Παναγιώτης Σπυρίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ένας μοναδικός άνθρωπος κι ένας εξαιρετικός γιατρός. Αυτός που έσωσε τον γιο μου, όχι μία, αλλά δύο φορές. Όταν ο μικρούλης, τότε, Γαβριήλ αρρώστησε βαριά κι έπρεπε να του χορηγηθεί, από τον διάδρομο του νοσοκομείου, σωστή αγωγή για να μην πέσει σε κώμα, με κοίταξε στα μάτια, μου κράτησε τα χέρια και μου είπε: «Τώρα Κατερινούλα, εσύ θα προσεύχεσαι κι εγώ θα σκέφτομαι. Όλα θα πάνε καλά».
Πήγαν όλα καλά. Όταν ο Γαβριήλ συνήλθε, τον ρώτησε: «Τελικά γιατρέ μου τι είχα;». «Ένας απλός πονοκέφαλος ήταν αγόρι μου», του απάντησε. Τον χάιδεψε απαλά στο κεφαλάκι, τον φίλησε, ο μικρός μου γέλασε και κοιμήθηκε γαλήνιος. Δίπλα του ήταν ο φύλακας Άγγελος του.
Έβαζε τη Σεβαστούλα μου να καθισει διπλα του και μέχρι εκεινη να καταλάβει τι είχε γίνει, της έκανε το εμβόλιο.
«Πόνεσες, μωρό μου;» τη ρωτούσα.
«Ο κύριος Σπυρίδης ποτέ δεν πονάει τα παιδάκια, μαμά, μόνο καλό τους κάνει».
Αυτος ήταν ο ΚΥΡΙΟΣ Σπυρίδης. Ο άνθρωπος που αγαπούσε τόσο πολύ τα παιδιά και τα προστάτευε με ασπίδα τις ιατρικές του γνώσεις και την αγάπη του. Τριάντα χρόνια στο Νοσοκοµείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» ως πανεπιστημιακός κλινικός παιδίατρος και δάσκαλος πέρασε από όλες τις βαθμίδες της πανεπιστημιακής ιεραρχίας, έως τον βαθμό του Αναπληρωτή Καθηγητή. Μετά την αφυπηρέτηση από το πανεπιστήµιο, η αγάπη και η αφοσίωσή του στο παιδί δεν του επέτρεψαν να αποσυρθεί.
Μόνο η ασθένεια τον ανάγκασε να σταματήσει να βλέπει παιδάκια στο ιατρείο του. Πάντα όμως βρισκόταν στο τηλέφωνο και απαντούσε σε όποιον γονιό τον είχε ανάγκη. Δυστυχώς, αυτος ο θαυμάσιος άνθρωπος και εξαίρετος επιστήμονας έφυγε από τη ζωή. Το Σάββατο η πιστή συνοδοιπόρος της ζωής του, η σύζυγος του κυρία Νίκη, και τα δύο παιδιά του, ο Γιώργος και ο Νίκος -που ακολουθούν τα χνάρια του και υπηρετούν την υγεία των παιδιών με το ίδιο πάθος- μαζί με εκατοντάδες κόσμου και μανούλες, του είπαμε το τελευταίο αντίο…
Για όλους εμάς δεν ήταν ένας συνηθισμένος γιατρός. Ήταν ένας ήρωας και οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ...