17 Νοεμβρίου: Η Κάθαρση… Στους Δρόμους Της Αθήνας

Φωτογραφια αρθρογραφου
Αρθρογράφος

Μία ημέρα κατά την οποία όλα... επιτρέπονται

Όποιος έχει δει την ταινία The Purge (Η Κάθαρση) θα καταλάβει τι εννοώ όταν τη συγκρίνω -με μεγάλη δόση υπερβολής βέβαια- με τη 17 Νοέμβρη, την ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου. Μία ημέρα κατά την οποία όλα επιτρέπονται -ευτυχώς εκτός από τον φόνο στην περίπτωση της ελληνικής… γιορτής καταστροφής.

Μία μέρα τον χρόνο, όποιος θέλει να μείνει ασφαλής κλειδαμπαρώνεται στο σπίτι του, ενώ όποιος θέλει να καταστρέψει βγαίνει στους δρόμους απελευθερώνοντας την καταπιεσμένη οργή του. Μία μέρα, κατά την οποία η αναρχία, ο αστικός ανταρτοπόλεμος με μολότοφ και η καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας έχει θεσμοθετηθεί να χαίρουν μιας κάποιας κοινωνικής αποδοχής. Δεν είναι νόμιμα, για αυτό και η αστυνομία είναι στους δρόμους και προβαίνει σε συλλήψεις -σε αντίθεση με το story της γνωστής ταινίας- αλλά από την άλλη είναι δεδομένο, χαραγμένο στην κοινωνική συνείδηση πως εκείνη τη μέρα θα γίνουν επεισόδια.

Πολυτεχνείο-Εξάρχεια: 33 συλλήψεις-53 προσαγωγές-δύο αστυνομικοί τραυματίες

Συμμετέχοντες στα μπάχαλα είναι παιδιά, που φυσικά δε ζούσαν το 1973, όταν εκτυλίχθηκαν τα όσα διηγούνται με τόσο ρομαντισμό κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι δάσκαλοι στα σχολεία. Αυτοαποκαλούνται αναρχικοί ή αριστεροί. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως είναι ότι κάθε άλλο παρά αντισυστημικοί είναι, αφού οι πρώτες αυτές διαδηλώσεις είναι η μύησή τους σε ένα κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας. Ακολουθούν το ελληνικό σύστημα της συλλογικής πίεσης και κοινωνικής απειθαρχίας, που εγκαθιδρύθηκε κι έγινε σχεδόν τελετουργική διαδικασία τη δεκαετία του ‘80. Όταν η πορεία, η διαδήλωση και η αντίσταση κατά του κατεστημένου -όποτε αυτό δε μου κάνει τα χατίρια- έγινε μέρος του DNA του νεο-Έλληνα.

Στη συνείδηση του Έλληνα έχουν μπερδευτεί γεγονότα από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, από τον εκρομαντισμό της αριστεράς μετά τον εμφύλιο και την εθνική συμφιλίωση, μέχρι την επέτειο του Πολυτεχνείου, που έγινε σύμβολο κατά της Χούντας -η οποία έπεσε για άλλους λόγους, που πολλοί νεότεροι δε γνωρίζουν καν- και τις απαρχές της μεταπολίτευσης, όταν και ξεκίνησαν σε τέτοιο βαθμό οι οργανωμένες πορείες και απεργίες.

Τον ρομαντισμό γύρω από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τελικά εκμεταλλεύτηκε και η ομώνυμη τρομοκρατική οργάνωση, που τύγχανε ίσως και συμπάθειας -ακριβώς λόγω αυτής της στρεβλής γνώσης και κουλτούρας- στη συνείδηση μέρους του λαού. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που έχει οργανωμένη «ακρο-αριστερή» εγχώρια τρομοκρατία. Στις ελάχιστες άλλες χώρες στον κόσμο που υποφέρουν ακόμα από εγχώρια τρομοκρατία, αυτή προέρχεται από ακροδεξιές-φασιστικές οργανώσεις, αποσχιστικά κινήματα (π.χ. ΕΤΑ στην Ισπανία), θρησκευτικούς φονταμενταλιστές, ή «μοναχικούς λύκους» που αποφασίζουν μια μέρα να βγουν έξω και να σκοτώσουν.

Αντί λοιπόν να δούμε ότι είμαστε οι τελευταίοι των… Μοϊκανών σε αυτό το κομμάτι και να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους επιλέγουμε να έχουμε επιλεκτική μνήμη και μία νοσταλγο-λαγνεία παρελθοντικών ρομαντικών γεγονότων, συνεχίζουμε την ίδια… πορεία. Μια πορεία με καταστροφές, μολότοφ, φόβο και αμφίβολα ιδανικά. Μια πορεία που εκμεταλλεύονται οι πολιτικές δυνάμεις και που οι φοιτητές που έπεσαν εκείνη τη μέρα δεν ξέρουμε αν θα ενέκριναν τελικά.

Διαβάζοντας τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις περιόδους, ποιοι ήταν οι πραγματικοί νικητές και χαμένοι σε κάθε φάση της ιστορίας και πώς κάποια γεγονότα, όπως αυτά του Πολυτεχνείου, μας πήγαν ίσως πίσω, αντί για μπροστά, είναι πολύ ενδιαφέρον και συνεισφέρει στην πραγματική εκμάθηση της ιστορίας μας. Στη συνέχεια θα μπορούσε ο κάθε Έλληνας, μαθητής ή φοιτητής, καπιταλιστής ή αναρχικός, να διαμορφώσει μία εμπεριστατωμένη δική του γνώμη, όποια «πλευρά», δράση ή αντίδραση κι αν επιλέξει.

Σε μία εποχή που οι περισσότεροι νέοι έχουν τη δυνατότητα πραγματικά να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από εξειδικευμένη εκπαίδευση και προηγμένη έρευνα, πρέπει τα σχολεία, αλλά και το σπίτι, τα μέσα ενημέρωσης, και οι ίδιοι οι πολιτικοί να προάγουν μία νέα κουλτούρα που να δείχνει στους νέους ποιον νέο δρόμο μπορούν να χαράξουν και όχι να τους παροτρύνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να ακολουθούν την... πορεία των παλαιότερων.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top