Του Πάρι Δημητριάδη για το https://avant-garde.com.cy/
Στους λαβυρινθώδεις διαδρόμους του έκτου ορόφου στο κτήριο Louise Weiss στο Στρασβούργο, ανάμεσα σε δεκάδες πόρτες, βρίσκεται και το γραφείο του Έλληνα ευρωβουλευτή, Στέλιου Κυμπουρόπουλου. Όπως όλοι οι υπόλοιποι ευρωβουλευτές, έτσι και ο 34χρονος Στέλιος, μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Βρυξελλών και Στρασβούργου. Αυτό γίνεται από Δευτέρα μέχρι Πέμπτη. Τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος βρίσκεται στην Ελλάδα και τη γυρίζει απ’ άκρη σε άκρη. Άμα λάχει, κάνει κι άλλα ταξίδια, εκτός.
Οι συνεχείς μετακινήσεις είναι απαραίτητη συνθήκη για κάθε ευρωβουλευτή, θα μου πεις. Ο Στέλιος όμως διαφέρει λίγο απ’ τη μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων του, καθώς απ’ την παιδική του ηλικία, λόγω κινητικής αναπηρίας, πρέπει να μετακινείται με αμαξίδιο.
«Άνθρωπος είμαι όμως πρώτα και μετά ανάπηρος», μας είπε τις προάλλες που τον συναντήσαμε στο Στρασβούργο, στο πλαίσιο Ολομέλειας.
«Το ότι είμαι ανάπηρος δεν έχει καμία σχέση. Αυτή η φιλοσοφία θα ήθελα να υπερισχύσει και να γίνει καθημερινότητα για κάθε άνθρωπο ανάπηρο. Αν καταφέρω να δείξω ότι πρώτα άνθρωποι είμαστε και μετά ανάπηροι, θα είμαι ευτυχής».
Ο ίδιος άλλωστε ποτέ στη ζωή του δεν βίωσε ρατσισμό. Υπήρξε μάλιστα ο πρώτος σημαιοφόρος μαθητής με κινητική αναπηρία στην Ελλάδα, σε μια εποχή που η νομοθεσία ήταν τόσο κακή, που δεν το επέτρεπε. «Από τη στιγμή που πλέον ήξερα τι θέλω και που πάω, μπορεί και να βίωσα ρατσισμό και να μην το κατέγραψα, να μην με είχε απασχολήσει».
Πέρα από ευρωβουλευτής, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι λοιπόν και τελειωμένος ψυχίατρος. «Αγαπώ πολύ τον άνθρωπο και τη λειτουργία του», μας λέει σχολιάζοντας τι είναι εκείνο που τον προσέλκυσε στην ιατρική. Έχει μαγεία μέσα η όλη υπόθεση, πιστεύει, «μια μαγεία τεράστια».
Και στη ψυχιατρική συγκεκριμένα, τι τον τράβηξε; «Αυτή η επικοινωνία με τον άνθρωπο. Ότι είσαι εσύ αυτός που δείχνεις σ’ έναν συνάνθρωπό σου ότι ίσως παίζει και κάτι άλλο με την υγεία του που το αγνοεί. Χωρίς να τον αγγίξεις, αντιλαμβάνεσαι αν κάτι είναι παθολογικό ή όχι. Μετά πρέπει να πείσεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου ότι δυστυχώς είναι άρρωστος και πρέπει να πάρει φάρμακα. Όλο αυτό έχει μεγάλη πρόκληση».
Σε σχέση με το θέμα της προσβασιμότητας, πιστεύει πως αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας, αν δεν πιστέψουμε πως οι ανάπηροι πολίτες μπορούν να έχουν μια ζωή όπως έχουν οι μη ανάπηροι, τότε τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε. «Δε γίνεται κάτι μόνο με την επιβολή προστίμου στη θέση αναπήρων. Γιατί ο ανάπηρος πρέπει να έχει την καλύτερη θέση π.χ. στο parking; Αν κατανοώ γιατί το κάνω, αν κατανοώ πως είναι δυσκολότερο με αμαξίδιο να μετακινηθείς, τότε δε θα νιώσω φθόνο γιατί ο ανάπηρος έχει την καλύτερη θέση. Είναι θέμα παιδείας.
Πρέπει να γίνεται καλύτερη πληροφόρηση και ενημέρωση, έτσι ώστε όταν πάω ως κράτος να βελτιώσω την προσβασιμότητα, να μπορώ να το κάνω και να εφαρμόζεται. Ακόμα και το μικρό σκαλοπατάκι είναι πρόβλημα. Αυτό το «έλα μωρέ και τι έγινε» αν καταφέρουμε να αλλάξουμε, θα γίνουν πολύ καλύτερα τα πράγματα».
Ο Στέλιος είναι στο μεταξύ και απ’ τους νεαρότερους ηλικιακά ευρωβουλευτές. «Ευτυχώς υπάρχουν και νεότεροι βουλευτές από εμένα. Νέοι, ανάπηροι, άνθρωποι που αποκλείονται, θέλω να συμμετέχουν πιο ενεργά. Να μη μένει κανείς πίσω. Όλοι είμαστε ικανοί να προσφέρουμε στην κοινωνία, όλοι μπορούμε, αρκεί να δίνονται τα κατάλληλα εργαλεία».
Την άποψή του για τη δουλειά που γίνεται στο Ευρωκοινοβούλιο, το μέλλον της Ευρώπης μετά το Brexit και τις παθογένειες του ελληνικού κράτους μπορείτε να διαβάσετε στη συνέχεια της συνέντευξής του.
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο.
