Άραγε ξέρεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου; Εκείνον που κάθεται στο διπλανό γραφείο, που σε χαιρετά λίγο μονόχνοτα κάθε πρωί όταν τον συναντάς στην είσοδο της πολυκατοικίας, εκείνον που πίνετε καφέ και χαμογελά, αλλά κάτι σε αυτό το χαμόγελο είναι πικρό;
Προσέχεις τις μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις του που μαρτυρούν άγχος, ίσως αγωνία, μπορεί και λύπη; Ακούς την παρατεταμένη σιωπή του, που μοιάζει με νερό που κοχλάζει σε κατσαρόλα; Βλέπεις τα μάτια του, που ακόμα και στις πιο αστείες, φωνακλάδικες στιγμές του έχουν μια περίεργη σκιά;
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι τα δυνατά γέλια μπορεί να κρύβουν πόνο; Ότι τα αστεία και τα πειράγματα λειτουργούν σαν προπέτασμα, για να μην αποκαλυφθεί ο πόνος της ψυχής;
Έχεις αφιερώσει άραγε λίγο χρόνο να παρατηρήσεις πίσω από την καθημερινή βιτρίνα που μοστράρει ο καθένας στο περιβάλλον του; Να προσπαθήσεις να κατανοήσεις από πού κρατάει η σκούφια του άλλου, βρε αδελφέ; Τι βάρος κουβαλά, τι βάρος κάνει τα πόδια του να τρέμουν;
Αρκεί μια ματιά στα… μάτια. Αυτά αποκαλύπτουν όλη την αλήθεια, όλο τον πόνο, όλη την αγωνία, όλη τη λύπη, όλη την απόγνωση. Γιατί όλοι κουβαλάμε λίγο από όλα αυτά μέσα στην ψυχούλα μας. Όλοι προσπαθούμε να τα θάψουμε σε ένα μικρό μικρό κουτάκι βαθιά μέσα μας, για να μην τα καταλάβει κανείς και να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια μας.
Γιατί όλοι καθόμαστε πίσω από μια βιτρίνα, τρέμοντας από τον φόβο της έκθεσης. Όλοι όμως λαχταράμε κάποιος να σπάσει αυτή τη βιτρίνα και να μας σφίξει το χέρι δυνατά, να μας πει ότι μας κατάλαβε, ότι η αλήθεια μας αποκαλύφθηκε.
Γι’ αυτό λοιπόν να κοιτάτε τα μάτια. Να αφιερώνετε χρόνο στον άλλο, να τον παρατηρείτε. Η απόρριψη είναι εύκολη, η κατανόηση είναι το δύσκολο. Στα μάτια θα δείτε την αλήθεια. Κι αν δείτε καμιά μικρή σκιά, κανένα πικρό χαμόγελο, καμιά άγαρμπη κραυγή, απλώστε το χέρι. Θα ζεσταθεί και η δική σας καρδιά και θα μαλακώσει ο πόνος του άλλου.
Άλλωστε στο μαζί γίνονται τα θαύματα…
