Πόσο σκληρό και επώδυνο είναι να αποχωριζόμαστε τους αγαπημένους μας, είναι πράγματι δύσκολο ακόμη και να περιγραφεί. Όσο και να θες να βρεις τις κατάλληλες λέξεις, αυτές θα είναι πάντα φτωχότερες των συναισθημάτων που μπορεί να βιώνει κανείς…
Η απώλεια άλλωστε υπάρχει στη ζωή όλων μας, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Δεν αποχωριζόμαστε μόνο αυτούς που φεύγουν από τη ζωή, αλλά και τους ζώντες. Έναν φίλο για παράδειγμα που οι δρόμοι μας χώρισαν ή έναν σύντροφο που η σχέση μας μαζί του δεν άντεξε στο χρόνο.
Ωστόσο, η απώλεια με την αγάπη είναι άμεσα συνδεδεμένες αφού χωρίς την αγάπη, η απώλεια δεν έχει καμιά δυναμική.
Δεν λένε τυχαία άλλωστε, αυτός που μένει πίσω πονάει πιο πολύ… αυτός που θυμάται, αυτός που νιώθει την απουσία και την έλλειψη.
Από προσωπική εμπειρία πια, πιστεύω πως επειδή οι άνθρωποι είμαστε εγωκεντρικοί από τη φύση μας… μόνο μπροστά στον «θάνατο», μόνο μπροστά στην «απώλεια» ταπεινωνόμαστε…, τότε συνειδητοποιούμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ουσία της ζωής. Απαλλασσόμαστε από κλισέ και στερεότυπα. Ο πόνος μας αναγκάζει να έρθουμε αντιμέτωποι με το βαθύτερο κομμάτι της ψυχής μας… που η απαιτητική καθημερινότητα, μας οδηγεί πολύ συχνά να ξεχνάμε...
Είναι ακόμη πιο τρομακτικό… τι αντοχή έχουμε στον πόνο...
Δυστυχώς όμως κάποιες καταστάσεις είναι ισχυρότερες από τη δική μας δύναμη και θέληση… Πένθος, αποδοχή και προχωράμε...
Άλλωστε, οι σημαντικοί «Άλλοι» ακόμη κι αν δεν είναι στη ζωή μας, μένουν ζωντανοί τόσο πολύ μέσα μας, από τις αναμνήσεις που μας δένουν μαζί τους…
