Η Ναταλία Κατσού, το θεατρικό έργο της οποίας ανεβαίνει από τις 8 Δεκεμβρίου στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, είναι από τους Έλληνες καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό σημειώνοντας μάλιστα μεγάλες επιτυχίες.
Το star.gr, είχε τη χαρά να τη συναντήσει και να μιλήσει μαζί της για το θεατρικό έργο «Αγαθό», τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας Έλληνας καλλιτέχνης στο εξωτερικό, τις δυσκολίες αλλά και τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται.
Η Ναταλία έχει σπουδάσει Νομική, Υποκριτική και Θέατρο ενώ βρίσκεται στο Λονδίνο από το 2010. Εργάζεται ως σκηνοθέτης κι εκπαιδευτικός Θεατρικών Σπουδών στο Λονδίνο και διευθύνει την ομάδα Operaview. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, έχει γράψει θεατρικά έργα, ενώ αποσπάσματα της δουλειάς της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ισπανικά. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.
H Ναταλία Κάτσου (photo credit: Γιάννης Κάτσαρης)
- Ναταλία, πως από τις σπουδές στη Νομική κατέληξες να ζεις και να εργάζεσαι στο Λονδίνο σαν μια επιτυχημένη συγγραφέας, σκηνοθέτης, ποιήτρια;
«Η περίοδος «φοίτησης» και «μαθητείας» στην Αθήνα μου φαίνεται τώρα σαν τον πιο αδιανόητο ανεμοστρόβιλο: στα τελειώματα για το πτυχίο της Νομικής, ξεκίνησα στη Δραματική σχολή, με μια αρκετά ρομαντική διάθεση αρχικά και με μεγάλο φόβο ταυτόχρονα. Ταυτόχρονα, γράφτηκα στη σχολή Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Αθηνών ενώ μελετούσα και για το πιάνο στο Ωδείο. Ήδη από το 2006, είχα την ευκαιρία και τιμή να συμμετάσχω στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού με το πρώτο μου έργο «Το Νυφικό». Το είχα γράψει γιατί ήθελα να παίξω. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής όμως με προέτρεψε αντ’αυτού να το σκηνοθετήσω, κι έκτοτε ο προσανατολισμός μου έγινε πολύ ξεκάθαρος. Συνιδρύτρια της ομάδας «Εν Σπουδῄ» - σπουδή, διότι και φοιτήτρια ήμουν ακόμη, και όλα έπρεπε να λειτουργούν μέσα στις προθεσμίες τους-, έγραψα και σκηνοθέτησα, δουλεύοντας με νέους ανερχόμενους αλλά και κάποιους έμπειρους επαγγελματίες, δοκιμάζοντας και πειραματιζόμενη με τις ιδέες που αργότερα θα εξελίσσονταν και θα καθόριζαν την δημιουργική μου προσέγγιση».
-Και πως προέκυψε το Λονδίνο;
«Ήρθα στο Λονδίνο το 2010 για το μεταπτυχιακό μου στη σκηνοθεσία θεάτρου, αλλά και γιατί πίστευα ότι σ’αυτή την πόλη έχει κανείς την ευκαιρία να κινείται, να μαθαίνει και να δημιουργεί πάνω σε ένα ιδιαιτέρως περίπλοκο και πλούσιο μωσαϊκό. Το Λονδίνο έχει ακόμη κάτι φαντασμαγορικό στη θεατρική του σκηνή, είτε πρόκειται για μια performance σε ένα μικρό black box πάνω από μια pub είτε για ένα μιούζικαλ σε ένα θέατρο με χρυσό διάκοσμο και πολυελαίους: έχει επαγγελματίες από όλο τον κόσμο».
