Πολλοί είναι αυτοί που σήμερα αισθάνονται ότι είπαν αντίο σε έναν δικό τους άνθρωπο, αν και σε προσωπικό επίπεδο πιθανότατα να μην είχαν ανταλλάξει ούτε «καλημέρα» με τον Στάθη Ψάλτη.
Καθόλου τυχαίο ή παράδοξο. Ο «καμικάζι» μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά με τις μνημειώδεις ατάκες του και τις απίστευτες γκριμάτσες του.
Ειπώθηκε από πολλούς, ειδικά αυτές τις μέρες, ότι αδίκησε τον εαυτό του και το ταλέντο του με τις επιλογές του. Μπορεί. Ίσως πάλι να ήταν απλά άτυχος. Διότι, σίγουρα αν είχε γεννηθεί την εποχή του χρυσού ελληνικού κινηματογράφου θα ήταν ένας από τα «ιερά τέρατα». Αν μη τι άλλο, όσον αφορά τις υποκριτικές του ικανότητες η παραδοχή είναι καθολική.
Η εποχή που μεσουράνησε ο Ψάλτης με τις ταινίες του, η εποχή των 80s, έχει χαρακτηριστεί κατά κόρον ως εποχή της «παρακμής» του ελληνικού κινηματογράφου. Μια εποχή -όπως την χαρακτηρίζουν- υποκουλτούρας, αν και οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η τέχνη έχει λεπτές αποχρώσεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτή η κριτική δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στο τι πέτυχε αυτός ο σπουδαίος ηθοποιός. Χωρίς να υπάρχει η κατάλληλη μαγιά, κατάφερε κάτι μοναδικό: να δημιουργήσει μόδα, να γίνει ο σταρ της δεκαετίας (μαζί με τον αξέχαστο Σωτήρη Μουστάκα) και να δώσει -με καθαρά προσωπική πινελιά- διαχρονικότητα σε ατάκες, σκηνές αλλά και ταινίες που κάθε άλλο παρά τέτοιον προορισμό είχαν. Απ’ όπου πέρασε άφησε τη στάμπα του, το προσωπικό του αποτύπωμα. Και αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν τη στόφα του μεγάλου ηθοποιού.
Ο Στάθης Ψάλτης δεν ήταν ζεν πρεμιέ για να τον να έχουν αφίσες στο σπίτι τους τα κοριτσόπουλα ή εξώφυλλο τα περιοδικά της εποχής. Ούτε καν αγαπημένος των γονιών μας, που μουρμούριζαν «πάλι αυτά βλέπεις;» όποτε εμείς παρακολουθούσαμε γελώντας τις ταινίες του. Δεν όμως είναι τυχαίο που αγαπήθηκε τόσο. Μίλησε στον ψυχισμό του απλού Έλληνα. Έκανε τις σούζες του και τις μαγκιές του με τα «αλάνια» της γειτονιάς, έριξε τα «χαριτωμένα» μπινελίκια του, το έπαιξε «τρελός» όταν χρειάστηκε, βγήκε από τα ρούχα του με τις δημόσιες υπηρεσίες, έκανε το.. greek καμάκι του αλλά και κυνήγησε με κάθε τρόπο την Κούλα του. Πάντα όμως με παρονομαστή μια «γλυκανάλατη» εντιμότητα και μια πηγαία ευγένεια. «Αλητάκος» αλλά και καλοκάγαθος!
Συνειδητά ή ασυνείδητα, η γενιά των σημερινών 30plus και 40άρηδων χιλιάδες φορές είπε τις ατάκες του και μιμήθηκε τις κινήσεις του. Ουκ ολίγες φορές κάποιοι δανειστήκαμε τους απίστευτους μορφασμούς του για να κάνουμε τους γύρω μας να γελάσουν. Και σίγουρα του κλείσαμε το μάτι όταν κάναμε τα μικρά μας παιδιά να γελάσουν υστερικά, κοπιάροντας κάποια απίθανη γκριμάτσα του…
Ακόμη και ο πιο σκληρός επικριτής του δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι σημάδεψε τη γενιά μας. Και ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος. Λέγοντας αντίο στον Στάθη Ψάλτη σήμερα, λέμε αντίο σε ένα μεγάλο κεφάλαιο από τα νιάτα μας. Ποιος θα φανταζόταν άραγε ότι θα έφτανε κάποτε η στιγμή που θα μας έκανε να κλάψουμε; Καλό ταξίδι Στάθη…
