Οι επιστήμονες του Μου��είου Ακρόπολης, του Εργαστηρίου Εργαλειομηχανών του Πολυτεχνείου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και της εταιρείας Γεωανάλυση μπόρεσαν για πρώτη φορά να ενώσουν - έστω και ψηφιακά - τη διαμελισμένη από το κανόνι του Μοροζίνι και τη βαρβαρότητα του λόρδου Ελγιν μήκους 160 μ. ζωφόρο, τμήματα της οποίας βρίσκονται στο Μουσείο Ακρόπολης και στο Βρετανικό Μουσείο.
Ο πρόεδρος του Μουσείου Ακρόπολης, Δημήτρης Παντερμαλής, δήλωσε ότι «πρόκειται για ένα μεγάλο πρόγραμμα που μας επέτρεψε να κάνουμε εξαιρετικά αναλυτικές μετρήσεις» και πρόσθεσε: «Κι αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι η σπουδαία τέχνη προϋποθέτει και σπουδαία γνώση της τεχνικής».
Λαμβάνοντας λοιπόν μερικά εκατομμύρια σημεία σε κάθε λίθο της ζωφόρου, οι επιστήμονες μπόρεσαν να δημιουργήσουν τρισδιάστατα μοντέλα και να κάνουν λεπτομερείς παρατηρήσεις είτε για να επιβεβαιώσουν παρατηρήσεις που είχαν γίνει διά γυμνού οφθαλμού, είτε για να ανακαλύψουν πληροφορίες που δεν γνώριζαν.
«Παρατηρήσαμε, για παράδειγμα, πως τα κεφάλια και το άνω μέρος των σωμάτων έχουν μεγαλύτερο γλυπτικό όγκο, είναι σχεδόν ολόγλυφα από ό,τι το κάτω μέρος, διότι το θεωρούσαν σημαντικότερο και εκεί επικεντρωνόταν όλη δ��άση. Η διαφορά, δε, μπορεί να φτάνει και το 1,5 εκατοστό», συνεχίζει ο κ. Παντερμαλής.
Η ψηφιακή σάρωση επέτρεψε στους ειδικούς να επιβεβαιώσουν ότι η ζωφόρος σμιλεύτηκε ολόκληρη πάνω στο μνημείο ή τουλάχιστον ολοκληρώθηκε βάσει προπλασμάτων, γεγονός λογικό, αφού υπήρχε ο κίνδυνος να συμβεί κάποιο ατύχημα κατά τη διάρκεια της τοποθέτησης των πλακών από το έδαφος πάνω από τους κίονες του Παρθενώνα.
Ακόμη αποκάλυψε ότι ο τεχνίτης ξεκινούσε από τα πιο εξέχοντα τμήματα κάθε πλάκας, όπως τα καπούλια του αλόγου ή την ωμοπλάτη μιας μορφής.