Από την παράσταση «Αγαθό» (Photo credit: Στράτος Προύσαλης)
-Πως είναι η ζωή ενός Έλληνα καλλιτέχνη στο εξωτερικό;
«Το ίδιο στοιχείο που κάνει το Λονδίνο γοητευτικό είναι ταυτόχρονα η μεγαλύτερη πρόκληση: όλοι είναι περαστικοί και βιαστικοί, από χιλιάδες διαφορετικές γωνιές, με χιλιάδες διαφορετικές εμπειρίες και προσόντα, σε μια κούρσα χωρίς φανάρια. Κάθε σεζόν φαίνεται γεμάτη και φέρνει καινούρια απρόοπτα».
-Ποια ήταν η πιο δύσκολη καλλιτεχνική σου στιγμή;
«Δεν μου αρέσει ο όρος «δύσκολη».Δεν υπάρχει τίποτε αρνητικό στη δυσκολία. Πιστεύω ότι μια από τις πιο προκλητικές εποχές, όπου υπήρχε αστάθεια και μεγάλο άγχος, ήταν ταυτόχρονα και από τις πιο δημιουργικά γόνιμες, το 2014 λειτούργησε ως σκληραγώγηση και ταυτόχρονα αφύπνιση. Αφενός με ώθησε να συστηματοποιήσω την διδασκαλία (όχι ως μέθοδο, αλλά ως κομμάτι της δουλειάς μου) κι αφετέρου πήρα ένα μεγάλο ρίσκο ξεκινώντας την ομάδα Operaview».
- Ποια είναι η ιδιαίτερη γοητεία της σκηνοθεσίας σε όπερα και σε τι διαφέρει από τη σκηνοθεσία θεάτρου;
«Η όπερα προσφέρει ήδη ένα δαιδαλώδες και αιθέριο περιβάλλον, επιβάλλει ένα αόρατο σύμπαν, αυτό της μουσικής. Όλη η ιστορία και ο χρόνος είναι ήδη δεδομένα, ακόμη και το συναισθηματικό μονοπάτι απλώνεται παράλληλα με το πεντάγραμμο. Μέσα σε όλους αυτούς τους μαγικούς περιορισμούς, ο σκηνοθέτης πρέπει να επιμείνει ακόμη περισσότερο για να εκφραστούν οι σχέσεις και οι πράξεις ανάγλυφα, για να μεταφέρει αυτές τις υπερφυσικές φωνές μέσα σε σώματα γήινα κι εύπλαστα. Επίσης, η όπερα ερεθίζει το πάθος για κάτι οπτικά μεγαλειώδες κι εντυπωσιακό που θα μπορέσει να χωρέσει και να ντύσει όλο αυτό το απόκοσμο».
Από την παράσταση «Αγαθό» (Photo credit: Στράτος Προύσαλης)
- Τι θα συμβούλευες έναν νέο Έλληνα καλλιτέχνη που θέλει να πετύχει και να ανοίξει τα φτερά του;
«Να προσδιορίσει τί θέλει να πετύχει πρώτα, χωρίς να ξεχνάει ότι οι στόχοι αναδιαμορφώνονται και επαναπροσδιορίζονται, αρκεί να υπάρχει ένας πυρήνας εσωτερικής ακεραιότητας. Κι ότι, παραφράζοντας το τετριμμένο σλόγκαν του Coehlo, το «σύμπαν δεν θα συνομωτήσει» ούτε για να πετύχεις, ούτε για το ενάντιο. Αρκεί, σε κάθε στραβοπάτημα, να γυρίζεις πίσω να δεις τί ήταν αυτό που σε έκανε να χάσεις την ευθεία».
