Αντίο Dolores… να προσέχεις το κοριτσάκι της εφηβείας μου!

Φωτογραφια αρθρογραφου

Είναι κάποιες μυρωδιές που ενεργοποιούν τους νευρώνες του εγκεφάλου σου και σου προκαλούν μια χαρμολύπη… νοσταλγία για τα χρόνια τα παλιά, λύπη που έφυγαν και δε γυρίζουν πίσω. Κάποιες γεύσεις που έρχονται ξανά στο στόμα και σε γυρίζουν εκεί πίσω στο οικογενειακό τραπέζι και στην οικογενειακή θαλπωρή. Η μουσική όμως καταφέρνει με μαγικό τρόπο να σε ταξιδεύει, σαν να είναι η πιο εξελιγμένη χρονομηχανή, σε μια συγκεκριμένη στιγμή στο παρελθόν και να σε πλημμυρίζει με όλα εκείνα τα συναισθήματα που ένιωσες τότε. Σαν να μην πέρασαν λες 24 χρόνια και σαν χείμαρρος να σε παρασέρνουν πίσω, εκεί που όλα ήταν πιο απλά και το πιο περίπλοκο πρόβλημα που σε απασχολούσε ήταν ότι ο μεγάλος κι ανομολόγητος έρωτας της εφηβείας σου γούσταρε την καλύτερή σου φίλη.

Σε ένα τέτοιο ταξίδι βρίσκομαι από χθες με το που έμαθα για το ξαφνικό φευγιό της Dolores O’ Riordan. Γιατί οι Cranberries έχουν στιγματίσει όλη μου την εφηβεία. Ο σπαρακτικός λυγμός στη φωνή της Dolores καταφέρνει ακόμα και τώρα να πατά εκείνα ακριβώς τα κουμπιά στα απύθμενα βάθη της ψυχής μου και να πυροδοτεί ασυνήθιστες για μένα συναισθηματικές εκρήξεις.

Είδες τι κάνει η μουσική; Από χθες βρίσκομαι πίσω στο 1994, όταν και πρωτοκυκλοφόρησε το θρυλικό «No need to argue». Μαθήτρια Λυκείου τότε, βρίσκομαι καθισμένη στο πλατύσκαλο του σχολείου κι από το μεγάφωνο αρχίζει να παίζει μουσική. Όχι όποια κι όποια μουσική… το «Zombie» των Cranberries κι ο εκρηκτικός ήχος της κιθάρας με τινάζει από τη θέση μου, εμένα και τις φίλες των σχολικών μου χρόνων.

Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν σε κάθε διάλειμμα του σχολείου να παίζει από τα μεγάφωνα μουσική που διάλεγαν οι μαθητές, αλλά όποιος κι αν ήταν, έμενα προσωπικά μου χάριζε καθημερινά μερικά λεπτά ανακουφιστικής απομόνωσης μέσα στην όαση των μελωδιών, μακριά από το μουντό σκηνικό του σχολείου.

Και τώρα, 24 χρόνια μετά, καθισμένη νοερά στο ίδιο σκαλί, με τη φωνή της Dolores στο αυτί μου, σαν τότε, με τον λυγμό της να τρυπά το μέσα μου και πάλι… όπως και τότε… σκέφτομαι ότι μαζί με αυτήν χάθηκε κι ένα μεγάλο κομμάτι της εφηβείας μου. Ότι μεγαλώνω κι εκείνο το κορίτσι που ενθουσιαζόταν με το “Zombie” και το “Dreams”, που χοροπήδαγε στη μουσική του “I can’t be with you” σαν να μην υπήρχε αύριο κι έκλαιγε με λυγμούς ακούγοντας ξαπλωμένη στο εφηβικό της κρεβάτι το “Twenty One” δεν υπάρχει πουθενά, όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

«Μεγαλώνεις», θα μου πεις, «τι περίμενες»; Με αυτό λοιπόν το κείμενο αποχαιρετώ την Dolores και την εφηβεία μου και μέσα μου πονάω λιγάκι, καθώς συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω.

“Something has left my life
And I don't know where it went to
Somebody caused me strife
And it's not what I was seeking.
Didn't you see me, didn't you hear me
Didn't you see me standing there
Why did you turn out the lights
Did you know that I was sleeping
Say a prayer for me
Help me to feel the strength I did
My identity has been taken
Is my heart breaking on me
All my plans fell though my hands
They fell
Though my hands on me
All my dreams, it suddenly seems
Empty”

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top