Σήμερα, 20 Ιουνίου 2017, συμπληρώνονται 39 χρόνια από τον μεγάλο, φονικό σεισμό που τάραξε τη Θεσσαλονίκη.
Σαν σήμερα, το 1978, λίγο μετά τις 11 το βράδυ, η συμπρωτεύουσα ταρακουνήθηκε από σεισμό 6,5 ρίχτερ, μεταξύ της λίμνης Κορώνειας και Βόλβης, στο χωριό Στίβος, διάρκειας 10 δευτερολέπτων.
Πριν από τον μεγάλο σεισμό, είχαν προηγηθεί προσεισμοί. Ισχυρότερος, εκείνος των 5,3 ρίχτερ.
Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης πέρασαν όλο τους το καλοκαίρι σε καταυλισμούς και πλατείες. Εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και κατασκήνωσαν στην Πανεπιστημιούπολη, στην παραλία, στην Αριστοτέλους, ακόμη και εντός των ανακτόρων του Γαλερίου στην Ναυαρίνου.
Συνολικά 49 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, 220 τραυματίστηκαν και περίπου 800.000 έμειναν άστεγοι.
Πανικός στους δρόμους
Αμέσως μετά τον σεισμό, οι δρόμοι της συμπρωτεύουσας γέμισαν με πανικόβλητους πολίτες και αυτοκίνητα, ενώ η πόλη έμεινε χωρίς επικοινωνίες και ΜΜΕ.
Εκτιμάται ότι το κόστος αποκατάστασης των ζημιών ανήλθε σε 1 με 1,2 δισεκατομμύριο δραχμές. Το κράτος γονάτισε εκείνο το βράδυ.
Βάσει των στατιστικών ερευνών του Εργαστηρίου Σιδηροπαγούς Σκυροδέματος του ΑΠΘ και του ΥΑΣΒΕ, από τον σεισμό προέκυψαν:
- Η κατάρρευση του κτιρίου στην πλατεία Ιπποδρομίου
- Κόκκινα: Εντοπίστηκαν 3.170 κτίρια (4,5% του συνόλου της πόλης) με σοβαρές ή και επικίνδυνες βλάβες, τα οποία κρίθηκαν κατεδαφιστέα.
- Κίτρινα: Εντοπίστηκαν 13.918 (21% του συνόλου της πόλης) με μικρές ή μέσης κλίμακας βλάβες.
- Πράσινα: Το 75% των κτιρίων της πόλης, τα οποία δεν υπέστησαν κάποια βλάβη.
Παρά τις εκτεταμένες ζημιές σε κτίρια και μνημεία, μόνο ένα κτίριο έπεσε. Πρόκειται για το 8 ορόφων κτίριο στην πλατεία Ιπποδρομίου, που στέρησε τη ζωή σε 29 ανθρώπους, από τους συνολικά 49 που σκοτώθηκαν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του δήμου Θεσσαλονίκης, το 74% των καταυλισμών ήταν από πολύτεκνες οικογένειες, ενώ το 7-8% ήταν από μονογονεϊκές.
Μαρτυρίες που συγκλονίζουν
Όλοι θυμούνται με λεπτομέρειες τη μαύρη μέρα της Θεσσαλονίκης.
Ο Γιώργος Ηλιάδης είπε στο thestival.gr: «Ήμουν μικρό παιδί τότε. Μέναμε στην Καλαμαριά. Από τον φόβο μας κατασκηνώσαμε με την οικογένειά μου στην παραλία στη Νέα Κρήνη. Μέναμε σε αυτοσχέδια σκηνή για περισσότερο από έναν μήνα».
Στο ίδιο πνεύμα και η Μαρία Κωνσταντινίδου, που περιγράφει: «Ο πατέρας μου ήταν τυχερός. Έφυγε μόλις 10 λεπτά πριν τον σεισμό. Έφτασε στο κρεοπωλείο μας την επόμενη μέρα έτσι ώστε να δει τί γίνεται και να αδειάσει τα πάντα από μέσα. Στο μαγαζί μας υπήρχαν μόνο μπάζα. Ήταν εδώ, όταν απεγκλώβιζαν τα πτώματα από την πολυκατοικία. Ήταν καλοκαίρι και σε συνδυασμό με την προχωρημένη σήψη τον σορών, δημιουργούσαν μία χαρακτηριστική μυρωδιά, η οποία δεν ξεχνιέται. Το μαγαζί λειτούργησε μετά από έξι μήνες, αλλά η ανησυχία και η αναστάτωση των κατοίκων υπήρχε ακόμη και μετά από έναν χρόνο. Από τον κράτος δεν λάβαμε, εν τέλη, ούτε δραχμή αποζημίωσης, για να αποκατασταθούν οι ζημιές».
Ο Δημήτρης Πονηρός, κάτοικος Θεσσαλονίκης, για καλή του τύχη βρισκόταν εκείνη τη μέρα στην Πτολεμαΐδα. «Έβλεπα το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου της Αργεντινής στην τηλεόραση και ξαφνικά νιώθουμε ένα δυνατό ταρακούνημα» εξηγεί. «Κόβεται η τηλεόραση και το τηλέφωνο. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τους γονείς μου στη Θεσσαλονίκη και δεν μπορούσα. Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Το μάθαμε την επόμενη ημέρα. Τελικά γλιτώσαμε με μερικές ρωγμές».
