Μερικές φορές το ανοσοποιητικό σύστημα κάνει κάτι αδιανόητο: επιτίθεται στον ίδιο τον εγκέφαλο, το όργανο που καθορίζει την ταυτότητά μας. Η πάθηση ονομάζεται αυτοάνοση εγκεφαλίτιδα, αλλά για τον 72χρονο Κρίστι Μόριλ από την Καλιφόρνια, η εμπειρία αυτή έγινε ένας ολόκληρος «χρόνος αποσύνθεσης».
Όλα ξεκίνησαν αθώα: μια ποδηλατάδα με φίλους, μια στάση για μεσημεριανό. Κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά, μέχρι που η σύζυγός του τον ρώτησε πώς πέρασε. Εκείνος το είχε ξεχάσει. Μέσα στους επόμενους μήνες, η κατάσταση θα χειροτέρευε δραματικά.
Η αυτοάνοση εγκεφαλίτιδα μπορεί να πλήξει ακόμη και υγιείς ανθρώπους, προκαλώντας σύγχυση, απώλεια μνήμης, επιληπτικές κρίσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις ψυχωτικά επεισόδια. Χάρη σε νέες επιστημονικές ανακαλύψεις, οι γιατροί πλέον αναγνωρίζουν ευκολότερα τα ύποπτα αντισώματα που «επιτίθενται» στον εγκέφαλο.
Η δύσκολη διάγνωση και τα χαϊκού μέσα στο σκοτάδι
Στην περίπτωση του Μόριλ, τα συμπτώματα ήταν ιδιαίτερα ασυνήθιστα. Ο νευρολόγος του τον υπέβαλε σε εξειδικευμένες εξετάσεις, ενώ η σύζυγός του υποψιαζόταν μικρές επιληπτικές κρίσεις. Μία από αυτές σημειώθηκε μπροστά σε γιατρό, οδηγώντας τελικά σε οσφυονωτιαία παρακέντηση και διάγνωση.
Ο 72χρονος πάσχει από εγκεφαλίτιδα LGI1-αντισωμάτων, μια μορφή που πλήττει κυρίως άνδρες άνω των 50 ετών. Άρχισε θεραπεία με υψηλές δόσεις στεροειδών για τον περιορισμό της φλεγμονής, καθώς και αντιεπιληπτικά φάρμακα.
Για να κατανοήσει τι του συνέβαινε, ο Μόριλ άρχισε να γράφει χαϊκού, μικρά ποιήματα που αποτύπωναν την ψυχική και νοητική του διαδρομή. Έγραψε για τον «αποσυντονισμό», για το σκοτάδι, για την πάλη να δει «μια αχτίδα φωτός» καθώς τα κενά μνήμης μεγάλωναν.
Μετά από μήνες θεραπείας, ένιωσε για πρώτη φορά σημάδια βελτίωσης. «Μήπως τα φάρμακα που ρέουν μέσα μου σβήνουν τη φωτιά; Ακτίνες ελπίδας;» αναρωτιόταν. Το τελευταίο του χαϊκού έκλεινε αισιόδοξα: «Μπορώ να κρατήσω την ελπίδα».
Παρά τη βελτίωση, ο Μόριλ έχει χάσει δεκαετίες προσωπικών αναμνήσεων. Θυμάται λεπτομέρειες από τη λογοτεχνία που σπούδασε, δημιουργεί καθημερινά νέες μνήμες, αλλά δεν μπορεί να ανακαλέσει σημαντικές στιγμές της ζωής του, ούτε καν τον γάμο του γιου του.
«Γιατί θυμάμαι ότι ο “Οδυσσέας” δημοσιεύτηκε το 1922, αλλά όχι τον γάμο του παιδιού μου;» λέει με απορία.
Σήμερα, προσπαθεί να εστιάζει στο παρόν. Παρά την απώλεια των παλιών του αναμνήσεων, έχει αρχίσει ξανά να απολαμβάνει τη φύση, τις βόλτες και τον χρόνο με την οικογένειά του.
«Ξαναμπαίνω σε έναν πραγματικό χρόνο διασκέδασης, χαράς», λέει. «Δεν το κυνηγούσα αυτό. Το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω ζωντανός.»
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.