POS θα βγούμε από την κρίση

Φωτογραφια αρθρογραφου
Αρθρογράφος

Πολύς ντόρος για το POS και από... Πώς, τίποτα

Πολύς ντόρος για το POS κι από Πώς, τίποτα.

Πώς θα βγούμε, λοιπόν, από την κρίση; 

Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερες κινήσεις γίνονται από την κυβέρνηση για να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι επαγγελματίες κι επιχειρήσεις μηχάνημα POS (point of sale system), ώστε να μπορούν να δέχονται πληρωμές με τραπεζική κάρτα – βλέπε την πρόταση για εγκατάσταση POS στα κυλικεία σχολείων. Άλλες τόσες κινήσεις γίνονται για να έχουν κίνητρο οι αγοραστές να πραγματοποιούν αγορές χρησιμοποιώντας κάρτα – βλέπε φορολοταρία και υπολογισμό του αφορολόγητου. 

Σίγουρα είναι καλό και μονδέρνο να μπορεί να κινηθεί κανείς με κάρτα, όπως γίνεται άλλωστε σε όλα τα μέρη του – δυτικού τουλάχιστον – κόσμου.

Διευκολύνει τον αγοραστή, που δε χρειάζεται να κυκλοφορεί με ματσάκια πενηντάευρα ή πορτοφολάκια με ένα κιλό νομίσματα, αλλά και τον πωλητή. Άλλωστε, ο ορισμός του POS συστήματος έχει ως εξής: ένα μηχάνημα συναποτελούμενο από hardware και software που επιτρέπει στους εμπόρους να πραγματοποιούν συναλλαγές και να διευκολύνουν τη δουλειά τους. 

Το αποτέλεσμα σε μία συναλλαγή π.χ. τουρίστα, που νόμιζε τόσα χρόνια ότι κινούμαστε όπως άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και πήγαινε χωρίς μετρητά, αλλά με κάρτα, να πληρώσει για ένα σουβλάκι και μία χωριάτικη, δεν ήταν καλό ούτε για τον πελάτη-τουρίστα, αλλά ούτε και για τον επιχειρηματία-σουβλατζή.

Το θέμα είναι ότι όλο αυτό δε γίνεται για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας και τη διευκόλυνση των δύο συναλλασσόμενων, αλλά για την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Επίσης καλό. Η φοροδιαφυγή από Φ.Π.Α. (φόρο προστιθέμενης αξίας – αυτός που δεν μπορεί να αποφύγει κανείς, αν καταγράφονται οι συναλλαγές ηλεκτρονικά, γίνονται δηλαδή με κάρτα ή e-banking) φτάνει στην Ελλάδα το 3,5% του ΑΕΠ – σχεδόν τα 5,6 δισεκατομμύρια ευρώ.

Όπως μας λέει, βέβαια, ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας, ο Γ., 30 ετών, οι έμποροι στο θέμα των POS θέλουν να αποφύγουν, όχι τον ΦΠΑ, που κάποιοι, ναι, είναι καλοί πολίτες και θα πλήρωναν ούτως ή άλλως, αλλά την υψηλή προμήθεια – που διαφέρει κι από τράπεζα σε τράπεζα (ανάλογα την κάρτα με την οποία θα πληρώσει ο αγοραστής). «Κάποιες κάρτες έχουν τεράστια προμήθεια για τον επιχειρηματία, που μέχρι πρότινος έφτανε και το 10%», όπως λέει.

Υπάρχει όμως άλλος τρόπος να αποφύγεις τη φοροδιαφυγή; Αντί να «δωροδοκείς» ή να «απειλείς» τους μεν και τους δε;

Απλή οικονομική θεωρία: Το αν θα φοροδιαφύγει κάποιος εξαρτάται από το ύψος του προστίμου και από την πιθανότητα να τον πιάσουν και να αναγκαστεί να το πληρώσει. Και τώρα το σημείο που κάνει τη διαφορά: Αν οι φόροι που έχει να πληρώσει ένας μαγαζάτορας/επαγγελματίας είναι μεγαλύτεροι από αυτές τις δύο παραμέτρους μαζί, τότε θα φοροδιαφύγει ή... θα κλείσει.

