Ηλίας Βρεττός: Η αγωνία για το αν θα περπατήσει ξανά και το πρώτο πράγμα που θα κάνει όταν σταθεί στα πόδια του

Μια συγκινητική συνέντευξη στο Down Town

Η.Βρεττός: «Δεν ήξερα αν θα περπατήσω ξανά»

Ο Ηλίας Βρεττός συγκινεί μιλώντας στο περιοδικό «Down Town» για το σοβαρό τροχαίο που είχε την Καθαρά Δευτέρα, στην παραλιακή και που παρ’ ολίγον να τον οδηγήσει στο θάνατο.

«Όταν γίνω καλά, σταθώ ξανά στα πόδια μου και μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι, θα πάω να ανάψω ένα κερί και να πω από τα βάθη της καρδιάς μου “Θεέ μου σε ευχαριστώ πού ζω”…», είπε μεταξύ άλλων ο τραγουδιστής μετά τις σοβαρές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε.

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα της συνέντευξης:

Πότε μπήκες στο χειρουργείο;

Για 6 ημέρες προσπαθούσαν οι γιατροί να με δυναμώσουν για να αντέξω τα χειρουργεία. Χρειάστηκε να μου κάνουν μετάγγιση αίματος. Τους ρωτούσα τι θα συμβεί σε αυτά τα χειρουργεία και δεν μου έδιναν καμία απάντηση, καμία πρόβλεψη, καμία πιθανότητα. Μου έλεγαν: «Θα χειρουργηθείς και μετά θα δούμε». Και επέμενα και ξαναρωτούσα: «Σας παρακαλώ, πείτε μου, τι πιθανότητες έχω να μείνω ανάπηρος; Θα ξαναπερπατήσω ποτέ; Θα κουτσαίνω;» κ.ο.κ, αλλά εκείνοι σιωπούσαν. Το πρώτο χειρουργείο αφορούσε τον μηρό και τον βραχίονά μου. Πήγε πολύ καλά, αλλά κατά τη διάρκεια της ανάνηψης για μια ώρα περίπου δεν επανέρχονταν οι ζωτικές μου λειτουργίες, δεν ανέπνεα σωστά, δεν είχα καλή πίεση. Οι γιατροί ήταν έτοιμοι  να με βάλουν στην Εντατική. Ευτυχώς, στο τέλος επανήλθα. Το δεύτερο χειρουργείο στη λεκάνη διήρκησε πέντε ολόκληρες ώρες. Ήταν ένα δύσκολο χειρουργείο, με εμένα να έχω πολύ άγχος. Κατά τραγική ειρωνεία, την ημέρα που έκανα το χειρουργείο στη λεκάνη – που από αυτό εξαρτιόταν αν θα περπατούσα ξανά- ήταν τα γενέθλια της μητέρας μου. Ένα άτομο επιτρέπεται να σε πάει μέχρι την πόρτα του χειρουργείου και αυτή ήταν η μητέρα μου. Η τελευταία κουβέντα που της είπα πριν μπω μέσα ήταν «Χρόνια πολλά, μανούλα».

Συγκινήσε τώρα που τα ξαναζείς;

Όπως μου έρχεται να κλάψω τώρα, έκλαιγα κι εκείνη την ώρα. Ήταν οι γιατροί μαζεμένοι από πάνω μου και τους έλεγα: «Μισό λεπτό. Πριν ξεκινήσουμε, θα ήθελα να σας πω κάτι. Σήμερα είναι τα γενέθλια της μανούλας μου και θα ήθελα να της κάνετε το πιο μεγάλο δώρο. Να περπατήσω ξανά». Όταν τελικά μεταφέρθηκα στο δωμάτιο, και ενώ είχαν πάει όλα καλά, έρχονταν οι γιατροί και της εύχονταν χρόνια πολλά. Έπαιρνα χιλιάδες μηνύματα από ανθρώπους που μου έλεγαν ότι έχουν κάνει τάμα, προσεύχονταν για μένα και άλλα τέτοια. Μου έστελναν στο νοσοκομείο ότι μπορείς να φανταστείς: από κομποσκοίνια, σταυρούς, αγιασμό, μέχρι κομμάτια από άγια λείψανα.

Όταν πια σταθείς στα πόδια σου, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σχεδιάζεις να κάνεις;

Να πάω στην εκκλησία και να προσευχηθώ. Να πω: «Θεέ μου, σε ευχαριστώ που ζω». Οι γιατροί μου είπαν ότι η αποθεραπεία θα διαρκέσει το λιγότερο 4 μήνες και χρειάζεται στρατιωτική πειθαρχία, αλλά ξέρω ότι η αποθεραπεία έχει να κάνει πλέον με εμένα. Με τη δική μου επιμονή, υπομονή, προσοχή,  ψυχραιμία, διάθεση. Και ότι έχει να κάνει με εμένα δεν το φοβάμαι.

Τι σκέφτεσαι το βράδυ όταν κλείνει τα μάτια; Ότι «δόξα τω Θεώ είμαι ζωντανός»;

Αυτήν τη στιγμή, επειδή έχω πολλούς πόνους. Το πρώτο πράγμα που λέω είναι «Θεέ μου, σε παρακαλώ, μην πονέσω απόψε μήπως και καταφέρω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω».

Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
Follow us:

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top