Όταν ήμουν μικρός σε φοβόμουν λίγο. Είχα μια αφίσα με τους 4 σας απέναντι από το κρεβάτι μου και καμιά φορά, όταν ήταν αναμμένο το πορτατίφ, εκείνα τα γυαλιά που φόραγες έμοιαζαν με δαιμονικά μάτια μες στο ημίφως κι έψαχνα να δω αν σου είχαν φυτρώσει τίποτα κυνόδοντες, όσο κοιτούσα αλλού.
Τραγούδαγες μετά "My name is Lucifer, please take my hand", μ' αυτή τη σχεδόν παιχνιδιάρικη φωνή και πήγαινα σχολείο τρομοκρατημένος:
«Ρε λες τώρα που άκουσα το τραγούδι να δαιμονιστώ;»
Κι όσο βαριόμουν στην τάξη, ζωγράφιζα στα 4 δάχτυλά μου με το στυλο το ίδιο τατου που είχες κι εσύ.
Εντωμεταξύ πρέπει αυτή την ιστορία με τη νυχτερίδα να την έχω διηγηθεί ίσα και με δυο χιλιάδες φορές και πάντα στο τέλος είχα την ίδια γελοία έκφραση θριάμβου. Λες κι εγώ είχα δαγκώσει το κεφάλι της.
Το 1982 ένας φαν είχε πετάξει μία νυχτερίδα στη σκηνή. Ο Όζι νομίζοντας πως είναι λαστιχένιο παιχνίδι, την πήρε και την δάγκωσε. Κάπου εκεί κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά και μετά έτρεχε να εμβολιαστεί για λύσσα.
Τέλος πάντων είμαστε πολλοί που έχουμε ένα κάρο τέτοιες χαζομάρες να σου πούμε.
Και όση πλάκα και να κάναμε με τις καταχρήσεις σου κλπ., μέσα μας πιστεύαμε ότι είσαι άφθαρτος, οπότε αυτό τώρα κάπως μας τσάκισε.
Άντε καλό δρόμο.
Θα μας λείπεις.