- Αλήθεια θα ξαναγύριζες στην Ελλάδα;
«Όπως έχω αναφέρει αρκετές φορές, μέσα στην ταυτότητα ενός δημιουργού είναι η διεθνικότητα, το ότι όχι απλώς υποστηρίζει, αλλά παλεύει για μια διάνοιξη των πνευματικών και πολιτισμικών συνόρων. Το θέατρο και η ποίηση είναι γλώσσα και είναι τόπος –αν και, ίσως, κατά σύμβαση- εκτός των συμβάσεων. Ιδίως όταν πρόκειται για τη γενέτειρα κάποιου, δεν θα έπρεπε ποτέ να νιώθει ότι φεύγει ή ξαναγυρίζει, σε ένα ιδανικό, πνευματικό μέτρο. Άλλωστε, ιδίως στη Βρετανία, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι φέρει και σχεδόν αντιπροσωπεύει ωσάν πολιτιστικός ακόλουθος τη χώρα από την οποία προ-έρχεται. Σε ένα πρακτικό επίπεδο, η ποίηση και τα έργα μου με κρατούν ιδιαιτέρως δεμένη με την Ελλάδα και βρίσκομαι, κυριολεκτικά, σε ένα διαρκές πήγαινέλα».
-Μίλησε μου για το θεατρικό σου έργο, «Αγαθό» που έκανε πρεμιέρα στις 8/12 στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη.
«Το έργο μου είναι σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ με τους Ειρήνη Βαλατσού και Πάρη Λεόντιο. Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε το 2014 για το φεστιβάλ Greek Voices που οργάνωσε το Theatre Lab Company κι η καλλιτεχνική του διευθυντής Αναστασία Ρεβή στο Riverside Studios του Λονδίνου. Πριν λίγους μήνες ξεκίνησε μια πολύ δυνατή συνεργασία αφενός με το Φεστιβάλ Αναλόγιο 2017 και την καλλιτεχνική διεθύντρια Σίσσυ Παπαθανασίου, κι αφετέρου, με την σκηνοθέτιδα Λίλλυ Μελεμέ, με την οποία θέλαμε από καιρό να συνεργαστούμε. Από το Φεστιβάλ στο Θέατρο Τέχνης, τώρα το «αγαθό» μεταφέρεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μέχρι τις αρχές του Ιανουαρίου 2018».
Από την παράσταση «Αγαθό» (Photo credit: Στράτος Προύσαλης)
-Ναταλία, έχεις εκδώσει και ποιητικές συλλογές. Ανέφερέ μας ένα στίχο ποιήματος που έχεις γράψει και σε χαρακτηρίζει περισσότερο από όλους.
«Η σφαγή εκτυλίσσεται μεταξύ τυφλότητας και απόλυτης διαύγειας», από τις Νυμφαλίδες, Κέδρος, 2015.
Από την παράσταση «Αγαθό» (Photo credit: Στράτος Προύσαλης)
Λίγα λόγια για τη Ναταλία Κατσού
Η Ναταλία Κατσού γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Νομική, Υποκριτική και Θέατρο, έχει ολοκληρώσει το Master of Fine Arts (MFA) στην Σκηνοθεσία Θεάτρου στο East 15, University of Essex ως υπότροφος « Μινωτή» του Μ.Ι.Ε.Τ.. Ζει κι εργάζεται ως σκηνοθέτης κι εκπαιδευτικός Θεατρικών Σπουδών στο Λονδίνο, διευθύνει την ομάδα Operaview.
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές “Μαγωδός” (Καστανιώτης 2008- Υποψηφιότητα Βραβείου ΔΙΑΒΑΖΩ 2009), “κοχλίας” (Κέδρος 2012- Υποψηφιότητα Βραβείου ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ 2013) και “Νυμφαλίδες” (Κέδρος 2015) και το θεατρικό έργο “Σπαράγγια με φτερά” (εκδ. Βακχικόν 2014- δίγλωσση έκδοση ελληνικά-αγγλικά). Αποσπάσματα της δουλειάς της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά (Γιάννης Γκούμας), στα γαλλικά (Michel Volkovitch) και στα ισπανικά (Mario Dominguez Parra), ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει επίσης γράψει θεατρικά έργα στα ελληνικά και στα αγγλικά.
Δείτε ΕΔΩ πληροφορίες για τη θεατρική παράσταση «Αγαθό».
