Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αριστεροί – δεξιοί, ξανθές – μελαχρινές πάντα θα υπάρχει ένας λόγος για να μένουμε χωρισμένοι εμείς οι Έλληνες σε στρατόπεδα, πάντα διχασμένοι, δεσμώτες μιας πανάρχαιας κατάρας μάλλον που δεν θα μας αφήσει ποτέ να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά και μονιασμένοι.
Πολύ φιλοσοφικές σκέψεις θα μου πεις, αλλά αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν βλέποντας τις εικόνες πριν από τον τελικό Κυπέλλου ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ.
Μια βασανιστική θλίψη βάρυνε τους ώμους μου και μια μελαγχολία έπνιξε το μέσα μου. Και μη μου πεις «ωχ αδελφέ κι εσένα τι σε νοιάζει;», ή «σιγά μωρέ αυτά γίνονται συνέχεια», γιατί φίλε μου αυτή η στάση είναι που μας έχει οδηγήσει μέσα στο τούνελ που βαδίζουμε όλα αυτά τα χρόνια.
Με νοιάζει λοιπόν γιατί ο αθλητισμός εμπνέει ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε, μεγάλα ιδανικά… όπως ας πούμε η ευγενής άμιλλα, η αλληλεγγύη, η ομαδικότητα, η συνεργασία.
Γιατί ένας τελικός κυπέλλου, και μάλιστα στο πιο αγαπητό και λαϊκό άθλημα στον κόσμο, το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να είναι γιορτή και όχι πόλεμος, όπου μαζεύονται μερικές εκατοντάδες ούγκανοι και ανοίγουν κεφάλια με μαδέρια, τούβλα, ή ξεκοιλιάζονται με μαχαίρια.
Γιατί έχω έναν γιο 6 χρονών που βλέπει μπάλα και το μάτι του αστράφτει από πόθο να κλωτσήσει το τόπι και δεν γουστάρω καθόλου να τον δω μια μέρα αντί να απολαμβάνει το θέαμα του ποδοσφαίρου να παίζει ξύλο και να βγάζει πάνω σε άλλους πρωτόγονα ένστικτα βίας.
Γιατί βαρέθηκα να πηγαίνω με το… ρεύμα, έρμαιο κάθε φορά των σκοπιμοτήτων άλλων, που κάνουν παιχνίδι στις πλάτες φανατικών οπαδών.
Γιατί το ποδόσφαιρο φίλε μου είναι ΠΑΙΧΝΙΔΙ και αυτό το έχουμε ξεχάσει…
Της Ευαγγελίας Ντούρου
Email: entourou@star.gr
