Κάθε ημέρα που περνά γίνεται ολοένα και περισσότερο ευδιάκριτο ότι η Τουρκία του Ερντογάν ακολουθεί τα βήματα της Ρωσίας και επιδιώκει να αντιγράψει τη Μόσχα σε κάθε της κίνηση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προσχωρεί ακόμη στο ρωσικό στρατόπεδο φαντασιώνεται ότι είναι υπερδύναμη και θεωρεί ότι η διεθνής κοινότητα της… «χρωστάει», μόνο και μόνο λόγω γεωγραφικής θέσης και μεγάλου πληθυσμού.
Η εποχή που η Ευρώπη επένδυε στον Ερντογάν για να προβάλει το πρότυπο της «ισλαμοδημοκρατίας», κατά αντιστοιχία της Χριστιανοδημοκρατίας στη μεταπολεμική Γερμανία και Ιταλία, φαίνεται πλέον πολύ μακρινή, καθώς ο πρόεδρος της Τουρκίας ρέπει προς τον αυταρχισμό και ετοιμάζεται «να τα παίξει όλα», για όλα ενόψει των προεδρικών εκλογών στη χώρα του.
Στον πρόεδρο της Τουρκίας είναι ευδιάκριτος ο πειρασμός να πιστέψει ότι νέα «Ουκρανία» μπορεί να γίνει Ελλάδα, εφόσον δεν υποκύψει στο πολυετές bullying που της ασκεί. Άλλωστε έχει αντιγράψει την τακτική των παράλογων αιτημάτων και των εκβιασμών, αντικαθιστώντας την «αποναζιστοκοποίησης», την οποία ζητούσε η Μόσχα από το Κίεβο, με την «αποστρατιωτικοποίηση».
Δυστυχώς όμως για τον Ερντογάν, οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και όχι μόνο του ΝΑΤΟ, έχει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και έχει υπογράψει διμερείς αμυντικές συμφωνίες που είναι ενεργές, ενώ χάρη σε μια τεράστια κινητοποίηση σε διπλωματικό επίπεδο έχει πεισθεί πλέον το σύνολο της διεθνούς κοινότητας ότι εποφθαλμιά την εδαφική ακεραιότητα ένας «νταής» της περιοχής.
Κι αν ο Πούτιν τα βρήκε μια φορά «μπαστούνια» στην Ουκρανία, εκεί που η παρέλαση στο Κίεβο αναβλήθηκε επ΄ αόριστον, ο Ερντογάν γνωρίζει ότι στην Ελλάδα θα τα βρει «μπαστούνια», στο πολλαπλάσιο και ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπος με οδυνηρές εκπλήξεις.
Βέβαια, το αν τελικά ο Τούρκος πρόεδρος θα επιστρέψει σε ένα μίνιμουμ λογικής συμπεριφοράς, όπως είναι ευκταίο, δεν είναι θέμα της Ελλάδας. Είναι θέμα της ίδιας της τουρκικής κοινωνίας αλλά και της διεθνούς κοινότητας. Η Ελλάδα είναι όμως αυτή που οφείλει να είναι έτοιμη για όλα. Ακόμα και για το ενδεχόμενο να θέλει κάποιος να αντιγράψει όχι μόνο τον Πούτιν, αλλά και τον Μουσολίνι, με την εθνική μας εορτή να είναι πρόσφατη. Η τύχη του Ρώσου αυταρχικού ηγέτη είναι ακόμη άγνωστη, αλλά του Ιταλού δικτάτορα γνωστή…
