Το ότι ο διχασμός είναι από τα μεγάλα ελαττώματα των Ελλήνων και ότι παρά τις οδυνηρές επιπτώσεις του στο παρελθόν έχει γερές βάσεις ως στάση ζωής στη συλλογική μας μνήμη, το γνωρίζαμε. Αυτό που δεν περιμέναμε ίσως είναι ότι θα έφταναν κάποιοι στο σημείο να βρουν ως αφορμή «καβγά» τις οδηγίες για την προστασία της Υγείας των πολιτών για να εκδηλώσουν το διχαστικό τους μένος κατά όσως τις εκφέρουν.
Ο εφιάλτης του διχασμού των μνημονιακών χρόνων δείχνει να επιστρέφει, έστω και ως «παράπλευρο» φαινόμενο, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάποιος όχι μόνο από αναρτήσεις στα social media, αλλά και από αρθρογραφία, ακόμη και προσώπων που έχουν και είχαν επίσημη ιδιότητα.
Κοινό σημείο σε κάποια από αυτά ο επικεφαλής λοιμωξιολόγος Δημήτρης Τσιόδρας, ο οποίος προφανώς διαθέτει όσες ιδιότητες προκαλούν σε κάποιους αλλεργία: Άριστος επιστήμονας, πολύτεκνος και θρησκευόμενος, είναι σίγουρο ότι για κάποιους δε θα ήταν ιδανικός για «σύντροφος». Στη συγκριμένη περίπτωση όμως δε συζητάμε για το ποιος είναι αρεστός, αλλά για το ποιος μας κάνει για «τη δουλειά». Και ο συγκεκριμένος την κάνε πολύ καλά. Η συστηματική προσπάθεια αποδόμησής του φανερώνει μία εμμονή, σαν αυτή που συνηθίζαμε να λέμε μέχρι ένα χρόνο πριν «ιδεοληψία», για την προηγούμενη διακυβέρνηση της χώρας.
Ακόμη χειρότερα, κάποιοι άλλοι δε διστάζουν να προκαλέσουν με χυδαίες εκφράσεις και εκφράσεις μίσους, απειλώντας μέσω της γνωστής αθυρόστομης φράσης του Καραϊσκάκη, για το τι θα συμβεί… όταν γυρίσουν ή και να κάνουν σύγκριση με την τραγική διαχείριση στο Μάτι και να θέτουν ως όριο τον αριθμό των νεκρών από την πυρκαγιά, σε μια πρωτοφανή επίδειξη όχι απλώς ρεβανσισμού, αλλά τυμβωρυχίας.
Αλλά και γενικότερα, το δηλητήριο του μίσους και της επίδειξης λαϊκισμού φαίνεται να διασπείρεται σιγά-σιγά, με ό, τι αυτό συνεπάγεται, ακόμη και σε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι εμφανίσθηκε και η προτροπή «δε μένω σπίτι» στα social media! H προτροπή θυμίζει το αλήστου μνήμης «δεν πληρώνω» στα διόδια, όταν κάτοχοι πολυτελών SUV σήκωναν τη μπάρα για να περάσουν. Η διαφορά είναι ότι όσοι ακολούθησαν τη συγκεκριμένη προτροπή – σύνθημα πλήρωσαν τα τσουχτερά πρόστιμα οι ίδιοι, ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση, του «δε μένω σπίτι» τις συνέπειες θα τις πληρώσουν όλοι.
Το παρήγορο είναι ότι η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δε δείχνει να υιοθετεί την ίδια στάση στο θέμα των προληπτικών μέτρων για τον κορωνοϊό, , ενώ σε αντιδιαστολή π.χ. με τον Παύλο Πολάκη ο πρώην υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός δηλώνει ευθαρσώς και «εμείς έναν Τσιόδρα» θα βάζαμε». Το ότι όμως άλλα πρόσωπα με επίσημες ιδιότητες στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στη συγκεκριμένη γραμμή ή υιοθετούν ακόμη και θεωρίες συνομωσίας, χωρίς κανείς να τους αποδοκιμάζει επισήμως, αφήνει χώρο για δεύτερες σκέψεις ότι το συγκεκριμένο κόμμα προσπαθεί να καλύψει όλες τις απόψεις, για να μη δυσαρεστήσει κανέναν. Είναι όμως ευνόητο, πως σε ό,τι αφορά τα οικονομικά μέτρα π,χ. η κριτική, ακόμη και σκληρή, είναι αποδεκτή ή και χρήσιμη. Σε ό,τι αφορά όμως υγειονομικούς κανόνες η «εξέγερση» εναντίον τους δεν είναι απλά ανεύθυνη, είναι εγκληματική. Αν το «δε πληρώνω» επαναληφθεί με τη μορφή του «δε μένω σπίτι», δε θα είναι απλώς επανάληψη της Ιστορίας σαν φάρσα, όπως θα έλεγε ο Μαρξ, αλλά ως τραγωδία.
