Η εμφάνιση της μίνι φούστας θεωρήθηκε μία ακόμη ανατρεπτική πράξη, από τις πολλές της δεκαετίας του ’60. Το μίνι, απελευθέρωσε τη γυναίκα, έδωσε έναν δημοκρατικό αέρα στη μόδα και προκάλεσε τα πρώτα «εγκεφαλικά» στους άνδρες.
Οι έντονες αντιδράσεις στη μίνι φούστα
Τα συντηρητικά πνεύματα αντέδρασαν έντονα στην αρχή, αλλά στο τέλος υποκλίθηκαν στη νέα αυτή μόδα. Το γυναικείο σώμα απενεχοποιήθηκε, έγινε θελκτικό και «προσκαλούσε» το αντίθετο φύλο. Κάπως έτσι γεννήθηκε και η σεξουαλική απελευθέρωση, όπου οι άνθρωποι πλέον απολάμβαναν τον έρωτα. Τότε βγήκε και το σύνθημα «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο» με το οποίο οι νέοι διαμαρτύρονταν για τον πόλεμο που μαίνονταν στο Βιετνάμ.
Μέχρι και η δική μας χούντα προσπάθησε με τον Στυλιανό Παττακό να απαγορεύσει το μίνι, αλλά πολύ γρήγορα αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Η μίνι φούστα είχε γίνει καθεστώς. Ωστόσο, αναφορές για μίνι φούστες υπήρχαν και στην Αρχαία Σπάρτη, ενώ κάποιοι ιστορικοί της μόδας εντάσσουν και την ένδοξη φουστανέλα στην κατηγορία του μίνι.
Η διάδοση της μίνι φούστας
Τη διάδοση της μίνι φούστας διεκδικεί η Αγγλίδα σχεδιάστρια και επιχειρηματίας Μαίρη Κουάντ, η οποία πειραματίζονταν με το μήκος της φούστας. Ως γενέθλια ημέρα του μίνι θεωρείται η 10η Ιουλίου του 1964, όταν η 30χρονη τότε Κουάντ παρουσίασε την πρώτη της ολοκληρωμένη κολεξιόν με μίνι φούστες. Η ονομασία του ρούχου σχετίστηκε με το αγαπημένο αυτοκίνητο της σχεδιάστριας, μάρκας Μίνι Κούπερ.
Η Κουάντ στην παρουσίαση της κολεξιόν της εξήγησε πως επιδίωξη της ήταν να φτιάξει ένα πρακτικό ρούχο για τη γυναίκα που θα αναδεικνύει τα κάλλη της, ενώ ταυτόχρονα «θα της επιτρέπει να τρέξει για να προλάβει το λεωφορείο» προκαλώντας μεγάλο θόρυβο στον κόσμο της μόδας. Η ίδια αναγνωρίζει ότι το μίνι το ανακάλυψαν οι πελάτισσές της. «Έρχονταν στο μαγαζί για να προβάρουν μια φούστα και μου έλεγαν να την κάνω όλο και πιο κοντή». Την πατρότητα του μίνι διεκδίκησαν και διεκδικούν ακόμη δύο σχεδιαστές, ο Γάλλος Αντρέ Κουρέζ (1923 – 2016) και ο 'Αγγλος Τζον Μπέιτς (1938).
Στην Ελλάδα τέτοιου είδους πρωτοπορίες κακοχαρακτηρίζονταν υπογραμμίζοντας τις αντιλήψεις «παλαιάς κοπής»… Χαρακτηριστική είναι η ατάκα του ελληνικού κινηματογράφου:
- Τι είναι αυτό που φοράς;
- Μίνι
- Μίνι είναι αυτό; Ή ότι έχει μείνει;
