Προσπαθούσε πάντα να κατακτήσει το ακατόρθωτο. Λίγο πριν φύγει για την τελευταία του αποστολή είχε εκφράσει τον φόβο του για την έλλειψη οξυγόνου στις ψηλές κορυφές.
Θλίψη προκάλεσε η είδηση του θανάτου του κορυφαίου Έλληνα ορειβάτη, Αντώνη Συκάρη στα Ιμαλάια κατά την κατάβασή του από το όρος Νταουλαγκίρι.
Είχε καταφέρει να κατακτήσει 169 κορυφές, ανάμεσά τους οι πιο δύσκολες και επικίνδυνες, όπως το Έβερεστ και το Κανκεντζούγνκα και ήθελε να ανέβει σε ακόμα περισσότερες.
Στο όρος Νταουλαγκίρι όμως, σε υψόμετρο 7.400 μέτρων οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν, το οξυγόνο στέρεψε και ο Αντώνης Συκάρης άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στα βουνά που αγαπούσε σε ηλικία 60 ετών.
Ήταν γνωστός και αγαπητός για τις επιτυχίες του και η ορειβατική κοινότητα τον σεβόταν και τον αγαπούσε για την επιμονή του και την αγάπη του για τη φύση.
Συκάρης: Η αρχή έγινε με τη Δρακόλιμνη στον Σμόλικα
Όπως ο ίδιος είχε πει σε ηλικία 27 ετών αγάπησε την οριβασία, όταν κάποιος του μίλησε για μια Δρακόλιμνη στον Σμόλικα. Φτάνοντας εκεί κατάλαβε ότι το βουνό είναι ο τόπος του και τα τελευταία 32 χρόνια είχε γίνει η ίδια του η ζωή.
Αντώνης Συκάρης: Έπαιρνε ρίσκα και ζούσε στα άκρα για το πάθος του
Ο Αντώνης Συκάρης είχε πάντα όνειρο το ακατόρθωτο. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν η ορειβασία στο «φονικό βουνό», την διαβόητη κορυφή Κ2 των Ιμαλαΐων, σε υψόμετρο 8.611 μέτρων, την οποία κατέκτησε τον Δεκέμβριο του 2020.
Στο «Φονικό Βουνό» έχουν χάσει τη ζωή τους πολλοί ορειβάτες, ενώ κανείς δεν έχει καταφέρει να την κατακτήσει τη χειμερινή περίοδο. Ένας στους τρεις που επιχειρεί να το σκαρφαλώσει δεν επιστρέφει ποτέ.
Οι θερμοκρασίες εκεί αγγίζουν τους -103 βαθμούς Κελσίου και οι συνθήκες διαβίωσης είναι απίστευτα δύσκολες.
Ο Αντώνης Συκάρης κατάφερε να κατακτήσει τη δύσκολη αυτή κορυφή, αλλά σώθηκε από θαύμα, ενώ πέντε συνοδοιπόροι του άφησαν την τελευταία τους πνοή στο βουνό.
Όπως είχε πει ο ίδιος στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα» έζησε από θαύμα.
«Έχω ανέβει σε πολλές κορυφές των Ιμαλαΐων, αλλά αυτό το πράγμα δεν το είχα ξαναζήσει. Η στολή μου ήταν ειδικά κατασκευασμένη από Αμερικανούς και Ιταλούς. Αντέχει σε θερμοκρασίες και -43 βαθμούς Κελσίου με την προϋπόθεση πως δεν πρέπει να είμαι ακίνητος. Με τον αέρα που υπήρχε η αίσθηση ήταν πολύ κάτω από τους -60 βαθμούς. Είναι θέμα λίγων λεπτών να παγώσεις ή να πάθεις ανεπανόρθωτη ζημιά», είχε πει.
Τότε, κι ενώ βρισκόταν στα 7.440 μέτρα υψόμετρο πήρε τη σωτήρια απόφαση για τη ζωή του και σταμάτησε την ανάβαση.
Έπαθε κρυοπαγήματα στα πόδια και δεν ακολούθησε τους τρεις ορειβάτες που χάθηκαν.
«Είχαμε φτάσει στα 7.440 μέτρα. Οι περισσότεροι χάσαμε τον εξοπλισμό μας στην κακοκαιρία και το βράδυ είχαμε μόνο τρεις σκηνές για να χωρέσουμε όλοι. Έμεινα για περίπου 45 λεπτά εκτεθειμένος και εκεί έγινε η ζημιά. Επιχείρησα να βγάλω τις μπότες μου και εκεί είδα τα δάκτυλά μου μαυρισμένα. Ο Γερμανός, Μπέχαρντ Λίπερτ έκανε το ίδιο και είχαν μαυρίσει τα πόδια του», είχε περιγράψει ο ίδιος.
