Το Σαββατοκύριακο το Gagarin γέμισε από κόσμο όλων των ηλικιών στο άκουσμα της επιστροφής στην Αθήνα των Vodka Juniors.
3 χρόνια, 7 μήνες και 29 μέρες μετά -λόγω και των αλλεπάλληλων lockdowns για τον νέο μας φίλο τον κορωνοϊό- το συγκρότημα που ιδρύθηκε 22 χρόνια πριν υποδέχθηκε με «τρακ» όλους τους φίλους του στην πόλη που γεννήθηκε.
Από τη Ζαν Μωρεάς στο Χαλάνδρι, όπου είναι βασιλιάδες και η σκυλίτσα τους η βασίλισσα, όπως λέει και ένα τραγούδι τους, βρέθηκαν για άλλη μια φορά στη Λιοσίων, με τους ταξιτζήδες που πηγαινοέφερναν τη νεολαία στο venue, ακούγοντας Καζαντζίδη στα fm, να ρωτάνε:
Μα καλά, ποιος παίζει και γίνεται τέτοιος χαμός;
Οι φίλοι μας: Ο Κωστής (φωνητικά και κιθάρα), ο Χάρης (φωνητικά και κιθάρα), ο Ορέστης (φωνητικά και ντραμς) και ο Κώστας (στο μπάσο). Στο κοινό άλλοι τόσοι που έχουν παίξει για την μπάντα ανά τα χρόνια και που αγαπούν το πανκ ροκ. Πάνω στη σκηνή γνωστοί και άγνωστοι για μία ευκαιρία να ταξιδέψουν με τη βάρκα του συγκροτήματος πάνω από το πλήθος (αν δεν έχεις δει το stage dive με φουσκωτές βάρκες των Vodka Juniors, οφείλεις να το ψάξεις).
Γιατί οι Vodkαίοι είναι από τους πιο αντιστάρ σταρ. Θα πουν τα κλασικά «Αθήνα μας ακούς;» στο στυλ διεθνών ροκάδων, αλλά θα σε υποδεχθούν δίπλα τους σαν τον φίλο σου από τη γειτονιά. Δε θα ξινίσουν ποτέ που ανέβηκες στη σκηνή, θα σε καλέσουν για stage dive, θα σε ρωτήσουν το όνομά σου, τα γενέθλιά σου και θα σου αφιερώσουν το κάθε τους τραγούδι.
Εκτός από αυτό το τραγούδι που φύλαξαν για όσους έχουν φύγει. Γιατί 22 χρόνια είναι πολλά και μπορεί μεγάλο μέρος του κοινού το ΣΚ που πέρασε να ήταν η νέα γενιά Αθηναίων ροκάδων, οι υπόλοιποι όμως έχουμε χάσει δυστυχώς φίλους, γονείς, δικούς μας ανθρώπους, και παρόλο που μείναμε ίδιοι, κάτι άλλαξε με την απουσία τους.
Κάποιοι από εμάς -και από τα μέλη του συγκροτήματος- γίναμε γονείς, κάποιοι πήραν στους ώμους το παιδί τους να το μυήσουν στη μουσική τους, έκοψαν τα μεθυσμένα βράδια και τα ατελείωτα hangover την άλλη μέρα το πρωί, άλλοι έμειναν αμετανόητοι εργένηδες που κυκλοφορούν τα βράδια στα μπαράκια της Αθήνας, άλλοι φόρεσαν μέχρι και γραβάτα για να πάνε στη δουλειά.
Για λίγες ώρες όμως, είχαμε όλοι την ευκαιρία να θυμηθούμε πως ό,τι και να γίνει, όσα κι αν αλλάξουν, είμαστε ακόμα και θα είμαστε για πάντα Juniors!
Υ.Γ. Χρόνια πολλά στον ορεσείβιο Ορέστη που γιορτάζει σήμερα
