O Φώτης Σεργουλόπουλος γράφει την κριτική του στο http://www.rev-ma.com/ για την παράσταση το "Παρτάλι" στην Πειραιώς 260:
Τον Θεόδωρο (Γρηγοριάδη, συγγραφέα της παράστασης) τον είχα γνωρίσει γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '80.
Ήταν τότε ένας νεαρός καθηγητής αγγλικών, που τον ταλαιπωρούσαν οι μαθητές του λόγω του νεαρού της ηλικίας του, αλλά ταυτόχρονα απολάμβανε την σχέση που είχε μαζί τους, γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που τον ένιωθαν ως φίλο και συζητούσαν μαζί του πράγματα που δεν θα το έκαναν με κανένα άλλο καθηγητή τους.
Τότε ήταν που μου είπε ότι γράφει ένα μυθιστόρημα. Το πρώτο του. Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι μου έδειξε τα πρώτα του χειρόγραφα και μου διάβασε κάποια κομμάτια. Μου άρεσε και μόλις εκδόθηκε με τον τίτλο "Κρυμμένοι άνθρωποι" έτρεξα να το αγοράσω και να τον βάλω να μου το υπογράψει για να υπερηφανεύομαι κι εγώ ότι έχω φίλο συγγραφέα.
Τότε δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έγραφε τόσα πολλά και πετυχημένα διηγήματα. Πήγαινα και τα αγόραζα όλα. "Ο Αρχαίος φαλλός" , "Ο ναύτης", "Το Παρτάλι"… Κάποια στιγμή χαθήκαμε. Σκόρπισαν οι παρέες, στενοχωρηθήκαμε. Την τελευταία φορά που τον είδα πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του '96 στην Καβάλα κοντά στα μέρη του. Πήγαμε και από το χωριό και με κέρασε ένα καφέ μεσημεριάτικα. Μου έδειξε και πέντε πράγματα κι έτσι πήρα μυρωδιά από όλα αυτά που έγραφε για τόπους μυστήριους και κρυμμένους πόθους.
Τον Χρήστο Στέργιογλου δεν τον γνώριζα προσωπικά. Θυμάμαι να τον πρωτοείδα με μια παράσταση "Καμπαρέ" σε ένα μικρό καλοκαιρινό θεατράκι πάνω από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μου είχε κάνει πολλή εντύπωση. Μετά τον έβλεπα να δημιουργεί ως ηθοποιός ενός άλλου κόσμου. Σταθερός στις αξίες του, όρισε από μόνος του το είδος αυτού του ηθοποιού.
Όταν διάβασα ότι το Παρτάλι θα γίνει παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών ενθουσιάστηκα. Αγόρασα τα εισιτήρια και περίμενα να έρθει η μέρα. Συγκινήθηκα πολύ. Όχι μόνο γιατί είδα ξανά τον Θόδωρο, αλλά γιατί η παράσταση με έκανε να ξαναθυμηθώ το "Παρτάλι". Την ιστορία ενός άνδρα που έμαθε να ντύνεται γυναικεία από τα γεννοφάσκια του.
Η ιστορία του ξεκινάει πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, γύρω στο '30. Η μητέρα του τον ��ντυνε από μικρό με φουστανάκια για να μην της τον πάρουν φαντάρο και τον χάσει. Μην της τον πάρουν οι Βούλγαροι. Έτσι μεγάλωσε, ένα αγόρι που δεν ήξερε τι ήταν. Με την κοροϊδία του χωριού να τον κατατρέχει και κάποια στιγμή όταν δεν τον έπαιρνε άλλο, αποφασίζει να ξεφύγει κάνοντας μικρά βήματα, τότε ολόκληρα ταξίδια. Στην αρχή στην Καβάλα, μετά στη Θεσσαλονίκη και μετά στην "ονειρεμένη" Αμερική όπου και κατέληξε να κάνει πετυχημένα dragshows.
Ο Χρήστος Στέργιογλου είναι ένας εξαίρετος ηθοποιός. Τον θαύμασα από την πρώτη στιγμή που με σταθερά βήματα μπήκε από το βάθος της σκηνής και μας κοίταξε κατάματα. Έχει πλάκα να συνειδητοποιείς σαν θεατής ότι αυτός εκεί πάνω μπορεί να σε κάνει ότι θέλει και πιο ενδιαφέρον ακόμα όταν συνωμοτείς και τον αφήνεις να σε παρασύρει. Θέλει μαγκιά και γνώση και ο Στέργιογλου τα έχει και τα δύο. Την σκηνοθεσία έχει κάνει ο Στέλιος Κρασανάκης. Φίλος και αυτός από τα παλιά, γνώριμος από τις μαζώξεις μας τότε. Ψυχίατρος και δραματοθεραπευτής. Τα κοστούμια έκανε ο Κώστας Βεληνόπουλος. Άλλος ένας της παρέας με απίστευτο ταλέντο.
Χάρηκα. Χάρηκα πολύ. Γιατί πέρα από την καλλιτεχνική αξία αυτής της παράστασης είδα μία υγιή δημιουργία από υγιείς ανθρώπους της τέχνης. Και ακόμα πιο πολύ χάρηκα που ανθρώπους που είχα επιλέξει για παρέα μου πριν από πολλά χρόνια, είναι αυτοί που θα είχα την χαρά να είναι και σήμερα φίλοι μου.
Guest editor | Φώτης Σεργουλόπουλος
Διαβάστε όλα τα lifestyle νεα, για Celebrities και Media.
