Πέρα από καπηλεία και διεκδικήσεις του τύπου «δικό μου ήταν, όχι δικό μου…» η εξέγερση στο Πολυτεχνείο ήταν μια μεγάλη κινητοποίηση κατά της Δικτατορίας που για πρώτη φορά ξέφυγε από τα στενά όρια της μεμονωμένης αντίδρασης. Όντως, δεν μπορούσε να προκαλέσει πτώση του καθεστώτος, που μόνο με μια αντίδραση μέσα από τις ίδιες τις Ένοπλες Δυνάμεις μπορούσε να απειληθεί στην πραγματικότητα, όπως συνέβη λίγους μήνες πριν, με το Κίνημα του Ναυτικού.
Το Πολυτεχνείο έγινε άλλοθι επίσης για την παθητικότητα μία σημαντικής μερίδας πολιτών, που εν συνεχεία ανακάλυψε ότι «έκανε αντίσταση», χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει ότι όλοι συμβιβάσθηκαν. Η δικτατορία βασιζόταν ακριβώς στον συμβιβασμό, αν και δε διέθετε λαϊκή υποστήριξη. Πέρα από τον αυτονόητη αντίθεση της Αριστεράς, η σύγκρουσή της με τις αστικές παρατάξεις και τους κορυφαίους εκπροσώπους τους την είχε αποξενώσει από τα στρώματα στα οποία θα μπορούσε να προσδοκά στήριξη. Μαζική και οργανωμένη αντίδραση όμως στο εσωτερικό της χώρας δεν είχε μπορέσει να εκδηλωθεί.
Το συμπέρασμα δεν αλλάζει από αυτές τις αντικειμενικές παραδοχές. Μπορεί κάποιοι να έκαναν καριέρες με τον τίτλο «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο», αλλά αξίζει σεβασμός στους νεκρούς (που όντως υπήρξαν) και σε όσους γενικά βρέθηκαν άοπλοι εκεί να ζητούν Δημοκρατία, ενώ δίπλα τους έπεφταν σφαίρες και ακούγονταν οι ερπύστριες. Το «αδέλφια μας στρατιώτες» από τον ραδιοφωνικό σταθμό του ΕΜΠ και ο εθνικός ύμνος από τους φοιτητές, λίγο πριν τα τανκς εισβάλλουν, είναι μία πραγματικά συγκλονιστική στιγμή που χαράχθηκε στη συλλογική μας μνήμη.
Για αυτό και το Πολυτεχνείο, πέρα από όλα τα άλλα, ήταν και παραμένει μια κορυφαία στιγμή εθνικής ενότητας. Μια ψύχραιμη ματιά και σεβασμός χρειάζεται συνεπώς σήμερα για το τι ήταν η εξέγερση. Ούτε καπηλεία ούτε άρνηση και συνωμοσιολογία.
