Το Πάσχα είναι παίγνιο. Τυχερό. Καζίνο μοιάζει. Γιορτινή παρτίδα πόκερ, με φουλ του μεζέ. Με κοντο-σούβλι σαν την κοντή-γιορτή, την Κυριακή του Πάσχα. Με «εύστροφο» αρνάκι που γυρίζει γρήγορα και σταθερά σαν τον Αϊνστάιν. Και χορεύει ήσυχα πάνω στ’ αναμμένα κάρβουνα. Και βουβά, γύρω στις δώδεκα, φωνάζει όχι άλλο κάρβουνο.. είμαι έτοιμο! Και δίπλα και το άλλο. Το σωστό το ορεκτικό. Το κοκορέτσι, το μοναδικό στριμμένο άντερο, που λατρεύουμε και προσκυνάμε. Ιδανικό και πιστεύω μέρα που’ ναι… και που η νησιώτισσα διπλανή μου, νομίζει πως επειδή το βάφτισαν κοκορέτσι, είναι από κόκορα ελευθέρας βοσκής. Χωριάτικο. Όπως το ψωμάκι με το προζύμι. Για τα κενά. Αν υπάρχουν. Κυριακή η πιο μεγάλη. Ένα Πάσχα για διάλλειμα. Και ξανά προς τη δόξα τραβά. Τραβάμε. Εμείς ως Έλληνες. Γνήσιοι και ίδιοι. Που τσουγκρίζουμε αυγά, αντί να πάρουμε φόρα και να τσουγκρίσουμε τα κεφάλια μας.
Και αφού τελείωσαν οι κρύες πέτσες από το σουβλιστό, και αφού στέγνωσαν τα ποτήρια μας και φάγαμε και την τελευταία μπουκιά από την γαρδούμπα που έφερε, το ηλιοβασίλεμα πια, για πρόχειρο πεσκέσι ο γείτονας, επιστρέψαμε στο ίδιο, το δικό μας το γνωστό, bordello.
Και μαζευτήκαμε στη Σταδίου για να διαδηλώσουμε κατά τον πλειστηριασμών. Και ανοίξαμε και την τηλεόραση, για να δούμε τι έγινε τελικά, τόσες μέρες που λείπουμε. Έγινε ο πόλεμος που λέγανε πριν τη Μεγάλη εβδομάδα; Ή μπα; Και καταλάβαμε, πως είναι όλα σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Η Λαγούδη ακόμα δεν μπορεί να ησυχάσει. Δεν την αφήνουν. Δεν την αφήνουμε. Οι δύο στρατιωτικοί παραμένουν κρατούμενοι στην Αδριανούπολη. Αεροσκάφη αλλότρια εξακολουθούν να πετούν, πάνω από το Αιγαίο. Εμείς απαντάμε δυσανάλογα. Ή και όχι. Ανάλογα. Το Σκοπιανό λύνεται εντός των ημερών, αλλά ίσως και να μην λυθεί. Να μείνει έτσι. Ο Τσακαλώτος παραδέχεται ότι θα υπάρχει και άλλη, στενή, παρακολούθηση, στο τέλος του τούνελ. Και πως η έξοδος δεν θα είναι καθαρή. Άλλωστε υπάρχει καμία καθαρή έξοδος? Βρώμικες είναι όλες. Και αιματηρές. Σαν αυτή του Μεσολογγίου. Σαν την έξοδο των εκδρομέων. Σαν την έξοδο κινδύνου. Ή την αιματοχυσία στη Συρία. Ο ξένος αχυρώνας, που για χάρη του μαλώνουν οι δυο γαϊδάροι. Ρούβλι με δολάριο. Και εμείς στη μέση. Και όλοι στη Μέση. Βρώμικη έξοδος. Βρώμικες πόλεις. Βρώμικη δουλειά που έχουν αναλάβει να ολοκληρώσουν οι αριστεροί. Οι αριστεροί της αοριστίας. …. Πω πω… μετά από τόσες μέρες όλα τριγύρω αλλάζουνε, και όλα τα ίδια μένουν. Άλλαξαν μόνο τα κιλά μας. Και η θλιβερή διαπίστωση, ότι στα μικρά παιδιά δεν αρέσει το πασχαλινό τσουρέκι! Που να το πεις και να σε πιστέψουν... Ούτε καν τα πασχαλινά κουλουράκια… Κατά τα λοιπά, όλα τα ίδια. Εκτός ίσως και από τον Κοτζιά που στις συναντήσεις για το όνομα της ΠΓΔΜ πιάνει τα μικρόφωνα και αρχίζει τα τραγούδια… μαζί με τον Σέρβο ομόλογο του. «Μην μου θυμώνεις μάτια μου» τραγούδησε σήμερα… έτσι γίνονται οι σύγχρονες διαβουλεύσεις. Έτσι επιτυγχάνονται, φίλοι μου, οι συμφωνίες. Υπάρχουν όμως και άλλα άσματα για να τραγουδήσει στις επόμενες εμφανίσεις του… όπως «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα… και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς…. Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς….» ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΤΟΥ ΕΒΡΙΜΠΑΝΤΙ!