Ο γιατρός της αποστολής του είπε πως ακόμα και να τα κατάφερνε να ανέβαινε στην κορυφή θα έχανε πολύτιμο χρόνο και θα έπρεπε να του κόψουν τα πόδια.
«Αυτό ήταν. Σε συνδυασμό με την πρόβλεψη του μετεωρολόγου πως ο καιρός θα αγριέψει περισσότερο και θα κάνει το βουνό απροσπέλαστο πήρα τη δύσκολη απόφαση να σταματήσω και να επιστρέψω. Οι τρεις συνέχισαν και χάθηκαν», είπε.
Τότε ο Έλληνας ορειβάτης είχε νοσηλευτεί με κρυοπαγήματα σε στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Σκαρντού του Πακιστάν. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Ισλαμαμπάντ, όπου και συμμετείχε σε πτήση αναζήτησης των συντρόφων του με ειδικό στρατιωτικό ελικόπτερο.
«Πέθανε στα χέρια μου»
Ένας από αυτούς είχε ξεψυχήσει στα χέρια του Αντώνη Συκάρη.
«Είναι η πιο δύσκολη αποστολή που έχω κάνει και έχω ζήσει πρωτόγνωρα και δυνατά συναισθήματα. Από τους 19 της αποστολής έχασαν τη ζωή τους οι πέντε. Οι τρεις είναι αγνοούμενοι και οι δύο έχασαν τη ζωή τους μπροστά στα μάτια μου.
Ο Ισπανός, Σέρτζιο Μινκότε στις 16 Ιανουαρίου και ο Βούλγαρος, Ατανάς Σκατόφ στις 5 Φεβρουαρίου. Έπεσαν στο κενό ενώ ανεβαίναμε. Ο Μινκότε πέθανε στα χέρια μου. Είναι συγκλονιστικό. Δεν είχα ξαναζήσει τέτοιο πράγμα. Ο Σκατόφ έπεσε σε γκρεμό περίπου δύο χιλιομέτρων. Τώρα βρίσκομαι με τη γυναίκα του. Έχει έρθει στο Πακιστάν για να παραλάβει τη σορό του. Ειλικρινά έχουν στερέψει τα λόγια», είχε πει.
Αντώνης Συκάρης: Ο φόβος για την έλλειψη οξυγόνου
Λίγο πριν φύγει για την τελευταία του αποστολή στα Ιμαλάια, ο Αντώνης Συκάρης είχε μιλήσεις για τους κινδύνους και τους φόβους του για την αποστολή.
Όπως είχε πει όταν βρίσκεται εκεί η έλλειψη οξυγόνου είναι σημαντική. Ο ορειβάτης είχε πει πως προτιμά την ανάβαση από την κατάβαση.
Δυστυχώς στα λόγια του ήταν προφητικά μιας και ο Συκάρης έχασε τη ζωή του από τα δύο πράγματα που του προκαλούσαν φόβο, από έλλειψη οξυγόνου, μετά από τεράστια σωματική και ψυχολογική προσπάθεια, την ώρα της κατάβασης του βουνού Νταουλαγκίρι.
«Οι υψηλές κορφές των Ιμαλαϊων είναι οι πιο δύσκολες από άποψη οξυγόνου. Εκεί που αντιμετωπίζουμε την μεγαλύτερη έλλειψη οξυγόνου είναι στις κορυφές πάνω από τα 7.000 μέτρα και τα 8.000 μέτρα. Σε αυτές τις συνθήκες φοβάμαι δεν μπορώ να το κρύψω. Απλώς η εμπειρία που έρχεται μέσα από την τριβή είναι αυτό που σε κάνει να μανατζάρεις τον βουνό. Ειδικά σε αυτά τα βουνά νομίζει κανείς πως πάει για να κάνεις πλάκα, ωστόσο δεν είναι έτσι. Υπάρχει κίνδυνος.
Πάνω από τα 8.000 μέτρα το οξυγόνο περιορίζεται στο 25%, ενώ στην επιφάνεια της θάλασσας έχουμε 100%. Δηλαδή περιορίζεται περίπου στο 75-80%. Εκεί υπολειτουργεί ο οργανισμός έχει ζαλάδες, ναυτίες, πονοκεφάλους. Είναι λογικό και φυσικό ο εγκέφαλος να φύγει από αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον. Εκεί γίνεται μία πάλη με την ίδια σου την ύπαρξη ώστε να πετύχεις τον στόχο σου. Αυτό γίνεται κάθε φορά. Είμαι πιο πολύ της ανηφόρας, είναι ασφαλέστερη, ενώ η κατηφόρα έχει περισσότερες δυσκολίες», είχε πει λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι του.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