Η Ε., 35 ετών, έτρεχε για 10 χρόνια μαγαζί franchise γνωστής εταιρίας κινητής τηλεφωνίας. Πλήρωνε όλους της τους φόρους, που όπως λέει, έφταναν το «70-80% του τζίρου, αν βάλεις εργοδοτικές εισφορές, φόρο αλληλεγγύης, το δικό σου το ΕΦΚΑ, τον φόρο». Όποιο έσοδο είχε, εν τω μεταξύ, το μοιραζόταν με τη μαμά εταιρία, εφόσον το κατάστημα ήταν franchise. Ήρθαν τα capital controls το καλοκαίρι του 2015 και οι Έλληνες δεν ξόδεψαν όσα ξόδευαν άλλοτε σε αυτούς τους κρίσιμους μήνες για την επιχείρησή της, που ο τζίρος συνήθως ήταν υψηλός. Δεν κατάφερε να καλύψει τα έξοδά της, οι φόροι αυξήθηκαν, δεν της δόθηκε καμία ελάφρυνση να ανακάμψει, και δύο χρόνια μετά αποφάσισε (αναγκάστηκε) να κλείσει. Το κράτος έχασε, λοιπόν, τον ΕΦΚΑ από τους τρεις υπαλλήλους που απέλυσε και τους φόρους που είχε επιβάλει, ενώ έφτασε να πληρώσει τελικά και επίδομα ανεργίας των προαναφερθέντων, χωρίς να εισπράττει πλέον από τη συγκεκριμένη επιχείρηση τίποτα.

Τι κάνεις λοιπόν; Αυξάνεις τα πρόστιμα και την πιθανότητα να πιάσεις τον φοροφυγά (κάτι που παρεμπιπτόντως κοστίζει στο κράτος) ή μειώνεις τους δυσβάσταχτους φόρους, τους κάνεις να μοιάζουν λογικοί και δίκαιοι, ώστε να βγαίνει η εξίσωση, αλλά και να έχει το φιλότιμο ο άλλος να τους πληρώσει; Και να έχει και τη δυνατότητα να παραμείνει «ανοιχτός», ώστε να μειώσεις την ανεργία και να αυξήσεις τις εισπράξεις σου από φόρους, εφόσον περισσότεροι άνθρωποι θα φορολογούνται;

Στην Αγγλία, εν μέσω Brexit και μαζικών απολύσεων από εταιρίες κολοσσούς, πώς και δεν έχει αυξηθεί ραγδαία η ανεργία; Επειδή 99% των επιχειρήσεων είναι μικρομεσαίες κι επειδή δίνονται κίνητρα στους εργαζόμενους να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Με το αφορολόγητο στις 5.965 λίρες τον χρόνο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες πληρώνουν 2,80 λίρες την εβδομάδα για ασφάλιση και 20% φόρο επί των εσόδων τους για μεγαλύτερα εισοδήματα. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πληρώνουν 13,8% εργοδοτικές εισφορές, 19% φόρο επί των εσόδων, ενώ ΦΠΑ πληρώνουν μόνο αν τα έσοδά τους είναι πάνω από 85.000 λίρες τον χρόνο.

Επίσης ο οποιοσδήποτε μπορεί να «ανοίξει» και να «κλείσει» τα βιβλία του όσες φορές θέλει (και πολλαπλές φορές μέσα στο έτος), πανεύκολα μέσω υπολογιστή.

Και σίγουρα υπάρχουν και στην Αγγλία φοροφυγάδες, όπως και σε κάθε χώρα, αλλά όσο οι φόροι είναι ανεκτοί και λογικοί, κάποιοι τους πληρώνουν.

Θα μου πεις ναι, αλλά αυτή είναι Αγγλία, οικονομική υπερδύναμη. Ας πάμε στο Βιετνάμ, κομμουνιστική χώρα με πολύ μικρότερη οικονομία. Εκεί, περιμένοντας ότι οι μικρομεσαίοι θα φοροδιαφύγουν και μην έχοντας κατάλληλους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τους αναγκάζουν να πληρώσουν ένα στάνταρ χαμηλό ποσό τον χρόνο – η ρύθμιση αυτή συμπεριλαμβάνει μέχρι και μικροπωλητές στον δρόμο. Όποιος δεν έχει εργασία – δεν πληρώνει δηλαδή αυτό το ποσό - πάει στρατό ή κάνει κοινωνικό έργο. Η ανεργία τους; Μηδενική!

Κι εμείς θα μου πεις έχουμε στάνταρ φόρο για τις επιχειρήσεις ώστε να μη φοροδιαφεύγουν, αλλά αυτός προστίθεται σε όλους τους υπόλοιπους φόρους που πληρώνουν και οι Άγγλοι, και μάλιστα με υψηλότερο συντελεστή. Γιατί στην Ελλάδα, θέλουμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. 

Έτσι φτάνουμε στο τέλος να μην έχουμε φορολογούμενους και να αυξάνονται κι άλλο οι φόροι για όσους έχουν κρατήσει τη δουλειά/επιχείρησή τους. 

Μία χώρα ανέργων με υψηλούς φόρους και κανέναν να τους πληρώσει. POS λοιπόν θα βγούμε από την κρίση;

 

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Back to Top