Ήταν 23 Ιανουαρίου 1973 όταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης πήρε τη μεγάλη απόφαση να αποσυνδέσει τα μηχανήματα που κρατούσαν στη ζωή τον μοναχογιό και κληρονόμο της αμύθητης περιουσίας του, Αλέξανδρο.
Ο νεαρός Αλέξανδρος που λάτρευε να τρέχει με το αυτοκίνητό του και να πιλοτάρει αεροπλάνα, στις 22 Ιανουαρίου έμελλε να πετάξει για τελευταία φορά. Λίγες ώρες αργότερα θα βρεθεί στην εντατική μετά από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα.
«Αν σου δώσω όλα τα λεφτά μου, όλη μου την περιουσία, ό,τι έχω και δεν έχω μπορείς να τον κάνεις καλά; Μόνο αυτό θέλω», είπε ο Αριστοτέλης Ωνάσης στον γιατρό που φρόντισε τον γιο του, με την απόγνωση να είναι έκδηλη στο πρόσωπο και στη φωνή του.
Δυστυχώς οι ελπίδες ήταν μηδαμινές. Ο γιατρός δεν του έδωσε την παραμικρή ελπίδα ανάνηψης. Λίγες ώρες αργότερα, ο Αρίστος έπαιρνε την πιο δύσκολη απόφαση που μπορεί να πάρει ένας γονιός. Τη στιγμή που έδωσε την εντολή να σταματήσουν τα μηχανήματα που κρατούσαν στη ζωή τον Αλέξανδρο, έγινε ένας άλλο άνθρωπος.
Δακρυσμένος μπροστά στους δημοσιογράφους που ανακοίνωσε το θάνατο του γιου του κατάφερε μόνο να ψελλίσει τα εξής:
«Ο Αλέξανδρος ήταν ένα καλό παιδί».
Μετά τη νεκρώσιμο ακολουθία, η σωρός του μεταφέρθηκε και τάφηκε στον Σκορπιό. Μήνες αργότερα ο Αριστοτέλης Ωνάσης πήγαινε στον επίγειο παράδεισό του, ανέβαινε το μονοπάτι που οδηγούσε στο μνήμα του παιδιού του και καθόταν εκεί με τις ώρες.
Ο ίδιος ήταν απαρηγόρητος. Η ζωή του σταμάτησε στις 22 Ιανουαρίου, από τότε ο Αριστοτέλης Ωνάσης γέρασε απότομα. Ο χαμός του μοναχογιού του τον γέρασε απότομα και πλέον η ζωή για εκείνον χωρίς τον κληρονόμο του δεν είχε κανένα νόημα.
