Ο ίδιος επικαλείται την παντελή έλλειψη νομοθεσίας, σχετικά με τη στάση πληρωμών, η οποία αυξάνει στα ύψη το κόστος μίας ελληνικής χρεοκοπίας.
Αναφερόμενος στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2012, ο Τζόσεφ Στίγκλιτς αναφέρει ότι η Ελλάδα κατάφερε να «παίξει» με τους κανόνες των χρηματοαγορών, για μία άνευ προηγουμένου αναδιάρθρωση, αλλά η συμφωνία ήταν δυσμενής υποστηρίζει, καθώς δεν συνέβαλε στην ενίσχυση της οικονομίας με αποτέλεσμα «τρία χρόνια μετά, η Ελλάδα να απαιτεί μία νέα αναδιάρθρωση».
Οι βαριές «τιμωρίες, ως επακόλουθο της αναδιάρθρωσης, έχoυν επιδράσει αρνητικά στις υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες αδυνατούν να επωφεληθούν από τη διαγραφή χρέους» υποστηρίζει επίσης ο Στίγκλιτς, όπως και ότι «η απουσία ενός γενικού κανονισμού για το χρέος αναβάλλει την επανεκκίνηση των εγχώριων οικονομιών και οδηγεί εκ νέου στο χάος».
Όπως ισχυρίζεται, η υιοθέτηση μίας πτωχευτικής νομοθεσίας θα προσφέρει το κατάλληλο έδαφος ώστε η αναδιάρθρωση του εξωτερικού χρέους να συνιστά ευκαιρία για την ανάκαμψη της οικονομίας.
Στον συγκεκριμένο λόγο αποδίδει το γεγονός ότι οι υπερχρεωμένες χώρες προτιμούν την αναδιάρθρωση του χρέους προς το εσωτερικό, παρά του εξωτερικού χρέους.
