Απίστευτο. Αλήθεια. Από τις περιπτώσεις που τα λόγια περισσεύουν και οι λέξεις δύσκολα μπαίνουν σε σειρά.
Είναι εδώ μονάχα για να στεφανώσουν εκείνο που τα σώματα νιώθουν, εκείνο που βγάζουν τα άδεια βλέμματα, οι ψυχές που είναι «μαύρες».
Ενίοτε είναι και λυτρωτικές, σαν τα δάκρυα που δεν έχουν στερέψει ακόμα. Είναι νωπά.
Κριτής δεν είμαι, κανείς μας δεν είναι άλλωστε. Αλλά ούτε αμέτοχη σε όλο το χάος που υπάρχει δίπλα μου. Νεκρή φύση, νεκρά 83 κορμία. Κι αυτό γιατί είμαι άνθρωπος. Έχω καρδιά, που ανέβασε παλμούς αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες. Άλλες πάλι ήταν σα… να σταμάτησε.
Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να μιλάς ίσως πούνε πολλοί. Αλλά σε κάθε δράμα, σε κάθε τραγωδία σαν αυτή που έζησαν φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι (έχει σημασία άλλωστε τέτοια ώρα πόσο «κοντινός» ή όχι είναι κάποιος;), ο θεατής είναι μέλος και μέρος της.
Γίνεται έμμεσος «πρωταγωνιστής», μπαίνει στα παπούτσια του άλλου. Στα καμένα εν προκειμένω.
Αλλά εγώ δεν το έκανα ολοκληρωτικά. Από άμυνα, αρνούμαι να το ζήσω ολοκληρωτικά. Πείτε με φυγόπονη, αλλά ξανασταματάει η καρδιά ακόμα και στη φευγαλέα σκέψη. Είναι πόνος. Μαχαίρι. Όχι. Αρνούμαι. Πονάει.
Σιωπή. Αυτό ταιριάζει σε αυτές τις στιγμές. Και δείχνει πολλά περισσότερα. Μα πάνω από όλα σεβασμό. Όχι απραγία, όμως. Σιωπή στο στόμα, όχι στα… χέρια. Γιατί είπαμε. Είμαστε άνθρωποι. Και θα δανειστώ μια φράση του Kid Cudi. «Some human beings are bad at being human». Και δε θα ήθελα να είμαι στη λίστα αυτή. Ούτε εσύ θα ήθελες.
Κάν’ το. Δείξε πόσο άνθρωπος είσαι. Βοήθα. Για σένα. Για τον δίπλα. Όχι για τα social, όχι για να πάρεις έπαινο, μπράβο, στη χειρότερη like.
Και κοιμήσου με ένα «αχ» λιγότερο. Αυτό που βαραίνει την καρδιά εδώ και ώρες. Αυτός ο κόμπος. Ίσως. Δεν ξέρω. Θα πάρει μέρες. Σίγουρα.
Η μόνη μου σκέψη/ ευχή: ο φόβος και ο πόνος να γίνει δύναμη.
Και η στάχτη… φοίνικας ξανά.
