Φωνάζεις ότι η Μακεδονία «είναι μία και ελληνική». Δε θέλεις να δώσεις το όνομα των προγόνων σου, ανατριχιάζεις όταν ακούς για «Μακεδόνες» και για «μακεδονική» γλώσσα.
Όμως, σε μέτρησαν και σε βρήκαν ελλιπή, λένε. Θα ξεχάσεις γρήγορα, λένε.
Έγιναν δύο μεγάλες συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για τη Μακεδονία στις αρχές του χρόνου. Πήγες; Μπορεί και να πήγες. Ίσως βέβαια και να μην πήγες, αν και ήθελες, επειδή δούλευες, έλειπες, δεν τα κατάφερες. Ή απλά επειδή τραβούσες για μία ακόμη μέρα τον προσωπικό σου σταυρό του μαρτυρίου, όποιος κι αν είναι αυτός. Έτσι κι αλλιώς και αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες, που πήγαν, τους «μίκρυναν».
Έγιναν, όμως, στην πορεία και άλλες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Το πόσες είναι δύσκολο να το υπολογίσεις, ακόμη και αν εργάζεσαι στον χώρο της ενημέρωσης. Εκεί πήγες; Κι αν πήγες, τι έκανες; Κρατούσες - ως φασίστας που είσαι - τη σημαία της χώρας σου; Ή μήπως πήγες - σαν «τελειωμένος γραφικός» που επίσης είσαι - φορώντας μια παραδοσιακή μακεδονική, κρητική, ρουμελιώτικη φορεσιά; Αν ήθελες διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις χωρίς «πονηρές» ταμπέλες, ας περίμενες το επόμενο Gay Pride, μικρέ και ανόητε εθνικιστή.
Και μιας και είπαμε για «μικρούς», το παιδί σου, του οποίου το μέλλον επικαλείσαι, το έφερες σε καμία συγκέντρωση; Αν ναι, είσαι κάτι χειρότερο από ανεγκέφαλος εθνικιστικής. Ένας ανεύθυνος γονιός που πίστευε ότι μπορεί να διαδηλώσει ειρηνικά στην πατρίδα του, για την πατρίδα του, μαζί με την οικογένειά του. Αν όχι, είναι επειδή δε θέλεις να το κάνεις φασίστα, εθνικιστή, οπισθοδρομικό, σαν τα μούτρα σου. Γι’ αυτό, εξάλλου, δεν ήρθες και εσύ στην τελευταία διαδήλωση. Μετανόησες. Και μπράβο σου. Δεν (τους) χρειάζεται, εξάλλου, η φωνή σου. Το αντίθετο. Θα μιλήσουν για εσένα αυτοί που – ανάθεμα κι αν – ξέρουν τι θες και τι όχι.
Εδώ που τα λέμε, βγήκες καθόλου να τα «σπάσεις» για τη Μακεδονία; Έκαψες κάδους ή - ακόμη καλύτερα - δημόσια περιουσία; Πέταξες καμιά μολότοφ στο όνομα του Παύλου Μελά; Σκέφτηκες να κάνεις κατάληψη, να κλείσεις δρόμους, σύνορα, στόματα; Σε έναν άλλο κόσμο, ξένο από τον δικό σου, έτσι κάνουν όσοι «διεκδικούν» πραγματικά.
Ίσως εσύ – αφελώς – πίστεψες ότι τελικά θα «μιλήσεις» για τη Μακεδονία στο τελευταίο προπύργιο. Εκεί που μιλάει όλος ο δημοκρατικός πλανήτης, σε κάλπες. Θα το κάνουν και οι άλλοι, σκέφτηκες, γιατί όχι και εμείς; Αλλά κατά βάθος ήξερες πάντοτε ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Παραείναι δημοκρατικό, αφενός. Και αφετέρου γνωρίζουν καλά ότι θα πεις «όχι» στο να παραδώσεις ένα κομμάτι από την ψυχή σου.
Εξάλλου, θα πήρες το μάθημα σου, πλέον. Το «μακεδονόμετρο», που ατυχώς (για να κάνω ήπιο χαρακτηρισμό) επικαλούνται, φτιάχνει αλήθειες κατά παραγγελία. Δείχνει ότι ήσουν περιστασιακώς διαμαρτυρόμενος. Ότι απλά είχες οργή και την έβγαλες. Και πως πλέον αποτελείς μειοψηφία. Κάτι που δυστυχώς όντως θα γίνεις, όταν το πιστέψεις.
Γιατί ήδη σκέφτεσαι πως το παιχνίδι χάθηκε. Και έχεις τόσο βαρύνει συναισθηματικά, που δεν έχεις καν όρεξη να βγάλεις τη σημαία σου σε λίγες μέρες στο μπαλκόνι, όπως σε έμαθε ο πατέρας σου μιλώντας σου για τη Μάχη της Πίνδου και τη Μακεδονία. Ίσως από παγωμάρα. Ίσως, πάλι, επειδή έχεις επηρεαστεί από αυτό το δηλητήριο περί φασισμού, που τόσο μεθοδικά και «τυφλά» σε ποτίζουν.
Εγώ λέω να την βγάλεις. Και ίσως αντί της γαλανόλευκης, αυτή τη φορά να βγάλεις τη σημαία της Βεργίνας. Όσο ακόμη η Μακεδονία σου είναι μία. Και ας το αξιολογήσει και αυτό, αν θέλει, το «μακεδονόμετρο» της ντροπής.
