Συνέντευξη στην Μαρία Κυπραίου
«Θα ήθελα να ανέβω στην πιο ψηλή κορφή και από κει να φωνάξω δυνατά: «Γυναίκες ας αγαπήσουμε το σώμα μας - Ας του δώσουμε την προσοχή , την φροντίδα, την εκτίμηση που χρειάζεται και αξίζει. Ας το προστατέψουμε από τον καρκίνο του μαστού. Είναι στο χέρι μας.» Κάπως έτσι ξεκινά το δεύτερο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης που πήρα από την κυριά Λιολιώ Κολυπέρα, πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο μαστού «ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ» Ν. Αχαΐας.
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί την πιο συχνή μορφή καρκίνου μεταξύ των γυναικών, με περίπου 1.000.000 νέα κρούσματα παγκοσμίως. Ορισμένοι αριθμοί δίνουν τη κοινωνική διάστασή του. Στην Ελλάδα αναφέρονται 4.500 περίπου νέες περιπτώσεις το χρόνο, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στις 8 γυναίκες παγκοσμίως θα παρουσιάσει καρκίνο μαστού σε κάποια φάση της ζωής της.
Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο σημαντική είναι η πρόληψη με τις τακτικές ετήσιες επισκέψεις στον γυναικολόγο, η ενημέρωση και η πρόληψη.
Η κυρία Λιολιώ Κολυπέρα, έχοντας αντιμετωπίσει στα 42 της χρόνια αυτή την ασθένεια, θέλησε να προσφέρει τη γνώση της αλλά και τη βοήθεια της σε άλλες γυναίκες που νοσούν. Έτσι όπως μας εξηγεί, «πριν 14 χρόνια μια ομάδα γυναικών που είχαμε νοσήσει από καρκίνο μαστού και στο διάστημα των θεραπειών δεν είχαμε καμία βοήθεια από κανέναν, θελήσαμε να δώσουμε χέρι βοήθειας μέσα από την δική μας εμπειρία σε γυναίκες που περνούσαν τώρα την κρίση. Έτσι ιδρύσαμε με την βοήθεια του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο μαστού ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ και του Ομίλου Εθελοντών κατά του καρκίνου, το Παράρτημα Αχαΐας του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών, με καρκίνο μαστού ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ. Στα 10 χρόνια διαδρομής μας, το 2011 με την παραδοχή και αγάπη όλου του κόσμου, των γιατρών και των απλών πολιτών, καταφέραμε να γίνουμε αυτόνομος σύλλογος γυναικών με καρκίνο μαστού με την επωνυμία ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΜΑΣΤΟΥ ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Ν. ΑΧΑΙΑΣ .»
Το έργο του συλλόγου που αποτελείται από γυναίκες που κάποια στιγμή της ζωής τους νόσησαν από καρκίνο του μαστού ή που νοσούν ακόμα, είναι σημαντικό ενώ στόχοι του είναι η υποστήριξη των ασθενών αλλά και των οικογενειών τους, η απομυθοποίηση της ασθένειας, αλλά και η έγκυρη ενημέρωση για την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση.
Ο Σύλλογος, όπως μας αναφέρει η πρόεδρός του, με τα προγράμματα του φροντίζει να είναι συνεχώς στο πλευρό της πάσχουσας γυναίκας. «Κατ' αρχήν έχει το πολύ σπουδαίο πρόγραμμα REACH TO RECOVERY. Είναι ένα διεθνές πρόγραμμα που στην Ελλάδα εφαρμόζεται κατ' αποκλειστικότητα από το ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ . Η βασική του ιδέα είναι ότι μια γυναίκα που έχει νοσήσει στο παρελθόν από καρκίνο του μαστού και είναι σήμερα καλά, μπορεί δίνοντας λίγο από το χρόνο της να επισκέπτεται γυναίκες που έχουν πρόσφατα χειρουργηθεί από την ίδια αιτία, λειτουργώντας σαν πρότυπο και μεταφέροντας τους το αισιόδοξο μήνυμα ότι ο Κ.Μ. δεν είναι το τέλος, ότι υπάρχει μέλλον και ζωή μετά από αυτό.
Το δεύτερο πρόγραμμα μας είν��ι η ψυχοκοινωνική στήριξη, που πραγματοποιείται από επαγγελματίες, κοινωνική λειτουργό και ψυχολόγο, σε όλες τις γυναίκες με καρκίνο του μαστού, που θα το ζητήσουν, ανεξάρτητα αν είναι μέλη του Συλλόγου ή όχι, χωρίς καμία υποχρέωση από την μεριά τους και βεβαίως εντελώς δωρεάν..»
