Βραβεία Ποίησης Ζαν Μωρέας

Το Γραφείο Ποιήσεως με τη συνδρομή της εφημερίδας «Πελοπόννησος» θεσμοθέτησε με αφετηρία το 2017 τα ποιητικά Βραβεία «Ζαν Μωρεάς», που τιμούν ποιητές και ποιήτριες που δημιουργούν στον Ελλαδικό χώρο.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΖΑΝ ΜΩΡΕΑΣ 2017

Η επιτροπή Βραβείων αποφάσισε ομόφωνα να απονεμηθεί το Βραβείο για το σύνολο του έργου της στην ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Για την καλύτερη ποιητική συλλογή που εκδόθηκε το 2017 το βραβείο απονέμεται ομόφωνα στη Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου για την ποιητική της συλλογή «Παράκτιος Οικισμός» εκδόσεις "Μελάνι".

Για την πρώτη ποιητική συλλογή που εξέδωσε ποιητής ή ποιήτρια για το 2017 το βραβείο απονέμεται κατά πλειοψηφία εξ ημισείας στις: 
Βάλια Tσαϊτα- Τσιλιμένη, «Άγρια Χόρτα», εκδόσεις "Κίχλη".
Αντωνία Μποτονάκη, «Αγήτρα της Σκιάς», εκδόσεις "Ιωλκός".

ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ:
*Τζίνα Καλογήρου, Καθηγήτρια Nεοελληνικής Λογοτεχνίας και της Διδακτικής της ΠTΔE EKΠA (Αθήνα)
*Άννα Αφεντουλίδου, Φιλόλογος, Ποιήτρια, Κριτικός Λογοτεχνίας (Αθήνα)
*Διώνη Δημητριάδου, Φιλόλογος, Ποιήτρια, Κριτικός Λογοτεχνίας (Αθήνα)
*Βαγγέλης Τασιόπουλος, Ποιητής, Γραμματέας Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη)
*Κώστας Θ. Ριζάκης Ποιητής, Επιμελητής Εκδόσεων (Λαμία)
*Μίνα Πετροπούλου, Φιλόλογος, Διδ. Κοινωνιολογίας, Κριτικός Λογοτεχνίας (Πάτρα) 
*Αντώνης Δ. Σκιαθάς, Ποιητής, Διευθύνων Γραφείου Ποιήσεως (Πάτρα)

Τα βραβεία θα απονεμηθούν, στην πανηγυρική εκδήλωση για τα "Πρόσωπα της Χρονιάς" στο μεγάλο Αμφιθέατρο του Συνεδριακού κέντρου, του Πανεπιστημίου Πατρών, την Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2018.

Αντωνία Μποτονάκη, «Αγήτρα της σκιάς»

Η δημιουργός, στα είκοσι ποιήματά της, μας συστήνεται «θέλοντας να γράψει σαν τους ποιητές κι αυτή, τη μέρα και τον τόπο», θέλοντας «να σβήσει πάνω στις ράχες φυσητήρων» «επικαλούμενη γιατρικά υπνοφόρα». Αναρωτιέται «και πώς να γράψει ποιήματα με επιθυμίες που μόλυνε ο συνετός ο βίος», «κρατάει το χέρι ενός φονιά», ζητώντας «εκ νέου να σπαργανωθεί, μες στης αράχνης τον ιστό». Ψάχνει τις λέξεις της, που γίναν «τσαλακωμένα εισιτήρια για Χαριλάου».

Και αγαπά. «Τη νύχτα, τις σκιές, τα σκοτισμένα πρόσωπα, τις σκοτεινές ζωές».

Εντέλει, όπως το alter ego της, την Αγήτρια της σκιάς (βυζαντινό ξωκλήσι πάνω στους γκρεμούς του Μεζαλίμωνα της Μάνης) στέκει αόρατη για τον ανυποψίαστο. Έτσι και η ποίησή της, αποκαλύπτεται μόνο σε κείνον, που θ’ αφήσει «την κορνίζα του και τα αντιηλιακά υψηλής προστασίας», και θα βουτήξει «στις θαλασσινές σπηλιές της, τις λαξευμένες πάνω σε aqua marina», αναζητώντας τη χαμένη του αθωότητα.

«Εκεί που οι γαλαξίες θηλάζουν νεογέννητα σύμπαντα».