταν εφημέρευαν τρεις μέρες τη βδομάδα από τις 7 το πρωί μέχρι τις πέντε το άλλο πρωί χωρίς σταματημό. Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο να είναι στο νοσοκομείο μερόνυχτα και στο σπίτι να έχουμε ένα επτάχρονο παιδί με κοπέλες που το διάβαζαν και το πρόσεχαν μέσα στην πανδημία. Και δεν έλειψε ούτε μια μέρα από το καθήκον. Εκεί διαρκώς, στη μονάδα, να έχουν περάσει από τα χέρια τους εκατοντάδες άνθρωποι τόσους μήνες σε μια πόλη που ήταν διαρκώς κόκκινη και η ΜΕΘ γεμάτη».
Για μένα ο άνδρας μου έφυγε από εργατικό ατύχημα. Ανέβηκε δυο φορές στο βουνό τόσους μήνες για να πάρει μια αναπνοή
Όπως εξηγεί, πήγαν για ορειβασία με εξαιρετικό εξοπλισμό και δεν είχαν άγνοια κινδύνου. Αναφέρει ότι τις βόλτες στα βουνά τις ξεκίνησε την εποχή των μνημονίων και πως ένιωθε τρομερή πίεση από τις περικοπές στην υγεία. Όταν πήγαν να κλείσουν το παλιό νοσοκομείο της πόλης κόντευε να αρρωστήσει από τη στεναχώρια του για τα ιατρεία που θα χάνονταν, υποστηρίζει, σημειώνοντας ότι ο άντρας της πάλευε διαρκώς.
«Γύριζε σπίτι τόσους μήνες μετά την ένταση της κλινικής και έπρεπε να σταθεί και στο παιδί. Να βρει αντοχές, να ελέγξει το στρες που κουβαλούσε. Να ανταπεξέλθει στα έξοδα που κάναμε με την απουσία μας όλη μέρα για τη φύλαξη του παιδιού, στην πίεση από την απώλεια τόσων ανθρώπων που χάνονταν μέσα στη ΜΕΘ. Ανέβηκαν στο βουνό για μια μικρή αποτοξίνωση. Για μια αναπνοή από αυτό που ζούσαν τόσους μήνες. Στο παιδί μου θα λέω πάντα ότι ο πατέρας έφυγε από εργατικό ατύχημα» καταλήγει.
