Είναι αρχές Αυγούστου του 1940, όταν η διοικούσα επιτροπή του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας της Τήνου ζητούσε με επιστολή προς το υπουργείο Ναυτικών, την αποστολή πολεμικού πλοίου στο νησί για να λαμπρύνει τους εορτασμούς για την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Το υπουργείο ανταποκρίθηκε θετικά και αποφάσισε να στείλει το καταδρομικό Έλλη, παρά τις αντιρρήσεις του Αρχηγού Στόλου Ε. Καββαδία, ο οποίος ζητούσε να συγκεντρωθούν όλα τα πλοία στο ναύσταθμό της Σαλαμίνας, για να προστατευθούν από την ολοένα αυξανόμενη ιταλική επιθετικότητα.
15 Αυγούστου η «Έλλη» αγκυροβολεί 550 μέτρα από το λιμάνι της Τήνου. Η ατμόσφαιρα είναι πανηγυρική, όμως ο κυβερνήτης Α. Χατζόπουλος είναι ανήσυχος και ζητά τη λήψη όλων των απαιτούμενων μέτρων ασφαλείας.
Στις 07:00 εμφανίζεται ένα ιταλικό αναγνωριστικό αεροπλάνο, το οποίο διαγράφει δύο κύκλους πάνω από το λιμάνι και αποχωρεί. Κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία, όμως στις 08:25 οι φωνές του αρχικελευστή Κατσαΐτη αναστατώνουν τους πάντες.
«Τορπίλη δεξιά, τορπίλη δεξιά», φωνάζει και αμέσως ακολουθεί έκρηξη, η οποία ανασήκωσε το πλοίο από την επιφάνεια της θάλασσας.
Πολλοί άνδρες έπεσαν στη θάλασσα, πτώματα υπάρχουν παντού, με τον κυβερνήτη ευτυχώς να ανακτά γρήγορα την ψυχραιμία του και να δίνει οδηγίες για την περίθαλψη και τη διάσωση των ανδρών του.
Άλλες δύο τορπίλες εξερράγησαν πάνω στο λιμεν��βραχίονα, ενώ το επιβατηγό ατμόπλοιο «ΕΣΠΕΡΟΣ» έτρεξε για να βοηθήσει το πλήρωμα του «ΕΛΛΗ».
Μετά από δύο ώρες η «ΕΛΛΗ» αρχίζει να βυθίζεται, παρασύροντας στον υγρό τάφο εννέα μέλη του πληρώματος.
Ο Ι. Μεταξάς μόλις έμαθε για την επίθεση διέταξε να γίνει κανονικά η δοξολογία και η περιφορά της εικόνας σαν να μη συνέβη τίποτα και απαγόρευσε την έκφραση της παραμικρής υπόνοιας σχετικά με την εθνικότητα του επιτιθέμενου υποβρυχίου.
Μετά τον πόλεμο διαπιστώθηκε πως επρόκειτο για το ιταλικό υποβρύχιο Delfino. Στις 23 Μαρτίου του 1943 το Delfino βυθίστηκε ενώ επιχειρούσε στον Τάραντα στη Νότια Ιταλία, παρασύροντας στον θάνατο και τα 28 μέλη του πληρώματος που είχαν συμμετάσχει στον τορπιλισμό της «ΕΛΛΗΣ». Μόνος επιζών ήταν ο πρώην κυβερνήτης Αικάρντι, ο οποίος μετά τον τορπιλισμό του ελληνικού πλοίου είχε παραδώσει τη διοίκηση στον Μάριο Βιολάντε.
