Μπορεί η 20η Αυγούστου 2018 να έχει λάβει προκαταβολικά «μυθικές» διαστάσεις από το Μέγαρο Μαξίμου και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Και μπορεί επίσης να είχε δοθεί εδώ και καιρό ένας πανηγυρικός χαρακτήρας στην ημερομηνία λήξης του προγράμματος (την οποία σκιάζουν πάντως τα όσα έγιναν στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι), αλλά τα δεδομένα, τόσο της δημοσιονομικής κατάστασης όσο και της πραγματικής οικονομίας, δεν επιτρέπουν πανηγυρισμούς.
Η κρίση είναι εδώ και δυστυχώς θα παραμείνει και μετά την 20η Αυγούστου.
Σε μια χώρα που οι ιδιώτες οφείλουν σήμερα στο Δημόσιο τεράστια ποσά (άνω των 100 δισ. Ευρώ) - παρά τις κατασχέσεις - τα οποία μάλιστα αναμένεται να αυξηθούν κι άλλο με το μπαράζ φορολογικών υποχρεώσεων που μόλις ξεκίνησε (δόσεις στην εφορία, ΕΝΦΙΑ κλπ), δύσκολα μπορεί να μιλήσει κάποιος για επιστροφή στην κανονικότητα. Το ίδιο ισχύει και για το χρέος μεταξύ ιδιωτών (όπως π.χ. τα τραπεζικά δάνεια) το οποίο βρίσκεται σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Όσον αφορά τη δημοσιονομική κατάσταση, μπορεί το πρωτογενές πλεόνασμα να έχει αυξηθεί, ταυτόχρονα όμως αποτελεί «θηλιά» στην πραγματική οικονομία, καθώς η μεγέθυνση του απορροφά ποσά από την κατανάλωση και μειώνει τη ζήτηση στην οικονομία, χωρίς την αύξηση της οποίας βιώσιμη ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει.
Η χώρα είναι ταυτόχρονα δεσμευμένη σε σκληρή μεταμνημονιακή εποπτεία, με μέτρα περικοπών που αφορούν όχι μόνο τα αμέσως επόμενα χρόνια αλλά και τις επόμενες… γενιές, ενώ παράλληλα έχει δεσμευθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια.
Την ίδια στιγμή έχει χάσει αρκετά από τα πιο φωτεινά μυαλά της, τα οποία έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, με το braindrain να συνεχίζεται και ένα ακόμη δημογραφικό πρόβλημα, τη μετανάστευση Ελλλήνων στο εξωτερικό, να προστίθεται στις συνέπειες της υπογεννητικότητας.
Τα προβλήματα δεν σταματούν στα μετρήσιμα με αριθμούς προβλήματα. Κρίσιμοι τομείς της κρατικής μηχανής παρουσιάζουν σημάδια διάλυσης, όπως αποδείχθηκε με τη διαχείριση της καταστροφικής πυρκαγιάς στο Μάτι, η εγκληματικότητα είναι πανταχού παρούσα, μεγάλες περιοχές έχουν αποκτήσει κανονικά χαρακτηριστικά γκέτο και τα προβλήματα στο προσφυγικό-μεταναστευτικό παραμένουν.
Όλα τα παραπάνω, στην πραγματικότητα μόνο αφορμή για περισυλλογή μπορούν να αποτελέσουν και όχι για «φιέστες». Η Ελλάδα οφείλει να αξιοποιήσει σε βάθος χρόνου την έξοδο από τα προγράμματα και με σκληρή δουλειά να μπορέσει επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, να γίνει και πάλι πραγματικά «κανονική χώρα». Και αυτό δεν γίνεται με κατασκευασμένους πανηγυρισμούς, αλλά με μέθοδο και πρόγραμμα. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση σήμερα και όχι να είμαστε μια χώρα για τα… «πανηγύρια».
