Ο Άρης Μεσσήνης, βραβευμένος με το «Όσκαρ των φωτορεπόρτερ» Bayeux-Calvados, έχει απαθανατίσει δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που καταφθάνουν στη Λέσβο, για λογαριασμό του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων.
«Λένε ότι πρέπει να είσαι τρελός για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Αν την αγαπάς, την κάνεις και με τον καιρό αποφασίζεις αν αντέχεις τον κίνδυνο. Οι ήρωες στον πόλεμο είναι αυτοί που πολεμούν και όχι αυτοί που καταγράφουν. Το ότι πήγες στον πόλεμο για να φωτογραφίσεις είναι δική σου επιλογή» είχε πει σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ.
Ένας άλλος φωτογραφικός φακός ωστόσο, τον "συνέλαβε" σε ρόλο διασώστη και η φώτο-ντοκουμέντο συγκλονίζει!
Ο Άρης Μεσσήνης, όταν αντιλήφθηκε ότι υπήρχε ανάγκη για βοήθεια, κρέμασε την κάμερά του και έτρεξε να βοηθήσει το παιδί.
Τα λόγια του έμπειρου φωτορεπόρτερ, όπως και οι φωτογραφίες του, δίνουν με σπαρακτικό τρόπο την εικόνα μιας εμπόλεμης ζώνης στα παράλια της Μυτιλήνης. «Είμαι πατέρας …και βλέπω τα παιδιά να πνίγονται μπροστά μου. Όλοι πρέπει να έρθετε εδώ να κλάψετε, να εξοργιστείτε. Μόνο έτσι θα σταματήσει…»
Ο Άρης Μεσσήνης έδωσε συνέντευξη στο Paris Match για το προσφυγικό, η οποία δημοσιεύεται την Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου:
«Εδώ και δέκα χρόνια παρακολουθώ το προσφυγικό. Αλλά με μεγαλύτερη ένταση από την περασμένη Άνοιξη, όταν άρχισε να επιδεινώνεται η κρίση. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο καιρός χαλάει.
Μόλις φτάνει ένα πλοίο με πρόσφυγες, έχω δύο επιλογές: ή να φωτογραφίσω, ή να βοηθήσω τους ανθρώπους να σωθούν και να ξεπεράσουν το σοκ της διαφυγής. Εκείνη τη στιγμή είσαι ταυτόχρονα άνθρωπος, εθελοντής και φωτογράφος. Και λίγα λεπτά αργότερα, ένα άλλο πλοί�� φτάνει...
Εγκατέλειψα τη φωτογραφική μηχανή για να σώσω πρόσφυγες. Δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος αν δεν βοηθήσεις εκείνη τη στιγμή. Περισσότερο βοήθησα παρά φωτογράφισα το τελευταίο διάστημα. Παρακολούθησα τον πόλεμο στην Συρία, είδα να πεθαίνουν παιδιά και μωρά. Αλλά η κατάσταση εδώ στο Αιγαίο με τους πρόσφυγες είναι πιο σκληρή, σε ανθρώπινο επίπεδο. Να βλέπεις παιδιά και μωρά να πνίγονται μόλις φτάνουν στην ακτή της Ελλάδας, μιας ευρωπαϊκής χώρας και ενώ μόλις γλίτωσαν από τον πόλεμο, δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσεις.
Μένω εκεί και φωτογραφίζω τα γεγονότα καθημερινά, μακριά από τα παιδιά μου, για να μπορέσω να κάνω τον κόσμο να μην ξεχάσει.
Ακολούθησαν ένα νεαρό ζευγάρι Ιρακινών, με το μωρό τους 4 μην��ν, από τη βόρεια Ελλάδα ως το Μόναχο. Έτσι μπόρεσα να έχω μια συνολική ιδέα της κατάστασης.
Οι ντόπιοι στα νησιά προσπαθούν να βοηθήσουν όπως μπορούν. Οι ψαράδες κυρίως έρχονται να σώσουν αυτούς τους πρόσφυγες. Τους αξίζει ο μεγαλύτερος σεβασμός»
