«Σχεδόν καθετί θα δουλέψει ξανά, αν το αποσυνδέσεις για λίγο. Ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτός».
Ωραίο ε; Δανεικό είναι, όχι δικό μου. Το διάβασα χαζεύοντας στο ίντερνετ πριν από μερικές ημέρες και η ταύτιση ήταν αστραπιαία.
Και αυτό γιατί ήταν το timing τέτοιο, που μόλις είχα επιστρέψει από ταξίδι που έκανα ΑΚΡΙΒΩΣ για αυτό το λόγο: απομόνωση/ detox/ reset – πες το όπως θες. Το αποτέλεσμα μετράει άλλωστε.
Δεν το παθαίνεις κι εσύ να έρχονται στιγμές που νιώθεις ότι μπούχτισες; Ότι είσαι μέχρι εδώ; Ότι θες να πατήσεις pause στην καθημερινότητα; Ότι θες να τηλεμεταφερθείς ή απλά να μεταφερθείς όντως σε ένα άλλο μέρος; Και συνήθως υπάρχει ένα συγκεκριμένο μέρος που σου έρχεται στο μυαλό όταν έχεις φτάσει πλέον στο σημείο να κάνεις αυτή τη σκέψη… Αυτό που εγώ (και σαφέστατα πολλοί πριν από μένα και άλλοι τόσοι μετά) αποκαλώ το δικό μου happy place. Αυτό το μέρος που όταν βρίσκεσαι εκεί, είναι σαν… αλήθεια δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω με λέξεις αυτό το συναίσθημα. Είσαι εκεί και ως εκ θαύματος γίνεσαι «καλά», περνάνε όλα, μηδενίζει ο χρόνος, μηδενίζεις εσύ. Σα να λέμε ένα μέρος – απινιδωτής.
Ε λοιπόν ο δικός μου είναι η Μύκονος. Και θα μου πεις κι εσύ «Καλά Μαρτιάτικα εκεί βρήκες να πας; Δεν πήγαινες σε κανένα βουνό;». Και εγώ θα σου πω αυτό που είπα σε όσους έκαναν αυτό το σχόλιο (και μόνο λίγοι δεν ήταν) «Εμένα εκεί μου αρέσει, εκεί πήγα».
Και όχι μόνο αυτό: τελικά αυτό το νησί – που για μένα δεν είναι αυτό που έχετε όλοι στο μυαλό όταν ακούτε το όνομά του, που πάω για να το «ζω» όχι για να «παρτάρω» και να μεθάω, που είναι σα να γεννήθηκα εκεί, σα να έχει ένα δικό μου κομμάτι – είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ όμορφο και μέσα στο χειμώνα: με τα γεμάτα νερά από την μπόρα Ματογιάννια, με τα κλειστά μαγαζιά, με την όποια ζωή μπορεί να έχει, με τα χρώματα που έχει ο ουρανός, με την αντίθεση που κάνει στη μαυρίλα η Μικρή Βενετία, με τις μυρωδιές, τα χρώματα και το… vibe του.
Είναι το κάτι άλλο – εν προκειμένω και κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά. Γιατί τίποτα δεν θυμίζει αυτό που κι εγώ - που ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχω πάει -, ήξερα. Γιατί δεν είχα «τολμήσει» να ξεφύγω ημερολογιακά από το Μάιος – Σεπτέμβριος και τελικά χτυπάω το κεφάλι μου μετά από όσα είδα και ένιωσα. Μέχρι και χαζή με λέω που μου είχα στερήσει να δω την πλευρά του λατρεμένου μου μέρους. Που δεν ήξερα ΠΟΣΟ μαγική είναι η άγρια πλευρά της Φτελιάς μου και ας κόντεψα να πάθω πνευμονία μιας και είχε 8 μποφόρ όταν πήγα. Γιατί ήταν το κάτι άλλο – κι ας επαναλαμβάνομαι. A whole new world, που λέγαν και στο χωριό μου.
Πάρε μια μικρή γεύση από τις εικόνες που κατέγραψε το μάτι (και ο φακός του κινητού μου, σιγά μην άφηνα έτσι το τοπίο – πίνακα). Ίσως μέσα από τις εικόνες, πειστείς κι εσύ. Και κάνεις το ίδιο. Είτε εκεί, είτε στο δικό σου happy place (δεν γίνεται να μην έχεις!) ! Αξίζει σου λέω!
ps1. Δεν φαντάζεσαι πόσο άδεια από άγχη και πόσο γεμάτη στην ψυχή, μπορεί να γύρισα...
ps2. Ό,τι και να λέω πάντως, όσο έγραφα αυτές τις γραμμές είχα στα αυτιά μου «Alicia Keys - In Common (Black Coffee Remix)», γιατί όπως και να το κάνεις, το καλοκαίρι δεν το αλλάζω με τίποτα. Και μετράω αντίστροφα για να βουτήξω πόδια ξυπόλυτα στην άμμο. Ναι. Πάλι εκεί.
