«Πανηγυρίζει» τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση, όπως και το οικονομικό επιτελείο της , καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat το 2017 έκλεισε με τη χώρα μας να έχε συσσωρεύσει το ποσό –μαμούθ στα κρατικά ταμεία ενός πρωτογενούς πλεονάσματος 4,2 δις ευρώ! Μάλιστα, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία που ακολούθησαν το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας ανέρχεται μόνο στο α΄τρίμηνο του 2018 στα 2,3 δις ευρώ που σε ετήσιο κύκλο αντιστοιχεί σε πλεόνασμα 9,2 δις ευρώ!
Τα καλά νέα σταματούν όμως εδώ. Όπως γνωρίζει δυστυχώς και ο τελευταίος πολίτης στη χώρα, τα έσοδα του πρωτογενούς πλεονάσματος βασίζονται αποκλειστικά σχεδόν στην έως εξιουθένωσης υπερφορολόγηση των πολιτών και όχι στην αύξηση της παραγωγικής δραστηριότητας, με την αύξηση του ΑΕΠ να έχει μικρό ρόλο στο πλεόνασμα.
Σε συνδυασμό με τα γνωστά «τρικ» (καθυστέρηση στην αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών στους ιδιώτες, στην απονομή συντάξεων κ.α.) και τις κατασχέσεις το πλεόνασμα δεν ήταν δύσκολο να εκτοξευθεί, καθώς όπως φαίνεται ουδεμία αναστολή υπάρχει στη χρήση μεθόδων που κατήγγειλε ως «αιματοβαμμένων» η σημερινή κυβέρνηση τις προκατόχους της.
Τα ποσά αυτά όμως η αλήθεια είναι ότι έχουν αποσπασθεί βιαίως από την πραγματική οικονομία και την παραγωγική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα η όποια αύξηση του ΑΕΠ να μην συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση της κατανάλωσης, χωρίς την οποία πραγματική και βιώσιμη έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει. Παρότι οι τιμές έχουν πέσει σε χαμηλά σημεία ρεκόρ, από το εργατικό κόστος μέχρι τις τιμές των ακινήτων, οι επενδύσεις δεν είναι αυτές που θα περίμενε κανείς, με αποτέλεσμα η οικονομία της καθημερινότητας να «σέρνεται».
Κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει ότι «στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και δυστυχούν οι άνθρωποι». Στην Ελλάδα δυστυχώς είναι και αυτό προς αμφισβήτηση. Λίγα 24ωρα μετά την ανακοίνωση περί πρωτογενούς πλεονάσματος, η ίδια η Eurostat έρχεται να προσγειώσει στην πραγματικότητα την κυβέρνηση, δημοσιοποιώντας ότι η Ελλάδα είναι δεύτερη στη φτώχεια στην Ε.Ε. μετά τη Βουλγαρία και ότι ποσοστό που ξεπερνά το 20% του πληθυσμού στερείται και τα στοιχειώδη! Είναι λυπηρό, αλλά χρειάσθηκαν 35 χρόνια στην Ε.Ε. για να επιστρέψει η Ελλάδα στη σύγκριση με άλλες βαλκανικές χώρες ως μέτρο σύγκρισης. Διαπίστωση που η θριαμβολογία της κυβέρνησης για το “success story” της δε φαίνεται δυστυχώς να έλαβε υπόψη της.
Του Αλέξη Διακόπουλου
