Οι πρωτοπόροι της gothic rock μουσικής, που μεσουράνησαν για λίγα χρόνια στις αρχές τις δεκαετίας του ’80, άνοιξαν το Release Athens festival, που σηματοδότησε το “back to school” των συναυλιών για τους Έλληνες μετά από δύο χρόνια κορωνοϊού. Οι Bauhaus μπήκαν δυνατά και έφυγαν με ακόμα μεγαλύτερο θόρυβο, αφήνοντας πίσω τους ένα μπερδεμένο κοινό, μία βραδιά που σίγουρα θα θυμούνται όσοι την έζησαν και κράξιμο από τα ελληνικά mass και social media.
O frontman του συγκροτήματος Peter Murphy από τη στιγμή που βγήκε στη σκηνή, σύντομα άρχισε να παραπονιέται για τον ήχο. Να σημειωθεί ότι τη σκηνή έστηνε το crew του συγκροτήματος για πολλή ώρα, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν οι frontliners της πρώτης μέρας του φεστιβάλ μετά τις 23:15. Η αγγλική του προφορά που έβγαινε μέσα από τα δόντια του και το νέο του μουσάτο look άφησαν την αρχική του δυσαρέσκεια να περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Όταν τα παράπονά του ανάμεσα στους στίχους έγιναν περισσότερα, γύρισα στην κοπέλα που καθόταν δίπλα μου και τη ρώτησα «Σοβαρά κράζει τώρα;», πιστεύοντας πως μπορεί να ήταν και κάποιο μέρος του show ή της ιδιοσυγκρασίας του.
Γύρω στα μεσάνυχτα, σχεδόν 30-40 λεπτά μετά την έναρξη του show, ευχαρίστησε και καληνύχτισε το κοινό φανερά εκνευρισμένος και έφυγε από τη σκηνή, αφήνοντάς τους όλους κυριολεκτικά άναυδους. Μετά από χειροκροτήματα και φωνές, οι θρυλικοί Bauhaus έκαναν το χρέος τους ως μπάντα που σέβεται τον εαυτό της και ξαναβγήκαν στη σκηνή για το encore. Ο Murphy ξεκίνησε δυναμικά με το πρώτο κομμάτι, αλλά κατέπεσε γρήγορα. Τα προβλήματα στον ήχο έγιναν πιο εμφανή, ενώ κοβόταν και η φωνή του (μία από τις signature κινήσεις του είναι να τραβάει το μικρόφωνο μακριά από το στόμα του ενώ τραγουδάει). Προσπάθησε να μείνει για το κλείσιμο με τη γνωστή διασκευή του Ziggy Stardust, αλλά δεν άντεξε. Ξανακαληνύχτισε, πέταξε το μικρόφωνο και έφυγε δείχνοντας τον ηχολήπτη του και ρίχνοντας το φταίξιμο σε εκείνον με το γνωστό πια «It's your fault».
Ο ηχολήπτης από τη μεριά του δικαιολογήθηκε την επόμενη μέρα ρίχνοντας το φταίξιμο στο φεστιβάλ, ενώ οι διοργανωτές εξήγησαν αναλυτικά γιατί το πρόβλημα ήταν τελικά η κακή συνεννόηση ανάμεσα στην ίδια την μπάντα και τους συνεργάτες τους. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ αυτό εισέπραξα. Ο Murphy έφυγε από τη σκηνή εκνευρισμένος, ο κιθαρίστας Daniel Ash συνέχισε να τραγουδάει το Ziggy Stardust (πάντα ήθελε να είναι ο τραγουδιστής). Tο κοινό τον αποθέωσε, ενώ έκραξε τον Peter.
Στο μυαλό μου στα παρασκήνια θα εκτυλίχθηκε κάποιος διάλογος αντίστοιχος των γέρων του Muppet Show:
Peter: Γιατί συνέχισες να τραγουδάς, αφού έφυγα εγώ;
Daniel: Τέτοιος ήσουν πάντα και μας χάλαγες τα gigs. Εσύ φταις που έσπασε το συγκρότημα.
Peter: Άντε πάρε τα χάπια σου και παράτα μας.
Και μιλώντας για γέρους, σε καμία περίπτωση ένας 60άρης δεν είναι τη σήμερον ημέρα γέρος, αλλά όπως και να το κάνουμε η φωνή δε βγαίνει το ίδιο. Είτε αποδέχεσαι αυτή την αλλαγή, όπως ο Bob Dylan, του οποίου η φωνή δε βγαίνει πια, αλλά συνεχίζει να κάνει εμφανίσεις, χωρίς να παραπονιέται για τον ήχο, τη διοργάνωση ή το κοινό, είτε... δεν ξέρω. Δε λέω πας σπίτι σου, γιατί προφανώς το κοινό -και οι παλιοί νοσταλγοί, αλλά και νεότεροι που δεν τους είχαν ξανακούσει- ήθελαν να ακούσουν την dark αυτή αποκάλυψη της αγγλικής μουσικής σκηνής των ‘80s, που σημάδεψε κάποιους βαθιά.
Το κοινό όμως φαίνεται να έχει αλλάξει -και οι μεγαλύτεροι και οι μικρότεροι. Δεν είναι πλέον αυτονόητο και αποδεκτό ότι επειδή κάποιος είναι rock star, μπορεί και να φέρεται όπως θέλει. Κάποιοι παλιοί φανς μπορεί να το δέχτηκαν και πράγματι η συμπεριφορά αυτή του παλιού πανκροκά έχει και μια γοητεία. Δεν τη δέχεται όμως αυτή η γενιά ή μάλλον αυτή η εποχή. Όπως κι άλλες συμπεριφορές, σαφώς πολύ χειρότερες, έχουν γίνει πλέον μη αποδεκτές -βλέπε #MeToo, bullying, κλπ.- έτσι και σε αυτή την περίπτωση το κοινό περιμένει κάτι πιο αποδεκτό (κοινωνικά και ηθικά) και έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Ο Peter Murphy δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει κάτι τέτοιο. Το 2018 σε συναυλία στη Στοκχόλμη νευρίασε για τον ήχο στο ακουστικό του (παρόμοιο πρόβλημα) και άρχισε να πετάει πράγματα στους διοργανωτές και το κοινό. Ένας φαν τραυματίστηκε, ενώ αστυνομικές δυνάμεις έβγαλαν τον τραγουδιστή έξω. Ο τραυματίας και οι διοργανωτές του φεστιβάλ κατέθεσαν μηνύσεις εναντίον του. Αυτό στα ‘80ς βέβαια θα θεωρούνταν ίσως και cool. Πραγματικός rock star.
Όπως μου είχε πει όμως μία Ρωσίδα μπαλαρίνα που είχε δουλέψει στα Bolshoi «όταν χορεύουμε στη σκηνή δεν “εκφραζόμαστε” και κάνουμε τέχνη, αλλά δουλεύουμε!». Παρόλο που η ρωσική τέχνη έχει και αυτή μπει στη μαύρη λίστα μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, οφείλει κανείς να αναγνωρίσει πως η πειθαρχία και ο επαγγελματισμός είναι αυτό που διαφοροποιεί τον εφήμερα καλό και γνωστό καλλιτέχνη από τον διαχρονικά άριστο και πασίγνωστο.
Από την άλλη, αν χαθεί και η ροκ τρέλα, τότε πού πάμε.
