Η Μάντι Πάξμαν η οποία είναι συγγραφέας από το Σικάγο της Αμερικής, άνοιξε την καρδιά της και εξομολογήθηκε τη συγκλονιστική ιστορία της ζωής της, δίνοντας μαθήματα ζωής σε όλους μας.
Η ίδια είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς η οικογένεια της ήταν φτωχή και οι γονείς της αδιάφοροι. Αυτό την έκανε να ψάχνει πάντα και παντού την αγάπη, για να καλύψει τα τεράστια κενά της ψυχής της, μιας και τότε πίστευε ότι μόνο έτσι θα γίνει πραγματικά ευτυχισμένη.
«Πάντα πίστευα ότι ο δρόμος για την ευτυχία ήταν ένας και ήμουν απόλυτη. Τώρα πιστεύω πως αν δεν στενοχωρηθείς δεν θα φτάσεις ποτέ στην ευτυχία. Η θλίψη σου δίνει μια διαφορετική δύναμη – είναι σαν μια μικρή προσωπική ανάσταση.»
Όταν ήταν 20 χρονών σε ένα ταξίδι της στο Λονδίνο, γνώρισε τον άντρα της ζωής της, τον ποιητή Μάικλ Ντόναχι και τον ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή.
«Από την πρώτη στιγμή που τον είδα ήξερα ότι είναι ο άντρας της ζωής μου και ήμουν σίγουρη ότι είχα βρει το άλλο μου μισό.»
Για δύο χρόνια είχαν σχέση από απόσταση, όμως εκείνος δεν άντεξε άλλο μακριά της και μετακόμισε στο Σικάγο, όπου μετά από λίγο καιρό παντρεύτηκαν.
«Μέχρι τότε πίστευα ότι πρόκειται για την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου αλλά έκανα λάθος.»
Αρκετά χρόνια αργότερα και μετά από πολλές προσπάθειες, έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί. Όταν γέννησε τον γιο της Ρούαρι, νόμιζε ότι ζούσε το απόλυτο όνειρο και φοβόταν μήπως συμβεί κάτι και όλο αυτό γκρεμιστεί. Οχτώ χρόνια μετά έχασε ξαφνικά τον άντρα της, από καρδιακό επεισόδιο και ένιωσε να χάνει τον κόσμο της, όμως δεν είχε επιλογές- έπρεπε να μεγαλώσει τον 8χρονο γιο της.
Τότε συνέβη κάτι μαγικό… Άρχισε να είναι πιο χαρούμενη από ποτέ και να γελάει με την ψυχή της. Μάλιστα, όταν κάπ��ια στιγμή την ρώτησε ένας φίλος της ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της, η 56χρονη απάντησε: «Η μέρα που πέθανε ο άντρας μου- ήταν η καλύτερη και ταυτόχρονα η χειρότερη μέρα της ζωής μου».
Η ίδια αναφέρει ότι για να καταλάβεις τι πραγματικά είναι χαρά και ευτυχία πρέπει να νιώσεις θλίψη ενώ τονίζει ότι μετά τον θάνατο του άντρα της, άρχισε πλέον να πατάει στα πόδια της και να μην στηρίζεται σε κανέναν.
Και για το τέλος δίνει μια συμβουλή σε όλους τους ανθρώπους, υπογραμμίζοντας πως είναι καιρός να σταματήσουμε να κυνηγάμε την χαρά και απλά να ζούμε την κάθε στιγμή και να βιώνουμε το κάθε συναίσθημα έντονα… Γιατί ποιος ξέρει; Ίσως τελικά αυτό να είναι ΕΥΤΥΧΙΑ!
