Τους πιο όμορφους εσωτερικά ανθρώπους τους αναγνωρίζεις αμέσως, έχουν κάτι ιδιαίτερο στο βλέμμα τους και πάντα είναι μ’ ένα πλατύ χαμόγελο ό, τι κι αν περνάνε.
Ευτυχώς έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους αλλά θα αναφερθώ μόνο σε δύο περιστατικά που μου «έβαλαν τα γυαλιά».
Η πρώτη περίπτωση αφορά μία άστεγη γυναίκα την οποία πάντα συναντούσα όταν έφευγα από το σπίτι μου στο Κέντρο για να πάω στη δουλειά.
Πάντα ήμουν βιαστική για να προλάβω το μετρό και τις περισσότερες φορές απλά την προσπερνούσα. Μία μέρα περνώντας από τον ίδιο δρόμο την είδα να κλαίει. Σταμάτησα και τι ρώτησα «τι συνέβη».
Τότε εκείνη νιώθοντας ντροπή μου είπε πως συνάντησε έναν παλιό της συνάδελφο και ντράπηκε που την είδε σ’ αυτή την κατάσταση.
Έκατσα και μίλησα αρκετή ώρα μαζί της. Έκτοτε κάθε φορά που πέρναγα της άφηνα και κάτι, πότε χρήματα πότε τρόφιμα.
Μία μέρα που περνούσα την είδα να κρατάει στα χέρια της μία σακούλα με πορτοκάλια τα οποία και μου έδωσε.
«Πάρτα σε παρακαλώ» μου είπε και συνέχισε: «Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σένα».
Δεν πήρα τη σακούλα ολόκληρη αλλά μόνο ένα για να μην την προσβάλλω. Το χαμόγελό της όταν μου το προσέφερε με έκανε να τα χάσω… Πόσο φιλότιμη γυναίκα! Δεν είχε τίποτα κι όμως από το υστέρημά της θέλησε να μου προσφέρει.
Αυτή δεν ήταν η μόνη περίπτωση που ένας άνθρωπος άστεγος απεδείχθη φιλότιμος και δοτικός.
Η δεύτερη φορά ήταν στην αποβάθρα του μετρό.
Όντας σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί περνούσα μία άσχημη περίοδο στα αισθηματικά μου, ήμουν πολύ αφηρημένη. Έτσι ξέχασα μία σακούλα με ρούχα που κρατούσα. Ένας άνθρωπος, όπως όλα έδειχναν άστεγος έτρεξε πίσω μου και μου έδωσε τη σακούλα. Αντί να την πάρει, χωρίς να με ξέρει επέλεξε να μου τη δώσει.
Αυτά τα δύο περιστατικά με συγκίνησαν και με δίδαξαν ανθρωπιά. Ναι τελικά υπάρχουν άνθρωποι.