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί πως ο Σύλλογος από πέρσι και προκειμένου να βοηθήσει τις ανασφάλιστες γυναίκες της περιοχής ανεξαρτήτως εθνικότητας, και θρησκεύματος, δημιούργησε και λειτουργεί κοινωνικό ιατρείο. «Προσφέρουμε κλινική εξέταση από τους έγκριτους γιατρούς της πόλης μας καθώς και μαστογραφία ή υπέρηχο ανάλογα της περίστασης , τα οποία μας προσφέρουν δωρεάν τα διαγνωστικά κέντρα της πόλης.» σημ��ιώνει.
Επίσης, το Άλμας Ζωής του νομού Αχαΐας, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιεί εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις, χωριά, οργανισμούς,χώρους εργασίας, εκπολιτιστικούς συλλόγους και ενημερώνει για την αξία της πρόληψης και έγκυρης διάγνωσης. Παράλληλα κάθε χρόνο πραγματοποιεί κλινική εξέταση στην Πλατεία Γεωργίου για τον πληθυσμό, καθώς και σε όποια άλλη πόλη τους ζητηθεί. Τέλος, έχουν τα εκπαιδευτικά σεμινάρια, τα οποία γίνονται μια φορά το μήνα.
Δυστυχώς όμως ο Σύλλογος, δεν έχει αρωγό στην προσπάθειά του το κράτος. «Τα νοσοκομεία της περιοχής μας έχουν κατά καιρούς τεράστιες ελλείψεις και προβλήματα.
Πρόσφατα μας αναφέρθηκε ότι λείπουν βασικά ογκολογικά φάρμακα, και δεν είναι η πρώτη φορά…. Η πρόληψη για την οποία τόσο πασχίζουμε δεν αποτελεί, όπως φαίνεται, προτεραιότητα της Πολιτείας και των φορέων παρά τις ,περί του αντιθέτου, διαβεβαιώσεις τους, προτροπές και βαρύγδουπες δηλώσεις. Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει όταν η γυναίκα πεισμένη πια για την αξία της πρόληψης, παίρνει τηλέφωνο στα Νοσοκομεία για μαστογραφία και της δίνουν ραντεβού μετά από 4- 5 ή και 6 μήνες; Θα σας πω και αυτό. Μας παίρνουν τηλέφωνο οι γυναίκες και ζητούν να μεσολαβήσουμε για να μπορέσουν να κάνουν σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα τις εξετάσεις τους. Καταλαβαίνετε, βέβαια, ότι δεν μπορούν όλες να αντέξουν το κόστος των εξετάσεων σε ιδιωτικό κέντρο, ιδιαίτερα μάλιστα το τελευταίο διάστημα με όλο αυτό το αλλαλούμ στο χώρο της υγείας , τα πράγματα είναι όλο και χειρότερα για την πρόληψη, ενώ βέβαια θα έπρεπε να είναι το αντίθετο.»
Αλήθεια όμως οι γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο είναι διστακτικές στο να ζητήσουν κάποια βοήθεια; «Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στα πρώτα ενημερωτικά περίπτερα, οι γυναίκες δεν μας άφηναν ούτε να τις πλησιάσουμε, αρνούνταν ακόμα και να πάρουν τα ενημερωτικά φυλλάδια. Η γυναίκα σήμερα είναι ευαισθητοποιημένη, έρχεται μόνη της στα γραφεία μας και ζητά ενημέρωση. Έχουμε προχωρήσει πολύ. Χρειάζεται όμως ακόμα πολλή δουλειά.» αναφέρει.
«Η γυναίκα έρχεται «άρρωστη» στον σύλλογο και με τις ανθρώπινες βιωματικές παροχές που τις παρέχονται ξαναγεννιέται κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εκτός από την ψυχολογική στήριξη που παίρνει από τις επαγγελματίες Κοινωνική Λειτουργό και Ψυχολόγο, η ουσιαστικότερη δουλειά γίνεται από την γυναίκα που έχει ήδη νοσήσει και λειτουργεί σαν πρότυπο για την γυναίκα που νοσεί τώρα. Οι ομάδες που γίνονται στο σύλλογο είναι το «κλειδί» της αναπροσαρμογής στη ζωή.» προσθέτει στη συνέχεια.
Κλείνοντας, η κυρία Λιολιώ Κολυπέρα τονίζει «Το να πέφτουμε σήμερα, θύματα του καρκίνου του μαστού είναι πράγματι μια μεγάλη αδικία και ένα κοινωνικό έγκλημα για την εποχή μας με τα σύγχρονα μέσα έγκυρης διάγνωσης που μας προσφέρει η ιατρική επιστήμη, αλλά τόσο άσπλαχνα μας παίρνει πίσω η κοινωνική και οικονομική κρίση. Εμείς ας μην τους το επιτρέψουμε, ας μην γίνουμε τα θύματα τους και παρά τις δυσκολίες, ας μην αμελούμε τις εξετάσεις μας . Υπάρχουν δομές σαν το κοινωνικό ιατρείο το δικό μας , τα ιατρεία των γιατρών του κόσμου, τα κοινωνικά ιατρεία των δήμων, για όσες δεν μπορούν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος.»
