Πως μπορείς να σκοτώσεις κάποιον που αγαπάς, κάποιον που λατρεύεις, κάποιον που γέννησες.
Παγωμένοι για ακόμα μια φορά παρακολουθούμε το έγκλημα της 6χρονης Στέλλας στην Αγία Βαρβάρα. Ο πατέρας της την σκότωσε και την πέταξε στα σκουπίδια!
Οι λέξεις μιλούν από μόνες τους, τα συναισθήματα φαντάζουν «λίγα» μπροστά στην αγριότητα. Μόνο σιωπή.
Και αν πας λίγο πίσω, θα θυμηθείς την μικρή Άννυ, που κατακρεούργησε ο ίδιος της ο πατέρας, θα θυμηθείς εγκλήματα πάθους, δολοφονίες από μίσος και πολλά άλλα που δεν τα χωρά ανθρώπινος νους.
Και εκεί αναρωτιέσαι πως γίνονται έτσι οι άνθρωποι, που μπορεί να φτάσει κανείς; ΓΙΑΤΙ;
Την ίδια ώρα όλοι γύρω μας είναι βυθισμένοι στον μικρόκοσμό τους, ξεχνούν να ζουν, να χαμογελούν, να δημιουργούν, να ελπίζουν!
ΟΜΩΣ κάποια στιγμή πρέπει να σωπάσεις, να σταματήσεις τα περιττά λόγια… να δεις καθαρά, να ΠΡΑΞΕΙΣ μόνο.
Και μετά σιωπή. ΜΟΝΟ πράξεις. Κοίτα γύρω σου, παρατήρησε. Μην κρίνεις μόνο, μην χαζεύεις σαν περαστικός. Κοίτα πραγματικά. Κοίτα ουσιαστικά και άπλωσε το χέρι.
Άπλωσε το χέρι σου και βοήθα. Τα πάντα μπορείς να τα νικήσεις απλώνοντας το χέρι και δίνοντας αγάπη.
Απλόχερη, ανιδιοτελή, ατελείωτη αγάπη. Είναι κινητήριος δύναμη και όχι όπλο για να σκοτώσεις!
Μην την υποτιμάς.
