Αντί να σκίσουμε τα Μνημόνια, τα εξαντλήσαμε.
Τα τελειώσαμε, χωρίς να έχουμε πετύχει τους στόχους τους.
Δυστυχώς, το τέλος των Μνημονίων στην Ελλάδα είναι μόνο στα χαρτιά και δεν ξέρουμε αν είναι και οριστικό…
Για να είμαστε ρεαλιστές, το τέλος των Μνημονίων είναι πέτσινο.
Αντί να βγούμε το 2015 από τα Μνημόνια, βγαίνουμε το 2018, έχοντας χάσει τρία επιπλέον χρόνια με πρόσθετη ύφεση και σκληρά μέτρα.
Δεν μπορούμε να βγούμε στις αγορές γιατί τα επιτόκια στα δεκαετή ομόλογα είναι και σήμερα πάνω από 4%, σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά δάνεια που κόστισαν 1%.
Τα capital controls παραμένουν και η χρηματοδότηση των τραπεζών στην οικονομία είναι ανύπαρκτη.
Δυσθεώρατα πλεονάσματα, δηλαδή σκληρή λιτότητα και πρόσθετα σκληρά μέτρα είναι μπροστά μας, όπως οι περικοπές των συντάξεων και η περικοπή του αφορολογήτου.
Μ’ άλλα λόγια, η φθηνή χρηματοδότηση των δανειστών μας τελείωσε χωρίς να μπορούμε να βγούμε στις αγορές και έχουμε μπροστά μας προψηφισμένα μέτρα που θα επιβαρύνουν επιπλέον τους φτωχότερους αλλά και καμία απολύτως προοπτική χρηματοδότησης της επιχειρηματικότητας λόγω της κλειστής στρόφιγγας των τραπεζών.
Άρα, όλα τα δεινά του Μνημονίου είναι εδώ.
Μόνο η δανειακή σύμβαση μας τελείωσε.
Πραγματικό τέλος των Μνημονίων θα ισοδυναμούσε με έξοδο στις αγορές, ανοιχτές και λειτουργούσες τράπεζες, τέλος στις περικοπές και τα σκληρά μέτρα, λογικά πλεονάσματα που να μην απαιτούν εξαντλητική δημοσιονομική πολιτική.
Βεβαιότητα στις αγορές ότι η χώρα θα μπορεί να πληρώνει τις δόσεις των δανείων της.
Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει.
Κι ακόμη, μαζί με τα μνημόνια θα έπρεπε να τελειώσει ο διχαστικός και εμφυλιοπολεμικός πολιτικός λόγος για δήθεν γερμανοτσολιάδες, και δήθεν αριστερούς επαναστάτες, οι ψεκασμένες θεωρίες, τα παραμύθια της Χαλιμάς για χαμένους παραδείσους στους οποίους η χώρα δήθεν πρόκειται να επιστρέψει.
Μαζί με το τέλος των Μνημονίων θα έπρεπε να είχε ξαναχτιστεί μια αποτελεσματική κρατική δομή αλλά δυστυχώς η τραγωδία στο Μάτι απέδειξε οτι αυτό δεν έχει συμβεί.
Όλες αυτές οι αλήθειες θα πρέπει να γίνουν παραδεκτές. Γιατι αν αγνοηθούν τότε παραμονεύει ένας μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα.
Να αρχίσει η άκρατη παροχολογία, να εκτοξευτούν περισσότερο τα επιτόκια δανεισμού και να κλειδωθεί και πάλι έξω απο τις αγορές για μεγάλο διάστημα η Ελλάδα.
Και τότε τι θα κάνουμε χωρίς τους δανειστές;
