Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος περιέγραψε τα όσα έζησε στον μεγάλο σεισμό της Τουρκίας το 1999. Τότε, ήταν μάχιμος ρεπόρτερ και είχε βρεθεί τυχαία στη χώρα για ένα ντοκιμαντέρ που έκανε για τον Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον.
Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας μίλησε στη Ναταλία Γερμανού και την εκπομπή «Καλύτερα Δε Γίνεται» το μεσημέρι του Σαββάτου για τα όσα έζησε πριν από 24 χρόνια όταν ο εγκέλαδος είχε «χτυπήσει» τη χώρα.
Θεόδωρος Ρουσόπουλος: «Αυτό που είδα στον σεισμό του '99 στην Τουρκία, δε συγκρίνεται ούτε με τον πόλεμο στη Βοσνία»
«Στο τέλος του 1999 επρόκειτο να έρθει στην Ελλάδα ο Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον και θα πήγαινε και στην Τουρκία. Για πρώτη φορά θα επισκεπτόταν το Πατριαρχείο. Εγώ, λοιπόν, κάνοντας τότε ένα ντοκιμαντέρ για την έλευση του Αμερικανού προέδρου, επισκέφθηκα τον Πατριάρχη. Είχα πάει στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη και μετά στην Κωνσταντινούπολη. Έχω τελειώσει τη συνέντευξη με τον Πατριάρχη, έχω διώξει το συνεργείο, καθόμαστε οι δυο μας και συζητάμε, καθώς τον γνωρίζω από την πρώτη μέρα που ανέλαβε πατριάρχης – ήταν μάλιστα τιμή μου που του είχα πάρει την πρώτη του συνέντευξη την ίδια μέρα που εξελέγη – και λέγοντας διάφορα, όρθιοι πια, κάτω από έναν πολυέλαιο, άκουσα κάποιους ήχους. Εγώ στην αρχή νόμιζα ότι είναι κάποιος διάκος, ο οποίος θυμιατίζει, για να σας είμαι ειλικρινής. Και βλέπω τον Πατριάρχη να σηκώνει ψηλά το κεφάλι και να κοιτάζει τον πολυέλαιο και να μου λέει «σεισμός»! Ο σεισμός δεν ήταν τόσο αισθητός στο Πατριαρχείο, γιατί ήταν από τη δυτική πλευρά, ενώ από την ανατολική πλευρά είχε ξεπεράσει το 7 των βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Εγώ ήμουν πολιτικός συντάκτης, πάρα πολλά χρόνια, αλλά ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι παντού. Οπότε έφυγα από το Πατριαρχείο, βρήκα ένα τουρκικό συνεργείο και έναν οδηγό με αυτοκίνητο και ταξίδεψα περίπου 200χλμ ανατολικά της Κωνσταντινούπολης και πέρασα δυο μέρες και δυο νύχτες σε αυτές τις περιοχές ζώντας μία αληθινή τραγωδία. Οι λέξεις πολλές φορές δεν περιγράφουν. Θα σας το πω με ένα συγκριτικό στοιχείο που είχα εγώ από τη μέχρι τότε δημοσιογραφική μου πορεία. Καθώς ως δημοσιογράφος τη δεκαετία του ’90 πήγα πολλές φορές στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, στη Βοσνία, έξω από το Σεράγεβο, στο Πάλε. Είχα πάει στο Ιράκ και στο Κουβέιτ αμέσως μετά τον πόλεμο…
Έχοντας ζήσει σκηνές πολέμου, αυτό που είδα εκεί είναι το τελείως διαφορετικό, γιατί στον πόλεμο περιμένεις πάρα πολλά πράγματα να δεις. Τα περιμένεις όλα για την ακρίβεια και είναι πιθανόν να δεις πολύ λιγότερα. Ενώ εκεί που δε φαντάζεσαι τι θα δεις, βλέπεις μία ζωή κατεστραμμένη. Τα ερείπια, τα οποία ακριβώς όπως δείχνετε στο βίντεο, είναι σχεδόν 24 ετών. Και αυτό είναι πρόβλημα για την Τουρκία γιατί φαίνεται ότι κανένας αντισεισμικός μηχανισμός δε λειτούργησε για περιοχές όπου χτίστηκαν πολυκατοικίες πολύ πρόσφατα. Άρα λοιπόν το πρώτο στοιχείο είναι αυτό. Το στοιχείο της απελπισίας. Φανταστείτε ότι εδώ που με βλέπετε είναι λίγη ώρα αφότου έχουν βγάλει κάποια γυναίκα ζωντανή μέσα από τα ερείπια. Είμαστε εκεί λοιπόν και περιμένουμε. Έφτασα στις 2 τα ξημερώματα. Είχε πάει γύρω στις 4 το πρωί, μετά από προσπάθειες πολλών ωρών. Ήμουν ο πρώτος ξένος δημοσιογράφος που έφτασε. Υπήρχαν τουρκικά συνεργεία πολλά εκεί γύρω. Ένας, λοιπόν, συγγενής που περίμενε να βγει η σύζυγός του από τα ερείπια, είχε τέτοια ένταση ο άνθρωπος, που όταν την έβγαλαν, αντί να σπεύσει να την αγκαλιάσει και να την φιλήσει, φώναξε ο "Θεός είναι μεγάλος" και γύρισε πήρε μία μεγάλη πέτρα και την πέταξε προς μία κατεύθυνση, σαν να τιμωρεί τα ερείπια, σαν να τιμωρεί την πέτρα που κόντεψε να πάρει από κοντά του τη ζωή της γυναίκας του, σαν να ήθελε να εκτονωθεί ψυχικά».
Στη συνέχεια, ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος αναφέρθηκε στη βοήθεια που έστειλε η χώρα μας και τώρα στον καταστροφικό σεισμό της Τουρκίας: «Αν μου επιτρέπετε να κάνω ένα σχόλιο, για αυτό που είπατε πριν από λίγο για τους Έλληνες διασώστες, ο Ίψεν είπε ότι είναι ασυγχώρητη αμαρτία να στερείς από την καρδιά ενός ανθρώπου την αγάπη. Εδώ λοιπόν έχουμε την αγάπη να φαίνεται από όλες τις χώρες που έσπευσαν (να βοηθήσουν) και κυρίως από τον δικό μας τον λαό... Οι άνθρωποι αυτοί που δεν είναι καθημερινοί ήρωες, είναι εξαιρετικοί ήρωες!».
